Skorpion Z Wydziału Terroru | Autor: Grażyna Biskupska

Zawsze interesowały mnie publikacje dotyczące pracy w policji. Nigdy nie chciałam tam pracować, jednak mam duży szacunek do wszystkich osób, które łapią przestępców i jestem ciekawa tego, jak wygląda ich praca. Dlatego też postanowiłam przeczytać Skorpiona z wydziału terroru Grażyny Biskupskiej.

Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, ów tytułowy skorpion jest kobietą. I to jaką. Grażyna Biskupska, bo to o niej jest ta opowieść, aktualnie jest młodszym inspektorem policji w stanie spoczynku. Do 1987 roku pracowała jako bibliotekarka. Kobieta jest współtwórczynią i naczelnikiem Wydziału do Zwalczania Aktów Terroru Kryminalnego Komendy Stołecznej Policji. Pracowała jako naczelnik Wydziału do Zwalczania Aktów Terroru Centralnego Biura Śledczego Komendy Głównej, przedstawiciel policji w pracach Stałej Grupy Eksperckiej przy Ministrze Spraw Wewnętrznych ds. Zagrożeń Terrorystycznych. Członek Centrum Badań nas Terroryzmem Collegium Civitas. Imponujące CV, prawda? Oprócz tego Grażyna Biskupska jest też matką Kuby, który od czasu do czasu pojawia się w jej opowieści. Kobieta pokazuje czytelnikom, jak wygląda praca w policji. To nie jest W-11 czy kryminalne zagadki zza oceanu. Tu nie od razu znajduje się przestępców. Czasem dotarcie do nich jest bardzo trudne. Czytelnicy biorą z Grażyną Biskupską udział w ujęciu zabójców Tomka Jaworskiego, rozpracowaniu gangu żoliborskiego czy w oczyszczaniu stolicy z band wymuszających haracze. Widzi także to, co działo się w Magdalence, a na końcu zasiada z autorką książki na ławie oskarżonych, by usłyszeć długo wyczekiwany wyrok uniewinniający.

Opowieść Grażyny Biskupskiej uzupełniają opowieści jej kolegów po fachu. Wspominają, jak zachowywała się w czasie służby i poza nią. Dodatkowo znajdują się tu zdjęcia, na których jest nie tylko główna bohaterka powieści, ale także różne dokumenty, między innymi te, awansujące ją na kolejne szczeble kariery. Autorka nie skupia się wyłącznie na sobie i na tym, jak wyglądała jej praca. Opowiada także o swoich współpracownikach. Stara się, by o nikim nie zapomnieć. W końcu do niektórych sukcesów przyczyniło się więcej osób.

Jestem pełna uznania dla tej kobiety. Ma jaja. Tego nie można jej odmówić. Ja nie jestem aż tak odważna, choć według jej słów, jako zodiakalny Skorpion miałabym predyspozycje do tego zawodu. Owszem, sieję postrach wśród niektórych osób, ale do policji pakować się nie będę. Jest mi dobrze w mojej redakcji. Wolę pisać o hartowaniu o stali niż opisywać miejsca zbrodni.

Grażyna Biskupska nie zatraciła ludzkiego podejścia do swojej pracy. Nie przeszła ze śmiercią do porządku dziennego. Strata kolegów z wydziału nie spływała po niej jak po kaczce. Przeżywała to. Oni przecież też byli jej rodziną. Za to bardzo ją cenię. Nie stała się robotem. Była po prostu sobą. Dlatego tak daleko zaszła. Mam nadzieję, że wiele osób weźmie z niej przykład. Jeśli więcej będzie tak lojalnych policjantów, może nieco zmieni się to, co dzieje się w naszym kraju.

Książkę czytało się dobrze i szybko. Wydawało mi się, że mam w rękach powieść sensacyjną. Grażyna Biskupska ma lekkie pióro. Lata pisania raportów nie poszły na marne. Nie miałam wcześniej okazji, by przeczytać tak prawdziwą opowieść o polskiej policji. Dzięki niej nieco inaczej spojrzałam na policjantów. Polecam Skorpiona z wydziału terroru wszystkim pasjonatom historii pisanych przez życie. Nie będą się nudzić.

Skorpion z wydziału terroru jest kobietą – wyjątkowo uzdolnionym oficerem dochodzeniowo śledczym. Pnie się po szczeblach kariery, by objąć kierownictwo najbardziej elitarnego wydziału Komendy Stołecznej Policji. Czytelnik po drodze jest świadkiem ujęcia sprawców zabójstwa Tomka Jaworskiego, rozpracowania gangu żoliborskiego i wyłapania tak zwanych terrorystów spożywczych. Uczestniczy w oczyszczaniu stolicy z band wymuszających haracze. I wreszcie bierze udział w akcji w Magdalence, a później przeżywa z bohaterką niekończący się proces – posadzona na ławie oskarżonych, na którą wysyłała najgroźniejszych przestępców ostatniego 25-lecia, zostaje oczyszczona z zarzutów. Nie było jeszcze książki, która by równie prosto i szczerze opowiadała o pracy polskiej policji.