Człowiek Honoru | Autor: Paul Vidich

Do powieści szpiegowskich podchodzę z dość dużą rezerwą. Lubię historie ze zbrodnią w tle, ale w tym przypadku trudno zaspokoić moje wymagania. Czy Paulowi Vidichowi udało się podbić moje serce? Na okładce czytamy, że Człowiek honoru to „Mistrzowski powrót do klasyki powieści szpiegowskiej w stylu Johna Le Carré”. Poprzeczka została autorowi postawiona dość wysoko, to trzeba przyznać. Czy udało mu się stanąć na wysokości zadania? Przekonajcie się sami.

George Mueller, wieloletni agent CIA ma za zadanie wytropić i unieszkodliwić kreta. Nie jest to wcale proste zadanie. Jest rok 1953, zimna wojna rozkręca się na dobre, a Agencja ponosi kolejne porażki. Dlaczego? Okazuje się, że ktoś sprzedaje sowietom tajemnice wywiadu i sabotuje misje na całym świecie. Potencjalnych podejrzanych jest wielu. W zasadzie każdy może być zdrajcą. Czy George Mueller, marzący o emeryturze i zmęczony pracą agent zdoła go schwytać? A może kiedy zagłębi się w sprawę i nawiąże kontakt z sowietami, sam stanie się podejrzanym. Dopóki kret pozostaje na wolności, nikomu nie można ufać i nikt nie jest bezpieczny.

Muszę przyznać, że powieść Paula Vidicha wciągnęła mnie od samego początku. Nieco obawiałam się, tego, że intryga szpiegowska nie do końca przypadnie mi do gustu. Niepotrzebnie. Autorowi udało się stworzyć mroczny klimat. Nie chciałabym znaleźć się w wykreowanym przez niego Waszyngtonie. Bałabym się o swoje bezpieczeństwo.

Do gustu przypadł mi George Mueller. To człowiek, który pogodził się z tym, że jego ideały nijak mają się do współczesnych realiów. Doszedł do wniosku, że czas najwyższy, by w końcu udać się na emeryturę. Nie czuje już dawnej radości z wykonywanej pracy. Na dodatek jeden z jego współpracowników jest kretem i przekazuje ważne informacje sowietom. George jednak nie chce odejść z pracy, gdy wokół panuje tak napięta atmosfera. Przyszłość CIA zawisła na włosku. George czuje, że musi rozwiązać zagadkę zanim przejdzie na emeryturę. Nie zamierza zostawić niezałatwionych spraw.

Człowiek honoru to dobra powieść szpiegowska, chociaż sama historia nie jest zbyt oryginalna. Już kiedyś z czymś takim się spotkałam. Nie zrozumcie mnie źle, nie nudziłam się w trakcie lektury, do samego końca nie potrafiłam przewidzieć, jak to wszystko się zakończy. Muszę jednak przyznać, że zdarzyło się kilka fragmentów, z którymi miałam problem, ale jestem w stanie przymknąć na to oko. George Mueller wynagrodził mi te niedogodności. Takich szpiegów jak on mogłabym częściej spotykać w literaturze.

Paul Vidich urzekł mnie tym, że w jego szpiegowskim świecie nic nie było jednowymiarowe. Autor nie podzielił bohaterów na dobrych i złych. Każdy z nich był wielowymiarowy, prawdziwy. Takie powieści lubię. Paul Vidich ma ogromny potencjał. Mam nadzieję, że go nie zmarnuje i wkrótce odda w nasze ręce swoje kolejne powieści.

Nie każdemu wielbicielowi powieści ze zbrodnią w tle ta powieść przypadnie do gustu. Doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Niektórzy czytelnicy mogą uznać, że historia trąci myszką i nie warto zawracać nią sobie głowy. Nie będę miała o to do nikogo pretensji. Musicie sami zadecydować, czy chcecie przekonać się, kto jest tytułowym człowiekiem honoru. Moim zdaniem warto to zrobić, ale nie jestem wyrocznią i możecie nie zgodzić się z tym, co napisałam.