Marzenie Łucji | Autor: Dorota Gąsiorowska

Dorota Gąsiorowska to nowa gwiazda wydawnictwa Znak. I nie, nie mówię tego z ironią. Świat polega na tym, że każdy produkt musi znaleźć swój target. I pani pisarka idealnie wpasowała się w swój target. Kim jestem by osądzać? Absolutnie nikim. Pani Dorota Gąsiorowska urodziła się w roku 1975 i mieszka pod Krakowem. Dlaczego właśnie POD Krakowem. Ano, jak każda pisarka dla kobiet, miała problemy z harmidrem miasta i wyniosła się z daleko od miejskiej dżungli, która źle robiła jej na nerwy (no może teraz jestem troszeczkę złośliwa). Twierdzi, że za pióro chwytała od zawsze. Gdy tylko odważyła się wysłać momentalnie wszystkich urzekła, powaliła na kolana, wręcz przeorała. Mnie także, podnieść to ja do tej pory się nie mogę.

Ale dość złośliwostek z mojej strony. Przecież każdy pisarz ma prawo uciekać od zgiełku miasta i nie musi zaraz ulegać modzie (prawda?). Cholera, a miałam się nie wyzłośliwiać. Najlepiej będzie jeśli się przymknę i opowiem co nieco o fabule. Łucja jest bliska realizacji swojego największego marzenia – wyjścia za mąż za ukochanego mężczyznę – Tomasza – i założenie z nim najmniejszej jednostki społecznej czyli rodziny. Niemniej rozłąka z nim to dla niej trudny czas. Wizja zamążpójścia się oddala, aż w końcu wydaje się zupełnie niemożliwa. Gdy w Różanym Gaju poawia się tajemniczy malarz, który proponuje Łucji namalowanie jej portretu, ta przyjemuje tę propozycję. Między nią a artystą tworzy się wyjątkowa relacja, która szybko przestaje być zawodowa, a wchodzi na zupełnie nowy poziom. I trudno ją zignorować... Łucja musi walczyć o swoje marzenia. Tylko o które? Czy ścieżka przy której stoi jej dom, życie, marzenia i plany jest odpowiednia? A może powinna poszukać nowych wariantów?

Ja rozumiem, że nie jestem targetem, dlatego staram się patrzeć na tę powieść przez palce. Nie sugerujcie się tak naprawdę moją opinią, bo bywam brutalna dla tego typu tworów... A ta powieść może być naprawdę dobrym czytadłem, bez głębszej treści, ale jednak odprężającym.

Sama historia jest banalna. To typowy romantyczny bełkot i wieczne rozdarcie między dwoma mężczyznami. Trzeba jednak przyznać, że wydarzenia mkną, sytuacja dynamicznie się zmienia i nie sposób nudzić się przy czytaniu „Marzenia Łucji". Z drugiej strony są bardzo obszerne opisy zupełnie nieistotnych czynności. Tym samym całość jest niespójna wewnętrznie. Momentami akcja mknie do tego stopnia, że powieść wydaje się reporterskim opisem zdarzeń, a innym razem jest strasznie nudna. To drugie jest gorsze, gdyż szczerze miałam dość opisywania nieistotnego w życiu Łucji spaceru.

Książka posiada ładną, choć pretensjonalną okładkę. Niemniej trudno odmówić jej „dziewczyńskiego" uroku i prezentuje się ładnie na półce. W tekście nie znalazłam błędów, font był odpowiedni do czytania i nie utrudniał przyswajania tekstu.

Mimo że główna bohaterka bywała skrajnie głupia to poczułam do niej mimowolną sympatię. Wydaje mi się, że moja emocjonalność potraktowała ją jak upośledzone psychicznie dziecko i poczułam do niej właśnie tę bezwiedne współczucie podszyte życzliwością do kogoś, kto został obdarzony cechą utrudniającą życie.

Moja rada jest prosta. Jeśli lubicie słodkie powieści o miłości przeplatane trójkątami i wielokątami to nie muszę Was nawet namawiać. Jeśli zaś to nie Wasza bajka, to przecież wystarczy spojrzeć na okładkę, czy jest w Waszym guście czy też nie.