Czarne Sekundy | Autor: Karin Fossum

Skandynawskich królów i królowych kryminału mnoży się coraz więcej, jako że pisarze i pisarki z Norwegii czy Szwecji – bazując na fali popularności zdobytej przez Millennium Stiega Larssona – płodzą książkę za książką. Nie ma co ukrywać: ta sytuacja będzie trwała dopóty, dopóki skandynawski kryminał czytelnikom się nie przeje i nie zostanie zastąpiony przez kolejny rozchwytywany w księgarniach gatunek. Czyli, jak można łatwo się domyślić, będziemy mieli okazję spotkać się z jeszcze niejedną autorką czy autorem okrzykniętym „królem" takiego czy innego kryminału.

Nową dla mnie pisarką z wyżej wspomnianego grona rozreklamowanych autorów jest Karin Fossum, norweska pisarka, eksplorująca kryminał może w sposób nie nazbyt oryginalny, ale na pewno skuteczny: jej Czarne sekundy zdobyły nagrodę Martina Becka dla najlepszej książki roku. Na czym więc opiera się tak doceniona fabuła?

Ida Joner jest małą dziewczynką wychowywaną przez nazbyt opiekuńczą matkę, Helgę. Kobieta raz po raz wbija do głowy dziesięcioletniej córeczce ostrzeżenia i zasady, według których dziewczynka ma postępować w określonych sytuacjach. Któregoś dnia Ida wybiera się na swoim rowerku do kiosku po egzemplarz Wendy. Matka patrzy przez okno, jak dziewczynka odjeżdża, a potem wraca do swoich domowych obowiązków, starając się nie martwić za bardzo.

Mija godzina dziewiętnasta, a dziewczynka nadal nie wraca do domu. Strach o los córki, który już od tak dawna towarzyszy jej matce, natychmiast ją opanowuje. Kwadrans później kobieta zaczyna wydzwaniać do kiosku, do którego udała się jej córka, a gdy dowiaduje się, że jej tam nie było, niepokój Helgi narasta. Wsiada więc w samochód i jedzie do znajomych, u których córka mogłaby się zatrzymać. Rozmowy z nimi nie przynoszą jednak żadnego skutku. Wszyscy uspokajają Helgę, jak to zwykle w takich przypadkach bywa, mówiąc, że mała pewnie jest już w domu albo niedługo wróci. Idy jednak nie ma ani w domu, ani nigdzie. Wszystko wskazuje na to, że dziewczynka zapadła się pod ziemię.

Czarne sekundy są dokładnie takim kryminałem, jakiego można by się spodziewać po skandynawskiej autorce: zaglądającym ludziom we wnętrza ich domów, odsłaniającym rzeczy, które powinny zostać ukryte przed oczami sąsiadów. Jak wielu skandynawskich autorów przed nią, Karin Fossum prowadzi czytelnika niespiesznie, wnikliwie analizując studium matki rozpaczającej i tęskniącej do zaginionego dziecka. Styl pisania autorki nie do końca przypadł mi do gustu, za dużo w nim krótkich, nierozbudowanych zdań, za dużo kropek, ale nie przeszkadza to w sumie za bardzo w lekturze książki, a już na pewno jest czynnikiem subiektywnym. Tak czy inaczej, czytelnik daje się wciągnąć w tkaną przez Fossum intrygę.

Czarne sekundy są książką idealną dla fanów skandynawskich kryminałów, co rozumie się, oczywiście, samo przez się. Są jednak także dość ciężkawą powieścią opisującą studium zrozpaczonej matki, solidarność społeczności i spadek nadziei osób zaangażowanych w sprawę. Pomimo jej mało oryginalnych założeń i występujących w niej schematów, bez wątpienia można sięgnąć po tę książkę i przekonać się, jak sprawa zaginięcia dziewczynki się rozwiąże.