Recykling | Autor: Jacek Włosiński

Kiedy otrzymałem do recenzji książkę Jacka Włosińskiego Recykling, z miejsca przypomniały mi się te cieniuteńkie, kilkudziesięciostronicowe książeczki o cienkich stronach, wydawane w początkach lat osiemdziesiątych przez wydawnictwo Iskry. Wszystkie miały czarne okładki, ich tematykę można było określić jako szeroko pojęte science fiction, a z wyglądu przypominały raczej szesnastokartkowe zeszyty szkolne niż pełnoprawne książki. Szczerze powiedziawszy, w mojej domowej biblioteczce nadal znajduje się kilkanaście z tych dawnych wydań, i muszę przyznać, że wydana w tym roku książka Jacka Włosińskiego różni się od nich jedynie bielą stron.

Na Recykling składa się zaledwie osiemdziesiąt osiem stron, a sama okładka jest bardzo mało ciekawa. Książeczka intryguje jednak swym niecodziennym, mało popularnym dzisiaj wyglądem, więc – odsunąwszy na bok obawy związane ze znakiem wydawnictwa, które ją opublikowało – zacząłem czytać. Jak się okazało, trochę za szybko odsunąłem na bok wszelkie obawy.

Pewnego letniego dnia na niebie pojawia się olbrzymi okrągły kształt, przesłaniający słońce i przyciągający zdumione spojrzenia wyległych na ulice Zakrętów ludzi. Chwilę później statek kosmiczny o lustrzanej, błyszczącej powierzchni kadłuba wypuszcza w kierunku ziemi tumany białego jak mgła gazu. Jak łatwo przewidzieć, wśród ludzi zgromadzonych na ulicach panika zbiera swoje żniwo: każdy ucieka, gdzie tylko się da. Główny bohater, dotychczas stojący jak cała reszta z rozdziawionymi ustami i patrzący w górę, kryje się z powodzeniem w pobliskim garażu i stamtąd obserwuje rozwój wydarzeń na ulicy. Po pewnym czasie ze zdziwieniem zauważa, że biały gaz wydaje się być zupełnie nieszkodliwy dla ludzi.
Po kilkudniowej kwarantannie naukowcy i wojsko uznają, że nie ma żadnego zagrożenia i wszystko może wrócić do normy. Ludzie wracają więc do swoich codziennych obowiązków i pracy, żyjąc jak przed pojawieniem się ogromnego dysku na niebie. Nasz główny bohater, Jacek, także podejmuje pracę na nowo: jest kierownikiem wysypiska śmieci, do czego przyznaje się szczerze i bez bicia. Owszem, nie jest to praca jego marzeń, ale z czegoś żyć trzeba, a teraz akurat okazuje się, że zajmowane przez niego stanowisko zawodowe jest dość istotne. Po jakimś czasie spędzonym w pracy zauważa, że pomimo codziennych, regularnych wyładunków zapełnionych ciężarówek, śmieci na wysypisku jakby nie przybywało. Mocno zaintrygowany, zaczyna baczniej obserwować swoje otoczenie i wyciągać kolejne wnioski.

Tak, pokrótce, prezentuje się wprowadzenie do fabuły Recyklingu. Książka, jak mi się wydaje, miała być napisana raczej dla zabawy, z dowcipem, bez podejmowania przez autora jakichkolwiek patetycznych prób ratowania ludzkości przed kosmitami itp. itd. Absurd goni w Recyklingu absurd i żaden szanujący się fan fantastyki naukowej nie uzna tej książeczki za pozycję godną uwagi; co najwyżej potraktuje ją jako ciekawostkę, osobliwość, ewenement nie przystający do ogólnie panujących na dzisiejszym rynku strategii wydawniczych. Jeśli zaś chodzi o jakość wydania Recyklingu, to jest to kolejna rzecz równie słaba, jak sama treść: beznadziejna okładka, a co korekty to można mieć bardzo mieszane uczucia. Żeby zobrazować Wam to na przykładzie, przytoczę na zakończenie mały fragment treści:

„Otworzyłem je na tyle, abym mógł na kolanach pod nimi przejść i błyskawicznie wtoczyłem się pod nimi."

I to by było na tyle.