Dobry Niemiec To Martwy Niemiec | Autor: Nikodem Pałasz

Lubię Nikodema Pałasza, ale w przypadku tej książki mam ogromny problem. Jest dziwna, specyficzna. Wrzucono do niej sporo rzeczy i miałam wrażenie, że autor nie do końca nad tym wszystkim zapanował. Ale może po kolei.

Na okładce czytamy: „W lipcu 1944 roku Warszawa przygotowuje się do powstania. Janek Brodawski („Szakal”), młody żołnierz niepodległościowego podziemia, marzy tylko o tym, żeby dobrać się wreszcie do skóry Niemcom. Przypadkowe spotkanie z tajemniczym oficerem Wehrmachtu, AnsgaremReuschem, wywraca jego świat do góry nogami. Ich regularne mecze tenisowe przeradzają się w dziwną, podszytą przyjaźnią i wzajemną fascynacją relację kata i ofiary. Tylko kto zostanie katem, a kto ofiarą? Tymczasem śledztwo w sprawie zabójstwa szefa SD i policji na dystrykt warszawski Generalnego Gubernatorstwa zatacza coraz szersze kręgi. Reusch musi stawić czoło podejrzeniom i lawirować między przełożonymi, żeby przetrwać i nie trafić na pierwszą linię zbliżającego się do Warszawy frontu. Nieudany zamach na Hitlera uruchomi lawinę zdarzeń, która wchłonie Reuscha i „Szakala”, stawiając ich przed najtrudniejszymi w życiu wyborami”. Trzeba przyznać, że opis zapowiada całkiem niezłą lekturę. Idealną dla pasjonatów II wojny światowej. Nie do końca miało to jednak odbicie w książce.

Miałam problem, żeby wczuć się w klimat tej historii. Jakoś nie bardzo potrafiłam przenieść się w czasie. Odniosłam wrażenie, że autor nie do końca przygotował się do pracy. O ile na sporcie zna się znakomicie, o tyle z historią jest już trochę gorzej. Pojawiają się co prawda autentyczne postacie, ale to nie wystarczyło, by zabrać mnie do 1944 roku. Sama postać dobrego-złego Niemca też niekoniecznie rzuca na kolana. Momentami jego zachowanie mnie śmieszyło. Zwłaszcza jego łamana polszczyzna.

Skoro o języku mowa, doczepię się do jednej rzeczy. Kiedyś pracowałam w tzw. komando-korekcie, czyli sprawdzałam błędy w artykułach publikowanych w naszych czasopismach. W przypadku tej książki korekta chyba momentami zamykała oczy w trakcie czytania. Przykład – proszę bardzo: „Czarne niczym atrament tęczówki oprawione niebieskimi źrenicami świdrowały teraz Rauscha jak wiertła dentystyczne”. Dobrze, że ta osoba nie strzelała do tego wszystkiego laserami z oczu jak Cyklop z komiksów Marvela. Wiem, że dawno biologii nie miałam, ale z tego, co wiem, źrenice w oku są czarne. Z czarnymi tęczówkami spotykałam się tylko w horrorach. Takich kwiatków jest tutaj niestety więcej. To niezbyt dobrze świadczy o tej książce.

Dobry Niemiec to martwy Niemiec zapowiadało się na całkiem niezłą powieść. Okładka robi wrażenie. Musicie przyznać, że ma w sobie coś, co sprawia, że zawiesza się na niej wzrok. Opis także sugerował, że będzie to coś świetnego. Takie tematy są chodliwe. Jest wielu czytelników, którzy z chęcią przeczytaliby dobrą powieść, której akcja dzieje się w tych czasach. Historia Nikodema Pałasza jest raczej przeciętna. Nie zapada szczególnie w pamięć. A szkoda, bo wydawało mi się, że miała potencjał. Znam twórczość autora i postawiłam mu wysoko poprzeczkę. Nie udało mu się jednak jej przeskoczyć.

Nie potrafię polecić wam tej książki. Mnie rozczarowała. Sami zadecydujcie, czy chcecie podjąć się lektury. Moje zdanie na jej temat znacie, ale może okazać się, że wam akurat przypadnie ona do gustu. Jestem ciekawa, co wy sądzicie na jej temat, jeśli już przeczytaliście książkę.