Urodziny Alberta | Autor: Gunilla Bergström

U ALBERTA NA URODZINACH

Seria o Albercie autorstwa Gunilli Bergström to kultowa już opowieść, która ukazuje się nieprzerwanie od roku 1972. Ostatni jej tom pojawił się na księgarskich półkach przed czterema laty, jednakże nie jest to finał przygód chłopca – kiedy ten nastąpi, nie wiadomo. Cykl zyskał więc sobie status kultowego, a losy Alberta zostały przełożone na ponad trzydzieści języków, a także doczekały animowanego serialu (trzynaście dziesięciominutowych odcinków wyemitowano w latach 1979 – 1982, a kolejne dokręcono już w roku 1994) oraz filmowej adaptacji z roku 2013. Brzmi dość imponująco, prawda? Pozostaje jednak pytanie jak prezentują się same książeczki. Właśnie, jak?

Albert Albertson ma sześć lat, chodzi do zerówki i jest chłopcem, jakich wielu. Teraz można dodać, że jest także zadowolonym chłopcem, bo wczoraj miał urodziny, a już niedługo, bo w sobotę czeka go prawdziwe przyjęcie z tej okazji. Przyjechała nawet ciocia Fela, która zostanie na dłużej, by pomóc w przygotowaniach. Te zaś od razu ruszają całą parą. Lista zakupów sporządzona, lista gości pozwala na zaproszenie dziesięciu osób, wliczając w to Alberta (wystarczy więc miejsca dla dzieci z osiedla), a i lista specjalnych urodzinowych zabaw także jest niemal gotowa. Wszystko rozpisane, wszystko pomyślane. W końcu nadchodzi wielki dzień, zjawiają się dzieci, na stoły trafiają słodkości, a do rąk naszego bohatera prezenty. Jaki przebieg będzie miało przyjęcie?

Ponad dwadzieścia pięć książeczek. Tyle liczy sobie cykl o Albercie, pisany już od ponad czterech dekad. Przez tak długi czas można się wypalić, znudzić czy zniechęcić. Nawet jeśli, tak jak jest to w tym przypadku, publikacje mają niewiele stron. Gunilla Bergström w końcu sama je także zilustrowała (a międzyczasie popełniła także kilkanaście innych dzieł), miała więc pełne prawo stracić część zapału. „Urodziny Alberta” to trzynasta książeczka z serii. Jako że nie miałem okazji czytać innych, trudno mi ocenić czy jest to już zmęczenie materiału, czy taka stylistyka, ale choć ma ona swoje dobre strony, nie jest pozycją do końca spełnioną.

Jaka powinna być dobra, ponadczasowa książka dla dzieci? Uniwersalna, ale uniwersalna pod wieloma względami. Opowieść tutaj przedstawiona nosi te cechy, Bergström pisze bowiem o rzeczach codziennych, zwyczajnych i prostych. Rzeczach, jakie są wspólne dla wszystkich młodych odbiorców. Bohater także jest zwyczajny. Czego więc zabrakło? Uniwersalności pod względem stylu. Klasyczne dziś książki dla dzieci nie tylko urzekają młodych, ale wspaniale trafiają w gusta starszych. Wciąż chętnie i z fascynacją czytam np. „Muminki”, daję się im porwać, urzeka mnie ich magia, a literacka strona nie budzi najmniejszych zastrzeżeń. „Albert…” jest jednak przeznaczony stricte dla dzieci, dorosłym stylistyka wyda się infantylna i uproszczona. Czy to zarzut? Wszystko zależy od perspektywy, z której spojrzeć na tę kwestię – dzieciom to na pewno nie będzie przeszkadzało, a chyba o to chodzi, żeby były zadowolone, prawda?

Poza tym do :Urodzin…” nie mam większych zastrzeżeń. Fabuła jest życiowa, prosta i bez kombinowania, a przy tym niegłupia i ciekawa. Odzwierciedla życie młodych ludzi i trafia w ich gust. Do tego dochodzi bardzo sympatyczna strona graficzna, równie prosta i kolorowa, a także bardzo ładne wydanie w twardej oprawie. Dlatego też polecam. Oczywiście młodszym dzieciom.