Jesienna Republika | Autor: Brian McClellan

Pamiętam ten dzień, gdy rok temu usiadłam na fotelu z pierwszym tomem cyklu o magach prochowych w ręku. Kompletnie nie wiedziałam, czego mogę spodziewać się po autorze, choć rekomendacja Petera V. Bretta z okładki działała na mnie zachęcająco. Teraz jestem po lekturze ostatniego tomu i nie mogę uwierzyć, że to już koniec.

„W bogactwie, niesamowitego świata, który miesza magię z technologią, kto może stanąć przeciwko magom, którzy kontrolują proch i kule?
Stolica upadła...

Tamas wraca do ukochanego kraju. Jednak po raz pierwszy w historii stolica została przejęta przez okupantów. Jego syn zaginął, sojusznicy są nie do odróżnienia od wrogów, obiecane wsparcie nie nadciąga.
Armia podzielona...

Wojna z Kezem trwa. Przez brak zdecydowanych i twardych przywódców, armia Adro zwraca się przeciw sobie. Inspektor Adamat, skuszony obietnicami odnalezienia porwanego syna, zostaje wciągnięty w sam środek nowego buntu.
Cała nadzieja w jednym...

Taniel Dwa Strzały ścigany przez ludzi, o których niegdyś myślał jak o przyjaciołach, jest jedyną nadzieją na wyjście z wojny bez totalnego zniszczenia...". Pozwólcie, że na temat fabuły nie powiem więcej, niż na okładce pisze wydawca. Nie chcę niczego zdradzić osobom, które maja lekturę przed sobą.

Kiedy powieść do mnie przyszła, Pan M., nie czekając na pozwolenie, zaanektował ją i musiałam czytać Jesienną republikę, gdy on był w pracy. Oczywiście on zawsze wyprzedzał mnie o parę stron, chodził zadowolony po mieszkaniu i powtarzał, że wie coś, do czego ja jeszcze nie doszłam. Skończył książkę przede mną i widziałam, że aż nosi go, żeby mi zdradzić zakończenie. Na szczęście tego nie zrobił. Nie byłoby wtedy niespodzianki.

Już od pierwszych stron nie mogłam narzekać na nudę. Działo się sporo. Dużo miejsca zajęły wątki związane z trwającą wojną, które podbiły serce Pana M. Na mnie też zrobiły wrażenie, ale już nie takie, jak na nim, co nie znaczy, że były złe. Tego nie powiedziałam.

Czytając trzeci tom cyklu, widziałam, jak duże postępy zrobił autor. W Obietnicy krwi nie obyło się bez drobnych wpadek. Czasem gubiłam się w tym co się działo, byłam przytłoczona liczbą postaci. Tutaj to nie miało miejsca. Wszystko było dopracowane i nie budziło większych zastrzeżeń, choć ja zawsze będę odczuwała niedosyt, jeśli chodzi o postać Ka-Poel. Zawsze będzie jej dla mnie za mało.

Śmiało mogę powiedzieć, że zwieńczenie trylogii o magach prochowych jest najlepsze ze wszystkich części. Brian McClellan stanął na wysokości zadania i to, co najlepsze, zostawił na sam koniec. Fani scen batalistycznych na pewno będą usatysfakcjonowani. Takie zakończenie jest idealne. Niektórym mogą przeszkadzać przepychanki o władzę, bo od polityki nie dało się tu uciec, ale dla mnie było to do przejścia.

Bardzo zżyłam się z bohaterami i naprawdę trudno mi się z nimi pożegnać. Cała trylogia co prawda stoi na naszym regale i w każdej chwili mogę do niej wrócić, ale jest mi przykro, że nie usłyszę już o magach prochowych. Wiem, że powinnam im pozwolić żyć własnym życie, tylko uwierzcie mi, to nie jest proste.

Jeśli nie czytaliście poprzednich powieści Briana McClellana, powinniście wstrzymać się z lekturą Jesiennej republiki, gdyż nie będziecie wiedzieli co się w niej dzieje. Nie róbcie sobie tego.