Nowoczesna Czarodziejka Tom 1 | Autor: Debora Geary

Zgromadzenie czarodziejek wymyśliło czat, który skupiałby wszystkie osoby magiczne. Tworzą zaklęcie naprowadzające. Naprowadzona zostaje Lauren, która uważa, że ktoś robi sobie z niej żarty. Wysyłają Jamiego, potężnego, przystojnego czarodzieja, by spradził, jakie Lauren ma moce. To, co odkryje zmieni nie tylko jej życie, ale również społeczność czarodzejów. Jakie moce ma Lauren? Czy dobrze poczuje się wśród nowych znajomych? Tego dowiecie się, czytając ksiązkę.

„Nowoczesna czarodziejka" przede wszystkim nie wybrania się językowo. Styl tekstu jest bardzo prosty, czasem wręcz dziecinnie prosty. To powieść przeznaczona dla dorosłych czytelników (jak mniemam), a autorka serwuje tego typu zaklęcia:
„Proszę moce i zaklęcia
Kroki swoje przypominajcie
Weźcie tego magii księcia
W ciepło domu go wyślijcie
Na me wołanie
Niech się stanie".

Ja miałam porządny tzw. facepalm, gdy to przeczytałam. I poczułam się głupia. Czytałam tę powieść w autobusie i dyskretnie się rozglądałam, czy aby na pewno nikt nie widzi, że czytam takie idiotyzmy. Wszystkie zaklęcia to głupiutkie wierszyki dzieci z podstawówki, bawiących się w czarodziei. A tutaj pisarka daje do zrozumienia, że takie rzeczy mówią dorośli. Bez zająknięcia. Jak już jestem przy dorosłych i ich języku to wspomnę, że Pani Geary uważa, ze dorośli i czteroletnie dzieci wypowiadają się w taki sam sposób. Doładnie takimi samymi słowami, podobnie formułowanymi. „Nowoczesna czarodziejka" jest pełna małoletnich geniuszy.

Akcja potwornie się dłuży, bo jej nie ma. Nie istnieje żadna intryga, nie ma zagadki do rozwikłania, ani tym bardziej problemu rozwiązania. To idealny świat, gdzie nie ma konfliktów, problemy rozwiązują się w momencie powstania, a świat z całych sił wspomaga ludzi w realizacji marzeń. Pomijając fakt, że taki świat nie istnieje, to czytanie o nim po pewnym czasie nuży okrutnie. Od książki oczekuje, że coś się będzie dziać, a nie tego że postacie rozmawiać będą przez kilka stron o niczym. Nie wymagam wielkiej dramaturgii, ot po prostu czegoś co napędzałoby fabułę.

Bohaterowie są idealni niczym świat, w którym żyją. Odczuwają jedynie pozytywne emocje. Nigdy się nie denerwują, rzadko wściekają, nigdy nie unoszą głosu. Niesposób polubić takich postaci, bo są kompletnie nierealne. Z nikim nie można się utożsamić, a nawet nie można ich znienawidzić. Nie wywołują żadnych emocji, ani pozytywnych, ani negatywnych. Nawet irytacji nie.

Może łatwiej zaakceptowałabym taki sposób pisania, gdyby nie było tam elementów fantastycznych. Te idiotyczne zaklęcia wywoływały mój jawny sprzeciw. Nie mogę uwierzyć, że można tak zniszczyć motyw czarodziejek, wkładając im w usta jakieś głupie rymowanki. Pomysł na to, by społeczność czarodziejska miała swoje miejsce w Internecie jest intersujący. Czary wplatane w oprogramowanie strony jest pomysłem nowatorskim, ale autorka w ogóle go nie wykorzystała.

Okładka jest nawet znośna. Estetyczna, nie do końca odpowiada mi to zdjęcie, ale podejrzewam, że w gusta licznych kobiet trafi. W każdym razie nie jest kiczowato, a to już w przypadku leciutkiej fantastyki przeznaczonej dla pań, bardzo dużo. Font jest wystarczający, by wygodnie czytać.

„Nowoczesną czarodziejkę" da się czytać bez odruchów wymiotnych. Tylko zawsze przy takiej okazji zadaję sobie pytanie – po co? Maleńki plus za to, że wątek romansowy jest niestandardowy i ne wysuwa się na główny plan.