Córka Papieża | Autor: Dario Fo

Lukrecja Borgia to bez wątpienia jedna z najbardziej barwnych, fascynujących, ale także i kontrowersyjnych postaci na kartach historii. Kobieta olśniewająca swoją urodą, gracją i wdziękiem, która jednocześnie przerażała swą żądzą władzy i bezkompromisowością w jej zdobywaniu. Ladacznica, bezwzględna kłamczyni, trucicielka - to najdelikatniejsze określenia, jakimi nazywaną Lukrecję Borgię.. Niewątpliwie obraz ten utrwaliły w ostatnich latach niezwykle popularne seriale telewizyjne, w których to ujrzeliśmy właśnie taki, mało pochlebny, obraz córki Papieża Aleksandra VI.. I to nadszedł dzień, w którym wybitny włoski pisarz - Dario Fo, postanowił wykrzyczeć słowo DOŚĆ!, a następnie stanąć w obronie Lukrecji Borgii. Uczynił to poprzez napisanie książki "Córka papieża", która w Polsce ukazała się nakładem Wydawnictwa Znak.

W książce włoskiego noblisty przeczytamy o życiu Lukrecji Borgii - od najmłodszych lat aż do mocno zaawansowanego wieku. Poznamy jej dzieciństwo, rodzinny dom, bliskie jej osoby. Będziemy towarzyszyć jej dorastaniu, uczestniczyć w pierwszym małżeństwie z wyboru ojca i brata, przeżywać łzy i ból związane z rozwodem i zawodem miłosnym. Następnie poznamy jej kolejnych mężów, których to zawsze wybierał za nią ktoś inny, i których to mimo wszystko darzyła miłością i szacunkiem. Przeżyjemy także wiele chwil uniesień w ramionach jej kochanków, w objęciach których odnajdywała krótkie chwile szczęście. Wreszcie odnajdziemy tutaj niezwykle interesujące informacje o jej działaniach politycznych, których to bynajmniej nie mogliby się powstydzić najwięksi i najznamienitsi władcy ówczesnego świata..

Pod względem warsztatowym mamy tutaj do czynienia z czymś na wzór fabularyzowanego dokumentu, w którym znajdziemy liczne wiadomości natury historycznej, podparte jednocześnie fragmentami ze wszech miar fabularnymi. Mam tu na myśli chociażby liczne dialogi rodem z najlepszych powieści historycznych, których moc, przekaz i zawarte w nich emocje, czynią tę lekturę pasjonującą przyjemnością. Ten włoski pisarz potrafił ukazać tutaj życie głównej bohaterki w bardzo intrygujący i interesujący sposób, nie tracąc przy tym nic z wartości historycznej i naukowej tego dzieła. Nie powinno to jednak chyba nikogo dziwić, skoro mam wszakże do czynienia z laureatem literackiego Nobla..:)

Dario Fo ukazuje bohaterkę swojej opowieści jako kobietę - ofiarę, wplątaną w sieć rodzinnych i zarazem politycznych powiązań, z których to tak naprawdę nie miała szansy na ucieczkę. To młoda dziewczyna, której w wieku 12 lat narzucono pierwsze małżeństwo z Giovannim Sforzą, z którym to zresztą wkrótce musiała się rozstać także z woli jej ojca - Papieża Aleksandra VI. Dziewczyna, która bardzo szybko musiała stać się kobietą i sprostać narzuconej jej roli - środka i zabawki w rękach rodziny. I trzeba przyznać, iż autorowi udało się w pełni przekonać czytelników do tego, iż postać ta była ofiarą własnego nazwiska, spod kajdan którego tak naprawdę nie mogła nigdy się uwolnić, choć próbowała uczynić to ze wszystkich sił. Taki obraz tej oto kobiety rysuje się na kartach tego dzieła..

W swym dziele włoski noblista przedstawia Lukrecję Borgię w zupełnie innym świetle, aniżeli miało to miejsce w licznych publikacjach, jak i również filmowych adaptacjach. Otóż ukazuje ją jako kobietę szlachetną, wrażliwą, sprawiedliwą i przede wszystko o dobrym sercu, którym to potrafiła się dzielić z innymi ludźmi.. Nie są to tylko tezy i wnioski samego autora, lecz poparte licznymi faktami i dokumentami, prawdy. Znajdziemy tutaj listy, cytaty z dawnych ksiąg, kronik, dzienników czy wielkich dzieł historycznych. Jako przykład mogę podać zawarte tutaj fragmenty mówiące m.in. wstawiennictwu za niesłusznie oskarżonym człowiekiem o morderstwo, wyzbywaniu się swego majątku dla głodujących i potrzebujących mieszkańców doliny Padu, czy też wreszcie ufundowaniu klasztoru. Z tekstu dario Fo rysuje się także obraz opiekunki i sponsora artystów Ferrary, których to otoczyła szczególną opieką i troską.. Wreszcie Lukrecja Borgia w tej opowieści, to także wytrawny polityk i sprawny władca, czego przykładem są jej rządy w Ferrarze, sprawowane pod nieobecność jej męża.. Tym samym raz jeszcze potwierdza się opinia, iż Lukrecja Borgia była kobietą niezwykle inteligentną, zaradną, błyskotliwą, ale także i dobrą z natury..

Autor ukazuje tu także Lukrecję jako kobietę z krwi i kości, której nie obce były także i drobne grzeszki.. I tak oto w książce tej jest również mowa o licznych romansach Lukrecji, m.in. z Pietro Bembo czy też z Ludwikiem Gonzagą.. Czyż jednak można mieć to za złe tej wyjątkowej kobiecie? Miłość to największy i najpiękniejszy dar, który lśni naprawdę tylko wtedy, gdy powstaje z serca, nie zaś z politycznych decyzji.. Lukrecja pragnęła miłości, ciepła, przyjaźni i bliskości drugiego człowieka, choćby po to by zapomnieć o tym, jakie piekło wyrządzili jej własny ojciec i brat.. Dla mnie romanse Lukrecji świadczą o jej wielkiej uczuciowości i samotności, którą to mimo wszystko odczuwała w swych związkach.. Poza tym.., któż ma prawo oceniać miłość drugiego człowieka..?

Dario Fo napisał tę książkę z wielką pasją i zaangażowaniem, co daje się odczuć niemalże na każdej stronie. Lektura tej książki przypominała mi akademicki wykład doskonale przygotowanego profesora, który donośnym i przekonującym głosem wykrzykuje z mównicy swoje przekonania, i podpiera je co rusz kolejnymi dowodami. I naprawdę bardzo trudno jest nie stanąć po stronie autora, gdyż emocjonalny ładunek tej opowieści jest przeogromny, zaś jego siła jest ukierunkowana tylko i wyłącznie w stronę polubienia, zrozumienia i zrehabilitowania Lukrecji Borgii.. I choć nie jestem wielką znawczynią losów papieskich rodów.., to moja intuicja podpowiada ma, iż tej, bądź co bądź historycznej postaci, należała się taka książka i obrona jej dobrego imienia..

I na koniec słów kilka o wydaniu "Córki Papieża", które zachwyca w każdym calu. Twarda okładka, wysokiej jakości papier, wspaniałe kolory licznych ilustracji ukazujących wielkie dzieła malarstwa.. I oczywiście grafika na okładce tego dzieła - tak prosta w swej postaci, a zarazem tak bardzo niezwykła, bogata, piękna. Czarne tło i na niej dwie dłonie - kobiety i mężczyzny, które łączy delikatny dotyk.. Dla mnie w tym obrazku łączy się cała siła tej książki, tej opowieści, tej niezwykłej bohaterki i chyba także.., życia człowieka..

"Córka papieża" to doskonała pozycja dla wszystkich miłośników historii, literatury, sztuki.. To także niebywała okazja do tego, by lepiej poznać Lukrecję Borgię, o której tak naprawdę nie wiele dotąd wiedzieliśmy. Myślę, że lektura tej książki będzie bardzo interesującym doznaniem literackim spod znaku tych bardziej ambitnych, które od czasu do czasu powinny towarzyszyć każdemu czytelnikowi.. Polecam i życzę pasjonującej lektury:)