Jedyne Wyjście | Autor: Helen Fitzgerald

Jakiś czas temu w moje ręce wpadła powieść Wstyd autorstwa Helen Fitzgerald. Ta powieść nie przypadła mi do gustu. Postanowiłam jednak dać jej jeszcze jedną szansę i przekonać się, co ma mi do zaoferowania w Jedynym wyjściu.

Na okładce czytamy: „Dwudziestotrzyletnia Catherine zajmuje się głównie przesiadywaniem na Facebooku i flirtowaniem z chłopakami, dlatego też zmuszona przez swoją matkę dość niechętnie przyjmuje pracę w miejscowym domu spokojnej starości. Wkrótce odkrywa jednak, że jej nowe miejsce pracy skrywa wiele tajemnic. Jedna z pensjonariuszek, osiemdziesięciodwuletnia Rose, jest przekonana, że w pokoju numer 7 dzieje się coś niepokojącego, a jej własne życie znajduje się w niebezpieczeństwie. Tylko że Rose cierpi na demencję, więc co ona tam może wiedzieć i kto by jej w ogóle uwierzył. Gdy Catherine zaczyna sprawdzać teorie Rose, na jaw wychodzą przerażające fakty. Czy Catherine zdoła się dowiedzieć, co tak naprawdę dzieje się w murach domu opieki?”. Pozwólcie, że nie zdradzę więcej szczegółów dotyczących fabuły, nie chcę powiedzieć za dużo.

Catherine działała mi na początku na nerwy. Kiedy patrzyłam na to, jak dziewczyna marnuje sobie życie, zalewała mnie krew. Miałam ochotę zdrowo trzasnąć ją w głowę. Zaczęłam zmieniać do niej podejście, gdy zaczęła pracować w domu spokojnej starości. Opiekowanie się Rose było nie lada wyzwaniem. Nie było z nią praktycznie w ogóle kontaktu. Kobieta ciągle wracała do czasów dzieciństwa. Przerażało mnie to, że cały czas ostrzegała Catherine, by nie wchodziła do pokoju numer 7. Co takiego tam było? Musicie przekonać się sami.

Czytając Jedyne wyjście, widziałam postęp, jaki autorka zrobiła od czasu Wstydu. Miałam wrażenie, że to książki napisane przez dwóch różnych pisarzy. Nie sposób porównywać ich ze sobą. Powieść, o której właśnie wam mówię, jest o niebo lepsza od poprzedniej. Bohaterowie są dopracowani do perfekcji i zapadają w pamięć. W przeciwieństwie do tych, którzy pojawili się w poprzedniej powieści. Nawet nie pamiętam ich imion.

Jedyne wyjście potrafi utrzymać czytelnika w napięciu. Zapowiada się całkiem niewinnie, by później rozwinąć się w dość zaskakujący sposób. Pomysł na fabułę robi wrażenie. W tej powieści sporo jest elementów psychologicznych. To był zdecydowanie najmocniejszy punkt w książce. Akcja gna jak szalona, nie ma tu czasu na nudę. Finał opowieści jest zaskakujący. Nie spodziewałam się czegoś takiego.

Książkę czyta się błyskawicznie. Nawet nie zauważyłam, że dotarłam do końca. Musiałam dowiedzieć się, jakie tajemnice skrywa w sobie dom spokojnej starości. Nieco obawiałam się tego, co tam znajdę, ale ciekawość była silniejsza. Po lekturze czuję głód książkowy i będę czekać z niecierpliwością na kolejną powieść autorki.

Helen Fitzgerald zrobiła ogromne postępy, więc jeśli czytaliście Wstyd i nie macie o nim zbyt dobrych opinii, przeczytajcie Jedyne wyjście. Uwierzcie mi, nie pożałujecie swojej decyzji. To bardzo dobra powieść psychologiczna. Nie nazwałabym jej thrillerem, bo wtedy nastawicie się na zupełnie inną lekturę. Nie przejmujcie się, jeśli Catherine na początku będzie was denerwować. Przekonajcie się, jak bardzo człowiek potrafi zmienić się pod wpływem innych osób. To dobra propozycja na wieczór z książką. Nie pożałujecie ani chwili spędzonej z Catherine i Rose. Tej drugiej może będziecie się nieco bali, ale nie przekreślajcie jej. Pozwólcie, by podzieliła się z wami swoją historią.