Ogniem Pisana | Autor: Marcus Sakey

No i znowu nie umiem liczyć, bo zaczynam trylogię od ostatniej części. Chyba już się do tego przyzwyczailiście, prawda? Do przeczytania książki zgłosiłam się dość spontanicznie, pod wpływem impulsu chciałam sprawdzić, co takiego ludzie widzą książce, która tak bardzo pięła się w górę na listach wszystkich bestsellerów.

"Ogniem pisana" to finałowy tom trylogii o wojnie pomiędzy ludźmi a istotami obdarzonymi cudownymi darami. Tym razem nie spodziewajcie się pokojowych rozwiązań i demokracji. Będzie krwiście, będą intrygi, lecz... nawet laik science-fiction zdoła się zakochać!
Narratorów było dużo, lecz za głównego bohatera uznam Nicka Coppera, który pojawił się najwięcej razy. Mężczyzna stara się za wszelką cenę obronić swój kraj, możliwie jak najmniejszym kosztem, lecz tak jak już mówiłam - bajki się skończyły. Teraz trzeba znaleźć i zniszczyć łotrów w jak najszybszym czasie, ponieważ każda godzina oznacza coraz więcej szkód oraz martwych cywili.

Miałam wiele wątpliwości co do tej powieści. Zwlekałam z nią aż do ostatniej chwili, bo bałam się, że się rozczaruję. W końcu rzeczy książka opowiada mniej więcej taką samą historię, co znielubiona przeze mnie "Czerwień". Jednakże muszę przyznać, że tym razem nie tylko się nie zawiodłam, lecz także pozwoliłam się wciągnąć w ten cudowny świat.

Fabuła nie jest super oryginalna. Ludzie obdarzeni superowymi mocami już byli, wojna jest podstawą paru gatunków literackich, a łącząc to... to także nie dało czegoś bardzo nowoczesnego. Nie wbiło mnie to w fotel, jednak... Jestem przekonana, że autor to przewidział. Chciał z prostego schematu stworzyć coś cudownego, co kupią nawet niektóre z zakochanych w romansach kobiet (czytaj. ja). I udało mu się. Z czystym sercem przyznam, że ta powieść mnie kupiła. Wciągnęła mnie, później zaczęła podsycać mój niedosyt, następnie spróbowała ugasić go finalną walką, a na koniec pozostawiła zadziwienie końcem i chęć kolejnej części.

Akcja dzieje się bardzo szybko, jednak nie polega ona na ciągłych wojnach. Nie! Tym razem przedstawiono tu wiele wątków pobocznych, które połączone dają zarysy kulis wojny. Przedstawiono nam życie żołnierzy dotkniętych falą zagłady, którzy tracąc przyjaciół nie mogą się załamywać. Z całego serca chcą walczyć, jednak by była doskonała walka, muszą powstać jej kulisy. Wszystko trzeba przygotować, a w dodatku trzeba w jakiś sposób porozumieć się z rodzinami poległych, co więcej trzeba przygotować własne rodziny na swoje odejście, które być może... zakończy się śmiercią. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie bólu, jaki musiało sprawić to pożegnanie. Nigdy nie spotkało mnie nic podobnego, więc po prostu tego nie ocenię.

Tym razem jeżeli chodzi o bohaterów, to muszę przyznać, że większą wagę przywiązywałam do postaci pobocznych, aniżeli głównych bohaterów. Podczas czytania tej książki wydawało mi się, że to autor chciał doszlifować tło do tego stopnia, by główni bohaterowie mogli tylko przejść, rozejrzeć się i wyglądać. Wszystko tworzy spójną całość, a po naszemu - wszystko jest doszlifowane. Każda intryga ma swój cel, każda strona, każdy rozdział wnoszą coś istotnego do powieści. Wydaje mi się, że jest to nietypowy zabieg. Przez to bardzo mi się spodobał, chociaż pewnie nie wszystkim ten styl podejdzie do gustu.

Wydaje mi się, że po przeczytaniu już rozumiem dlaczego książka odnosi takie sukcesy. Jest oryginalna, lecz także wciągająca i to dzięki temu prawdopodobnie spodoba się wszystkim fanom gatunku, a także tym, którzy z science-fiction dopiero zaczynają lub też lubują się po prostu w innych gatunkach literackich.