Lolo | Autor: Marta Szreder

Karol Kot. Dobry uczeń. Wzorowy syn. Niezły kolega. Miłośnik sportu. Chłopiec całkiem atrakcyjny. Tak można by opisać go najkrócej i wydawałoby się, że najtrafniej. Tyle można było wyczytać z jego zachowania na co dzień, tak można go było ocenić. Niewiele osób zdawało sobie jednak sprawę, że pod tą maską kryje się morderca, który z zimną krwią napada na starsze kobiety i dzieci.

Na książkę Marty Szreder miałam duży apetyt, a okładkowe streszczenie sprawiło, że w parze z apetytem pojawiły się i wielkie nadzieje. Uwielbiam kryminały, historie morderstw i samych morderców. Wydaje mi się, że to jeden z tych tematów, których nie można wyczerpać. Ciężko też nimi znudzić czytelnika. Zwłaszcza, kiedy takie dramaty miały miejsce w rzeczywistości.

Wampir to jedna z najgłośniejszych historii o seryjnym mordercy.

To ostrzeżenie, opowieść napawająca grozą, ale także...

Próba zrozumienia.

Kim był Karol Kot? Co doprowadziło go do takich czynów? Czy można było temu zapobiec?

Podążając za okładkowymi obietnicami i własnymi pytaniami, pogrążyłam się w tej historii. Głęboko, mocno, na całego. I skończyłam z bardzo mieszanymi uczuciami. Tym bardziej, że nie do końca rozumiem, co autorka miała na myśli.

Szreder historię Kota zamieniła w proste opowiadanie. Czytało się je niezwykle przyjemnie i szybko, choć muszę z góry uprzedzić, że czasami trzeba w nim doszukiwać się emocji. Trochę na siłę. Nie jestem pewna, jak miało być. Obyczajowo? A może kryminalnie? Może z nutką psychologii, a może zwyczajnie i obiektywnie. Tymczasem było różnie. Momentalnie ubywające kartki to niezbity dowód na to, że autorka potrafi zainteresować czytelnika, umie poprowadzić narrację, wykorzystując przy tym swoje lekkie pióro. Miałam chwilę słabości, oczywiście, wciąż jednak czekałam na ten przełom. Na coś więcej, głębiej, bardziej.

Nie doczekałam się.

Zabrakło mi ... wszystkiego. A najbardziej prawdziwego mordercy. Kolejne osoby zostawały ranne, policja podążała tropem zbrodniarza, Karol subtelnie się zmieniał na naszych oczach. I już. Och, ile ja bym dała za jeden rozdział, w którym autorka wczuwa się w psychikę chłopaka. Chociaż kilka stron. Moim zdaniem znacząco wpłynęłoby to na wartość książki i jej odbiór przez czytelnika. Tego mi zabrakło szczególnie.

Tym, co jednak zabolało, a może rozczarowało mnie najbardziej, jest jedno słowo wykorzystane na okładce, jedno określenie, które nie dawało mi spokoju- „zaskakujący". Z której strony? Co było takiego zaskakującego w tej historii? To, że człowiek może ukrywać swoje prawdziwe ja? Czy może to, że tak zwyczajny chłopak mógł okazać się takim potworem? Szreder miała szukać jego motywacji, powodów, przesłanek. Jak dla mnie niewiele znalazła, choć może nie było czego szukać. Kpiny ze strony rówieśników, zawód miłosny, surowość matki. To nie są powody, dla których zostaje się seryjnym mordercą. I na pewno nie są zaskakujące.

Wiem, że autorka miała plan. Niezły plan, razem z dobrym pomysłem. Ale moim zdaniem nie podołała. Według mnie ta historia jest zbyt płaska i jakaś taka jednowymiarowa. Za mało w niej informacji i emocji i strachu. Wszystkiego.

Do czego mnie skłoniła? Do przemyśleń nad tym, jak zmienił się przez lata sposób prowadzenia śledztw. I do przeszukania Internetu, w celu lepszego poznania tej historii.