Trójka | Autor: Ken Follett

Ken Follett jest jednym z tych autorów, po którego książki sięgam najczęściej. Nieważne, co wyjdzie spod jego pióra, ja i tak to przeczytam. Jestem jego fanką od 10 lat i nic nie wskazuje na to, by miało się to zmienić, a już na pewno nie po lekturze Trójki.

Oksford, rok 1947. Wieczorne party przy winie w typowym inteligenckim towarzystwie. Wśród gości przybyłych na zaproszenie profesora Ashforda znajduje się trójka studentów uniwersytetu: Żyd Nat, Palestyńczyk Jasif i Rosjanin Dawid. Dwadzieścia jeden lat później spotykają się ponownie. Jako agenci zwalczających się tajnych służb – izraelskiego Mossadu, wywiadu egipskiego i radzieckiego KGB – są uwikłani we własne gry, w których nie ma miejsca na sentymenty. Pozornie nic nieznaczące spotkanie ma kolosalne znaczenie dla życia milionów ludzi i politycznej przyszłości świata...

Autor jak zwykle mnie nie zawiódł. Po raz kolejny pokazał, że nie bez powodu nazywam go mistrzem. To jedna z najlepszych szpiegowskich książek, z jaką miałam do czynienia. Przyznam, że choć napisał ją Follett, podeszłam do niej z pewną dozą niepewności. Dlaczego? Różnie u mnie bywa z powieściami szpiegowskimi. Średnio za nimi przepadam. Nie każdy autor potrafi mnie wciągnąć w wir uknutych przez siebie intryg. Temu się to udało. Od samego początku.

Trójka rozpoczyna się mocnym wejściem. Niemal na dzień dobry mamy trupa i to zamordowanego w dość brutalny sposób. Później jest już tylko coraz goręcej. Akcja rozwija się dość szybko, nie zatrzymuje się nawet na chwilę, nie szczędząc ofiar. Ken Follett w mistrzowski sposób opisał szpiegowski świat. Jego historia była nieprzewidywalna. Zakończenie dość przewrotne, ale nie wyobrażam sobie innego finału.

Najbardziej zafascynował mnie Nat. Bałam się go, a jednocześnie chciałam spędzić z nim jak najwięcej czasu. Jasif i Dawid już tak mnie nie oczarowali, lecz byli równie dopracowani jak Nat. Na kartach powieści pojawiają się także inne postacie, i to nawet całkiem sporo, na szczęście autor potrafił nad nimi zapanować i nie zastanawiałam się, kto jest kim.

Spędziłam przy Trójce niesamowity wieczór. Nawet nie zauważyłam, kiedy dotarłam do końca. Tak bardzo chciałam dowiedzieć się, jak to wszystko się zakończy, że gdy wszystko się wyjaśniło, było grubo po północy i wiedziałam, że do pracy się nie wyśpię. Nie byłam jednak w stanie odłożyć książki na półkę. Irytowała mnie tylko jedna rzecz. Bohaterowie nie mieli w domach salonu, tylko living room. To strasznie kuło mnie po oczach i aż miałam ochotę to poprawić, na szczęście powstrzymałam się. Nie bardzo wiem dlaczego to nie zostało przetłumaczone. To już kolejna książka tego wydawnictwa, w której się to zdarzyło. Przepraszam za moją czepliwość. Nie przejmujcie się, ten drobiazg nie będzie miał wpływu na ocenę.

Dla kogo jest Trójka? Przede wszystkim dla fanów dobrych książek szpiegowskich. Follett stworzył niezwykły świat intryg i warto go poznać. Gwarantuję, że nie będziecie rozczarowani. Autor przeszedł samego siebie i pokazał klasę. Nie mordował kolejnych osób, by nadać powieści dramatyzmu. Robił to w inny sposób. W jaki? Na mnie nie patrzcie, musicie sami się tego dowiedzieć w trakcie lektury. Wielbicielom twórczości Folletta również polecam tę powieść. Nie będziecie się przy niej nudzić, mogę wam to obiecać.