Turniej W Gorlanie | Autor: John Flanagan

Cieszę się, że nikt nie widział mojej miny, gdy Turniej w Gorlanie trafił w moje ręce. Dlaczego? Ten tekst powinnam w sumie zacząć od słów: „Jestem Pani M., mam ćwierć wieku na karku i od ładnych paru lat kocham Halta miłością czystą i nieskończoną". Kiedy zobaczyłam tę książkę, wyglądałam mniej więcej tak, jakby właśnie stanął przede mną Ricky Martin i poprosił mnie do tańca. Znany wielu czytelnikom z genialnej serii Zwiadowcy Halt jest moim ulubionym bohaterem literackim. Pokochałam go od chwili, gdy tylko pojawił się w Ruinach Gorlanu. Pan M. nawet parę razy złośliwie powiedział mi, że skoro tak bardzo kocham Halta, to powinnam sobie do niego iść. Uwierzcie mi, poszłabym do niego. Pal sześć małżeństwo. Kto by nie chciał mieć u boku takiego zwiadowcy?

Pozwólcie, że opowiem wam o tym, co działo się, nim Halt został mentorem Willa. Halt i jego brat Crowley odkrywają, że do szeregów zwiadowców przeniknął dzięki swoim szpiegom baron Mogarath. To nie wróży niczego dobrego. Obaj ruszają więc do Księcia Duncana, jedynej osoby, która jest w stanie powstrzymać nieobliczalnego Mogaratha mającego chrapkę na przejęcie tronu. W Gorlanie Halt i Crowley orientują się, że nie pozostało im wiele czasu, gdyż ich wróg jest bliżej zamierzonego celu, niż im się wydawało. Młodzi zwiadowcy nie mają innego wyjścia. Muszą wziąć udział w corocznym turnieju w Gorlanie. Tam dojdzie do szeregu zajadłych pojedynków. Ciekawi tego, co tam się stanie?

Akcja Turnieju w Gorlanie dzieje się na długo przed tym, co było w Ruinach Gorlanu, jednak wierni czytelnicy serii Zwiadowcy zorientują się, że opowiedziane tam historie mają swój finał w dwóch pierwszych częściach cyklu. John Flanagan po raz kolejny stanął na wysokości zadania i stworzył niezwykłą historię. Sporo się dzieje. Nie chodzi mi o sam turniej, bo to rozumie się samo przez się. Działo się sporo w kwestiach politycznych. Roiło się od spisków i bohaterów o dwóch twarzach.

Miałam styczność z twórczością Flanagana już od kilku lat i mogłam obserwować to, jak się zmieniała. W pierwszych tomach Zwiadowców nieco drażniło mnie to, że autor idealizował bohaterów. To odbierało im autentyczność. Ktoś musiał zwrócić mu na to uwagę i teraz już tego nie robi. I bardzo dobrze. Nie lubię, gdy bohaterowie są wyłącznie dobrzy albo źli. Ucieszyłam się, że nawet pozytywne postacie swoje miały za uszami.

Ta książka umożliwiła mi poznanie Halta z innej strony. Wcześniej wydawał mi się nieco oschły, co nie przeszkadzało mi w ślinieniu się do niego. Tutaj pokazał nieco łagodniejszą twarz. Miło było poznać go w czasach młodości.

Zaczęłam się zastanawiać, czy Turniej w Gorlanie powinno się czytać przed Zwiadowcami i powiem szczerze, że nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. Jest to dla mnie bez większego znaczenia. Myślę, że fani tego cyklu będą mieli podobne zdanie. Każdy, kto zna i ceni sobie twórczość Flanagana, będzie po prostu zadowolony z tego, że ma kolejną możliwość przeczytania jego książki. Ta publikacja jest jedną z najlepszych w dorobku autora. Wszystko jest dopracowane i dopięte na ostatni guzik. Jedynie okładka średnio mi się podoba, ale na nią można przymknąć oko. Treść jest ważniejsza.