Na Przekór Nocy | Autor: Estelle Laure

W tym miesiącu w moje ręce trafiło sporo książek dla młodzieży. Nie wiem, czy to kryzys wieku średniego, czy zmęczenie kryminałami. W każdym razie Pani M. wyrobiła w ciągu miesiąca swoją roczną normę, jeśli chodzi o ten rodzaj literatury. Pozwólcie, że opowiem wam tym razem o powieści Na przekór nocy. O czym ona jest?

Lucille nie ma łatwego życia. Jej ojciec zwariował, a matka wyjechała, zostawiając ją z młodszą siostrą. Ma zaledwie 17 lat, ale musi opłacać rachunki i dopilnować, by Wren chodziła zadbana. Nie jest to wcale takie proste. Jak zmusić małolatę, by zaczęła jeść kanapki z tuńczykiem, bo nie ma zbyt dużego wyboru pod tym względem? Czy to nie jest za dużo jak na jedną nastolatkę? Ona powinna mieć inne problemy – chociażby wybór ubrań na imprezę. Jakby tego było mało, dziewczyna zakochuje się bez pamięci. Miłość w takim momencie? To chyba nie jest zbyt dobry pomysł...

Nie spodziewałam się po tej książce fajerwerków. Pomyślałam, że przeczytam ją i szybko o niej zapomnę. Muszę jednak powiedzieć, że debiutancka opowieść Estelle Laure wciągnęła mnie. Polubiłam Lucille, choć przyznam, że momentami była dość nieporadna. Podziwiałam ją za to, że potrafiła w miarę możliwości ogarnąć chaos, z którym zostawiła ją matka. Nie musiała tego robić. Mogła wypiąć się na Wren i zostawić siostrę samą sobie. Ona jednak postanowiła się nią zaopiekować.

Bohaterowie, jakich powołała do życia Estelle Laure są dobrze wykreowani. Wyraźni, zapadają w pamięć. Nie myliłam ich imion, co często mi się zdarza, a to już duży plus. Powiem więcej, sama w pewnym momencie zaczęłam podzielać zachwyt Lucille nad Digbym (Pan M. się ze mną rozwiedzie, gdy o tym przeczyta, wcześniej jeszcze wyrzuci książkę przez okno). Całkiem niezła partia z niego była. Co prawda młodsza ode mnie, ale co tam, pomarzyć nikt mi nie zabroni.

Próbowałam zrozumieć, dlaczego matka zostawiła swoje córki same. Nie do końca potrafiłam zrozumieć jej zachowanie. Co ona sobie myślała? Lucille miała tylko 17 lat, nie mogła zająć się sobą i siostrą. Powinna się uczyć, spotykać się z przyjaciółmi, a nie martwić o to, czy wystarczy im pieniędzy na jedzenie i pilnować, by Wren nikomu nie powiedziała, że matki w dalszym ciągu nie ma w domu. Coś takiego w ogóle nie powinno się zdarzyć. Ten wątek spędzał mi sen z powiek. Nie mam jeszcze dzieci, ale krew się we mnie burzyła, gdy o tym czytałam. Skrajna nieodpowiedzialność.

Nie przypuszczałam, że Na przekór nocy tak bardzo mnie poruszy. Śmiałam się i wzruszałam, a także zgrzytałam zębami ze złości. Lubię książki, które wzbudzają we mnie skrajne emocje. Ta właśnie taka była. Na pewno szybko o niej nie zapomnę.

Komu polecam tę powieść? Nastolatkom, im najłatwiej będzie zrozumieć Lucille i identyfikować się z nią. Jestem ciekawa, czy dziewczęta również będą zachwycone Digbym. Jeśli nie, zacznę się o siebie martwić, bo to oznacza, że chyba mi na stare lata odkorbiło. Wzdychać do bohatera z książki w moim wieku? Kto by pomyślał... Nastoletnim chłopcom raczej odradzam tę książkę. Nie sądzę, by znaleźli w niej coś dla siebie, to opowieść skierowana raczej do dziewcząt.