Żywi I Umarli W Winsford | Autor: Håkan Nesser

Nie wiem, jak u was, ale u mnie za oknem powoli robi się jesiennie. Na drzewach jest coraz mniej liści, jest chłodno, pada deszcz – innymi słowy, pogoda idealna do czytania. Pozwolicie, że coś wam polecę na te jesienne wieczory? Jeśli tak, siądźcie wygodnie i posłuchajcie o Żywych i umarłych w Winsford.

Pewnego listopadowego wieczoru w Winsford, miasteczku w południowo-zachodniej Anglii, pojawia się tajemnicza kobieta. Nikt nie zna jej prawdziwego nazwiska, a cel jej pobytu pozostaje nieznany. Nieznajoma nie rzuca się raczej w oczy. Wynajmuje dom na uboczu, spaceruje z psem, czasem pojawi się to tu, to tam. Wokół niej rozwiewa się aura tajemniczości. Skąd kobieta wzięła się w Anglii? Przed czym chce uciec?

Świat poznajemy z perspektywy głównej bohaterki. Cofając się w czasie, odsłania przed czytelnikami swoje dotychczasowe życie. Czy było szczęśliwe? Nie powiedziałabym. Spotkało ją wiele rozczarowań, w tym nieudany związek. Więcej szczegółów dotyczących jej życia przemilczę, by nie zdradzić zbyt wiele i nie zniechęcić was do lektury.

Do Hakana Nessera bardzo długo podchodziłam nieufnie. Jego książki leżały u mnie na półce i kurzyły się. W sumie nie wiem dlaczego, ale uważałam go za jednego ze słabszych autorów Czarnej Serii. Niesłusznie oczywiście. Ten autor potrafi łączyć ze sobą wątki kryminalne i powieść psychologiczną. Wychodzi mu to całkiem nieźle. Tak było również w tym przypadku.

Nie powiem, żebym obdarzyła Marię, główną bohaterkę, jakąś szczególną sympatią. Była w moich oczach dość słaba. Uciekła od dawnego życia, zamiast się z nim zmierzyć i postanowiła wybudować nowe na kłamstwie. Bardzo wygodne. Nikt jej nie znał, więc mogła być tym, kim chciała. Tylko pozostaje pytanie, czy długo można udawać kogoś, kim się nie jest? Może i łatwo mi ją krytykować, ale nie potrafiłam pojąć jej toku rozumowania. Była nieszczęśliwą kobietą w sumie na własne życzenie. Najpierw coś robiła, a później bała się ponosić tego konsekwencje. Strasznie irytują mnie tego typu bohaterowie. Mam ochotę wejść do książki i zdrowo im przyłożyć.

Ta powieść jest mroczna. Swoją zasługę ma w tym przede wszystkim aura Winsford. Wiecie, jak jest w Anglii, ponuro, niemal ciągle pada. To dość depresyjne miejsce, chociaż z drugiej strony czasem też chciałabym pomieszkać na wrzosowiskach. Wyjechać z miasta i mieć wszystko w głębokim poszanowaniu. Brakuje mi takiego spokoju.

Na początku miałam nieco problemów z wciągnięciem się w akcję. Trzeba uzbroić się w cierpliwość, żeby coś zaczęło się dziać. Wiemy tylko tyle, że coś się wydarzyło i zasadniczo na tym nasza wiedza się kończy. Hakan Nesser stopniowo dawkuje fakty. Niektórych może to irytować, ja już zdążyłam się do tego przyzwyczaić. Na szczęście z biegiem akcji było już lepiej i przepadłam na cały wieczór. Było mi smutno, kiedy książka się skończyła.

Komu mogę polecić lekturę? Fanom Hakana Nessera, to na pewno. Autor po raz kolejny napisał dobrą, wartą uwagi powieść. Mam nadzieję, że nie przejdzie bez echa. Liczę też na to, że pisarz utrzyma ten poziom i kolejna jego książka będzie równie dobra. Fani Czarnej Serii również nie powinni być rozczarowani. To naprawdę idealna lektura na nadchodzące jesienne wieczory. Idealnie wczujecie się w klimat Anglii i będziecie chcieli zostać tam na dłużej.