Paradox | Autor: Christian Jerry

Patrząc na okładkę Paradoxu, spodziewamy się wnętrza intrygującego, powieści wciągającej i inteligentnej, takiej, która na bardzo długi czas zapadnie nam w pamięć. To początkowe wrażenie jednak szybko niweczy fakt, że książka sygnowana nazwiskiem (a raczej pseudonimem literackim, jak przypuszczam) Christiana Jerry’ego jest bardzo cienka, niepozorna. Na jej wnętrze składa się zaledwie osiemdziesiąt kilka stron, czytelnik od razu może więc założyć, że tak niewiele tekstu raczej nie będzie zawierało niczego naprawdę wartego uwagi.

Opisawszy pierwsze wrażenia wywołane przez Paradox, należy przejść do zawartości tej bardzo niepozornej książeczki. Sugerując się tytułem (oraz samą okładką) można by przypuszczać, że wydawnictwo Novae Res oddało nam powieść (a raczej powiastkę) science fiction, nic jednak bardziej mylnego.

Cała ta nieskomplikowana fabuła tworząca Paradox rozpoczyna się stosunkowo tajemniczo. Główny bohater i narrator książki zarazem, Chris, otwiera oczy i stwierdza, że znajduje się w jakimś nieznanym sobie, całkowicie białym pomieszczeniu. Początkowe zdziwienie szybko zostaje zastąpione gniewem, a następnie niepokojem. Krzyki Chrisa nie przynoszą żadnego efektu, nikt nie przychodzi z zamiarem wyjaśnienia mu sytuacji, w jakiej się znalazł. W pewnym momencie jednak bohater dostrzega w pomieszczeniu kobietę, białą jak otaczające go ściany i przez to niemal niewidoczną. Kobieta przedstawia mu się jako Rationa i twierdzi, że przybywa do niego z alternatywnego, równoległego do naszej rzeczywistości wymiaru. Następnie Chris i Rationa zaczynają rozmawiać o swoich dwóch światach – Rationa przy tym wytyka błędy i przywary gatunku Chrisa, uwidaczniając mu, że Ziemia może być miejscem znacznie lepszym dla ludzi, jeśli tylko sami ludzie staną się lepsi. I to w zasadzie wszystko, co trzeba (i można) napisać o Paradoxie.

Książeczka Christiana Jerry’ego (czy jak tam jej autor nazywa się naprawdę) to żadna fantastyka naukowa. Elementy fantastyczne należy traktować jako punkt wyjściowy do dywagacji na temat kondycji rodzaju ludzkiego, pewnego rodzaju moralizowania, z którym to chyba każdy czytelnik spotkał się już po stokroć w przeróżnego rodzaju publikacjach. Nie twierdzę, że te aspekty nie mają wartości; twierdzę, że wszystkim nam są one już doskonale znane. Wychodzi więc na to, że autor powielił po prostu to, co już było, bez krztyny jakiejkolwiek oryginalności serwując czytelnikom oklepane morały.

Po lekturze Paradoxu można stwierdzić, że książeczka Christiana Jerry’ego w znacznie większym stopniu jest raczej wypracowaniem szkolnym (i to nienajlepszej jakości) niż powieścią (czy też mini-powieścią). Czytelnicy młodzi wiekiem mogą wyczytać w niej coś ciekawego, owszem, jeśli okażą się na tematykę wystarczająco dojrzali. Natomiast czytelnicy dojrzali niczego oryginalnego (i nowatorskiego) w niej nie znajdą. Nawet zakończenie udało się autorowi popsuć, gdyż sfinalizował swoją pracę na iście szkolnym poziomie. Jak więc da się wyczytać między wierszami, raczej Paradoxu nie polecam.