Dziecko Odyna | Autor: Siri Pettersen

Jestem miłośniczką prozy Tolkiena i uważam, że nie ma lepszego cyklu fantasy niż Władca Pierścieni. Trylogia jest już uznawana za dzieło niemalże kultowe, z którego inspiracje czerpało wielu twórców. Więc, kiedy miałam okazję zapoznać się z fantasy w wykonaniu skandynawskim, miałam pewne obawy. Czy będzie przypominał kryminały w stylu Nesbo i Lackberg, które uwielbiam? Czy autorka będzie tylko powielać znane wzorce? Czekało mnie jednak miłe zaskoczenie.

Najpierw kilka słów o autorce. Siri Pettersen jest projektantką stron internetowych, która postanowiła swoje pomysły przelać na papier. Jej debiutancka powieść Dziecko Odyna, która niedawno miała premierę, otwiera trzytomowy cykl Krucze pierścienie. Co jest warte uwagi, odpowiada ona także stronę graficzną, czyli projekt okładki i mapę wymyślonej krainy.

Fabuła oscyluje wokół trojga bohaterów, których losy zostają na zawsze połączone. Najważniejszą postacią jest piętnastoletnia Hirka, która w najmniej oczekiwanym momencie odkrywa prawdę o swoim pochodzeniu. Żyjąca w małym miasteczku dziewczyna o płomiennie rudych niesfornych włosach dowiaduje się, że jest dzieckiem Odyna- mityczną istotą, zgnilizną, która może przynieść światu zagładę. Od tej pory grozi jej niebezpieczeństwo i zmuszona jest uciekać przed Ciemnymi Cieniami. W międzyczasie do miasteczka powraca jej przyjaciel osiemnastoletni Rime, potomek arystokratycznego rodu, który od wielu wieków sprawuje ważne funkcje w Radzie. Mimo, że chłopak ma szanse na zostanie wielkim przywódcą, decyduje się być pospolitym gwardzistą. Niewielu jednak wie, że Rime zdecydował się wstąpić w szeregi Ciemnych Cieni. Jest jeszcze Urd, jeden z najmłodszych członków Rady, który desperacko próbuje wywołać wojnę z Kruczym Dworem. Tych troje bohaterów spotka się w wielu niesprzyjających okolicznościach i będzie świadkami strasznych przemian.

Siri Pettersen tworzy od podstaw nowy układ tajemniczego i niebezpiecznego świata. Kraina Ym podzielona jest na jedenaście mniejszych krain. Zamieszkują je człekopodobni aetlingowie, których znakiem szczególnym jest długi ogon. Istoty w odpowiednim wieku przygotowywane są do Rytuału, podczas którego prezentują moc Evny. Świat, który prezentuje czytelnikowi autorka jest ukazany na zasadzie kontrastu. Tereny wsi, otoczone pięknem przyrody, zdają się arkadią, w której w harmonii koegzystują mieszkańcy i zwierzęta. Natomiast wielkie miasto (Manfalla) to teren podzielony na dystrykty. We wszechogarniającym brudzie i smrodzie żyją ubodzy i różni przestępcy. Natomiast w pięknych willach i w luksusie egzystują najbogatsi, których los biedoty w ogóle nie obchodzi.

Debiutująca autorka umiejętnie wplata tematykę młodzieżową (w tym problemy związane z dojrzewaniem i odkrywaniem siebie) w problematykę wielkiego świata, którym rządzą pragnienie władzy i obecna na każdym kroku zdrada. Zaprezentowana przez Siri Petteresen świata oscylującego wokół kultu Wszechwiedzącego i kruków jest interesującym powiewem świeżości. Autorka mimo, że korzysta z wzorów poprzedników, wnosi do powieści inny sposób postrzegania świata. Nie epatuje tanimi chwytami, ani nie przesadza z efektownością walk, lecz łączy elementy powieści fantasy z tematyką społeczno-polityczną. Na szczególne uznanie zasługują kreacje bohaterów, których charaktery bardzo dobrze sportretowała. Każda z postaci mistrzowsko wpisuje się w wizję stworzonego przez Pettersen świata. Uwagę zwracają również plastyczne opisy, w tym piękno natury oraz kontrastujące miejski przepych i dzielnice nędzy.

Dziecko Odyna to świetnie napisana powieść otwierająca trylogię, która ma szansę na stanie się światowym bestsellerem. Autorka proponuje czytelnikowi wkroczenie w fantastyczny świat przepełniony klimatem nordyckich mitów. W pokrytej mrozem i zalegającym śniegiem krainie dzieją się wydarzenia, które zaważą na losach każdego. Świetnie prowadzona narracja i doskonała to tylko niektóre z atutów, które mnie wprost zaczarowały. Jestem pewna, że fani literatury fantasy będą zachwyceni, a osoby, które do tej pory niezbyt nie przepadały za tym typem literatury nie będą mogli się od tej książki oderwać. To jedna z tych powieści wobec których nie powinno się przechodzić obok. Szczerze polecam.