Drzewa Pychy I Inne Opowiadania | Autor: Gilbert Keith Chesterton

Chestertona nie lubię, więc wybrałam tę powieść właściwie na przekór samej sobie. Chciałam sprawdzić, czy pomimo że światopoglądy mamy skrajnie inne, to czy spodoba mi się jego twórczość prozatorska. Wzięłam i... rozczarowałam się. Chesterton nie odpowiada ani jako myśliciel, ani jako pisarz. Opis światopoglądu Chestertona znajduje się mojej wcześniej recenzji książki „Człowiek który był Chestertonem” Krzysztofa Sadły. umieszczonej na stronie Sztukatera. Tam dokładnie analizuję poglądy Chestertona i zderzam je z własnymi przemyśleniami. Tutaj poruszę inną stronę jego twórczości.

Stylistyka tekstów jest... specyficzna. Trudno mi wyjaśnić, co w tekście jest nie tak, bo bynajmniej nie chodzi o mi o anachronizm w relacji do dzisiejszych czasów. Uwielbiam książki napisane językiem dawnym, ale ten był niejasny. Nie był skomplikowany, w żadnym wypadku. Zdania były zrozumiałe, ale nienaturalne. Styl wydaje się w pewien sposób nieodpowiedni, niezbyt dobrze relacjonujący, to co się dzieje w książce. Miałam wrażenie, że jestem poza obrębem narracji, nie potrafiłam się wczuć, wyobrazić sobie, co się dzieje, gdzie się dzieje i jak się dzieje. Obiecywany humor nie był aż tak rozpowszechniony. Uśmiechnęłam się raz bądź dwa. Ironia i sarkazm były raczej grubo ciosane, nawet autoironia była taka oczywista, grubymi nićmi szyta, dokładnie wiedziałam, w którym momencie autor zażartuje z bohatera. To znaczy, brak im było subtelności, delikatności, to raczej oczywiste złośliwe uwagi przemądrzałych palantów.

Największego błędu dopatruję się w bohaterach. Najgorzej było w opowiadaniu tytułowym, bo i od niego wymagałam najwięcej. Jego objętość prezentowała się zacnie, więc uważam, że na 80 stronach można stworzyć porządne portrety postaci. A nawet jeśli nie porządne, to chociaż takie, które się nie mylą i mają chociaż dwie cechy, które sprawiają, że da się je odróżnić od szarego tłumu. Autor stwierdził jednak, że jest to zbędne, tym samym „Drzewa pychy” to plejada postaci bez cech dystynktywnych. Reszta opowiadań jest na tyle krótka i z tak niewielką liczbą bohaterów, że ten problem zniknął. Mowy obrończe opisane są poprawnie, ale nie porywają. To nie było tak, że w momencie gdy ktoś usprawiedliwiał swoją zbrodnie, bądź mówili o swoim alibi, to porywał tłumy, sprawiał, że byłam po jego stronie. Wręcz przeciwnie. Te mowy były poprawne, typowo prawnicze, ale bez życia, bez treści. Zupełnie inaczej niż u Doyla.

Muszę pochwalić pomysły. Są naprawdę nieszablonowe, niesztampowe, często groteskowe, ale zawsze interesujące. Choć, jeśli chodzi o zagadki kryminalne, to domyślałam się, jak rozwiąże się sytuacja, to jednak nie mogę odmówić pomysłowości autorowi.

„Drzewa pychy i inne opowiadania” powstawały na przestrzeni wielu lat. Żadne polskie wydawnictwo wcześniej ich nie wydało. Okładka jest świetna. Książka dzięki niej pięknie prezentuje się na półce. Duży font gwarantuje, że nawet najsłabsze oczy będą czerpały radość z lektury.

Czytanie Chestertona nie wychodzi mi na zdrowie. Nie potrafię się do niego przekonać. Nie podobają mi się jego żarty, ironia wydaje się używana na siłę. Chociaż pomysły, na których osnujte są opowiadania, cechują się pomysłowością, to jednak wykonanie (kreacja postaci, język, oddanie atmosfery) kuleje. Jeśli tylko lubicie Chestertona to na pewno znajdziecie coś dla siebie. Bogactwo tematyki i gatunków sprawia, że każdy znajdzie coś miłego i w swoim guście. Nie dla mnie chestertonowski świat.