Posłaniec Strachu | Autor: Michael Grant

Przyznam szczerze, że nie znam wcześniejszej twórczości Michaela Granta. Jego seria Gone obiła mi się co prawda o uszy, ale jakoś nie miałam okazji, by się z nią zapoznać. Postanowiłam za to przekonać się, jaki jest Posłaniec Strachu wydany przez Wydawnictwo Jaguar.

Poznajcie Marę. Dziewczyna budzi się w oparach żółtej mgły. Niczego, oprócz swojego imienia, nie pamięta. Ktoś wymazał jej pamięć. Wkrótce poznaje Posłańca Strachu. Dowiaduje się, że ma zostać jego uczennicą. Dlaczego akurat ona? Na czym ma polegać jej zadanie? Kim właściwie jest Posłaniec Stachu, który znikąd zjawił się w życiu Mary? Czy uda jej się poznać jego przeszłość? Na te i wiele innych pytań odpowie wam lektura tej książki.

Na początku nieco obawiałam się tego, że ta historia mi się nie spodoba. Bałam się, że jestem już nieco zbyt wiekowa. Wydawało mi się, że Posłaniec Strachu jest skierowany głównie do grona nastoletnich czytelników. Myliłam się. Przyznam, że nie wiem, czy zrozumiałabym, o co właściwie tu chodzi, gdybym miała naście lat. Nie będę wam niczego zdradzała, powiem tylko tyle, że w przypadku tej powieści trzeba nieraz czytać między wierszami, żeby zrozumieć przekaz autora.

Od samego początku spodobał mi się mroczny klimat Posłańca Strachu. Nie wszystko było jasne. Musiałam dać się wciągnąć opowieści, by niczego po drodze nie zgubić. Już sam początek książki był mocny. Moje oczy zaświeciły się, gdy go przeczytałam. Zorientowałam się, że nie będę się nudzić. Zakończenie było dla mnie wisienką na torcie. Idealne. Na pewno pozostanie na długo w mojej pamięci. Dlaczego? Bo po prostu czegoś takiego się nie spodziewałam. Tu nic nie jest przewidywalne. Już wydawało mi się, że wiem wszystko, lecz autor pokazywał mi, że się myliłam. To ogromny plus.

Spodobali mi się bohaterowie. Michael Grant dał im co prawda nietypowe umiejętności, ale nie uczynił z nich herosów, którzy jednym palcem przesuwają ściany. Niczego im nie brakuje. Mają swoje wady i zalety. Czytelnik odczuwa wraz z nimi towarzyszące im emocje. Czułam strach Mary po przebudzeniu i podziwiam ją za to, że postanowiła się z nim zmierzyć. Nie siadła w kącie, nie spuściła głowy i nie użalała się nad swoim losem, choć w sumie mogła to zrobić. Ja pewnie na jej miejscu bym tak zrobiła, gdybym zorientowała się, w jaką kabałę się wplątałam. Intrygująca jest też postać tytułowego Posłańca Strachu. Choć od wielu lat wykonuje powierzone mu zadanie, nie podchodzi do niego automatycznie, bez uczuć. Nie zagubił po drodze swojego człowieczeństwa. Obawiałam się tego, że po drodze napotkam na jakiś wyciskający łzy wątek miłosny. Na szczęście czegoś takiego tu nie było. To położyłoby akcję na łopatki i byłoby zupełnie niepotrzebne.

Dla kogo ta książka może być interesująca? Dla czytelników lubiących mroczne klimaty, książki trzymające w napięciu i tajemnice, na rozwiązanie których trzeba czasem trochę poczekać. Wiek osoby sięgającej po Posłańca Strachu nie ma większego znaczenia. Myślę, że zarówno młodsi, jak i starsi czytelnicy znajdą tu coś dla siebie. Ta książka jest niezwykła. Nic nie jest tu oczywiste. Powieść niesie ze sobą pewne przesłanie. Bardzo ważne da każdego z nas. Jakie? Tego już musicie dowiedzieć się sami.