Między Światami | Autor: Roxana Saberi

Postawa człowieka w sytuacji ekstremalnej, w jakiej zostanie postawiony, dużo o tym człowieku mówi. I tylko od niego zależy, jak w tej często trudnej sytuacji się zachowa. Czy będzie postępował według własnych zasad, czy postanowi iść drogą, która zostanie mu narzucona.

Człowieka można zniszczyć, ale nie można pokonać tak w skrócie można podsumować przesłanie książki Roxany Saberi pod tytułem Między światami. Moje życie i niewola w Iranie. Jest to niezwykła opowieść o aresztowaniu i uwięzieniu dziennikarki w Iranie.

Roxana Saberi, będąc w Iranie- kraju swojego ojca- postanowiła napisać książkę, w której chciała opisać przede wszystkim różnorodność tego państwa, pokazać jego kulturę i tym samym przybliżyć ten kraj i jego mieszkańców osobom mieszkającym na Zachodzie. Jednakże została oskarżona o szpiegostwo i posiadanie tajnych dokumentów. Warto podkreślić, że kobieta nie kryła się ze swoimi działaniami. Podróżowała po całym Iranie, aby przeprowadzić wywiady z różnymi ludźmi, by pokazać różne oblicza kraju, w którym się zakochała.

Kobieta w takim ludzkim mniemaniu niczym tak naprawdę nie zawiniła. Wykonywała tylko swój zawód. Nie spodobało się to jednak władzom. Roxana Saberi została aresztowana tylko dlatego, że nie spodobało się to agentom irańskiego wywiadu. Sposób, w jaki zbierała informacje i materiały do swojej książki na temat Iranu, nie spodobał się agentom. Oskarżyli więc Bogu ducha winną kobietę o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych. Roxana Saberi została aresztowana i uwięziona w wiezieniu Evin, które znane było jako więzienie dla więźniów politycznych i cieszyło się złą sławą. Od tego momentu rozpoczęła się rozpaczliwa walka Roxany nie tylko o wolność, ale także zachowanie ludzkiej godności.
Wtedy właśnie uświadomiłam sobie coś strasznego: prawda nie miała tutaj żadnego znaczenia. Tylko kłamstwo mogło uratować mnie i moją rodzinę. Jedyną drogą na zewnątrz było przyznanie się do przestępstwa, którego nie popełniłam, i prośba o przebaczenie.

Można powiedzieć, że Roxana na własnej skórze poznała, czym jest tak naprawdę totalitaryzm i jakie są jego narzędzia. Widziała na własne oczy poniżanie ludzi i nierespektowanie ich podstawowych praw. W więzieniu zetknęła się z różnymi ludźmi, różnymi historiami. Wszystkich ich łączyło to, że byli ofiarami totalitarnego sytemu i starali się ze wszystkich sił z nim walczyć. Roxana widziała heroiczne postawy swoich towarzyszek, które nie bały się przeciwstawić reżimowi.

Oparły się groźbom i naciskom, świadome, że mówiąc prawdę i upierając się przy własnej niewinności, przekreślają swoje szanse na wyjście z więzienia.
To, co warte jest podkreślenia, to również postawa samej Roxany. Początkowo, aby się ratować kobieta postanowiła współpracować z agentami i tym samym skrócić swój pobyt w więzieniu. Jednak z czasem postanowiła się zbuntować i stanąć na wysokości zadania, ponieważ uświadomiła sobie, że takie postępowanie jest niezgodne z jej systemem wartości. Od tej chwili zaprzestała jakiejkolwiek współpracy z władzami i dążyła wszelkimi środkami do osiągnięcia celu, czyli odzyskania wolności.

Między światami to wzruszająca książka o pokonywaniu własnego siebie i upartym dążeniu do celu. Pokazuje, że nawet w najgorszej sytuacji nie wolno się poddawać i zawsze trzeba stanąć na wysokości zadania.

Przyznam szczerze, że książkę czytało mi się bardzo dobrze. Nie dość, że styl pisarski autorki bardzo mi odpowiadał, to były także wzmianki na temat Iranu i samych Irańczyków. Roxana Saberi nie skupiała się wyłącznie na sobie i swoich przeżyciach, ale zawarła także swoje przemyślenia na temat reżimu i otaczających ją ludzi. Według mnie książka Między światami jest godna polecenia, dlatego zachęcam do jej przeczytania.
Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki bardzo chciałabym podziękować Wydawnictwu Sine Qua Non.

Roxana Saberi to dziennikarka o irackich korzeniach. Kobieta marzyła o poznaniu kraju swoich przodków i napisaniu książki, dzięki której mogłaby podzielić się swoją wiedzą z czytelnikami. Nawet w największych koszmarach nie spodziewała się jednak, że jej plany zostaną odebrane zupełnie na opak, a praca łącząca pasję i miłość do tego kraju, stanie się przyczyną uwięzienia jej w więzieniu o zaostrzonym rygorze. Zupełnie nieoczekiwanie Roxana Saberi została posądzona o szpiegostwo.

„Stalowe drzwi zamknęły się za mną automatycznie. W życiu nie byłam bardziej odcięta od świata. W życiu nie byłam bardziej samotna".

Historia dziennikarki zaintrygowała mnie od początku. Byłam bardzo ciekawa jak potoczyły się jej losy po tym, jak została aresztowana i pragnęłam poznać nieco lepiej system, jaki obowiązuje w tamtejszych więzieniach. Po cichu liczyłam również na to, że dzięki tej książce pogłębię swoją wiedzę na temat życia kobiet w tamtych stronach- tematyka ta nigdy nie zacznie mnie nudzić. Ostatnim elementem, który sprawił, że musiałam ją przeczytać, jest realizm i prawdziwość wydarzeń- moim zdaniem nic nie jest w stanie zastąpić rzeczywistości.

„Zamknęłam oczy, skamieniała ze strachu nie mogłam wydusić słowa. Wiedziałam, że nie mogę im ufać. Czułam też, że nie mam wyboru. Moje życie było w ich rękach. (...) Jedyną drogą na zewnątrz było przyznanie się do przestępstwa, którego nie popełniłam i prośba o przebaczenie".

Saberi podzieliła swoją opowieść na kilka części- na początku poznajemy okoliczności, w jakich trafiła do więzienia. Pokonując kolejne strony nie mogłam się nadziwić metodom stosowanym przez śledczych. Kłamstwa, presja psychiczna, manipulacje- środki, których stosowanie było dla mnie nie do pomyślenia, dla nich były na porządku dziennym. Ani przez chwilę nie potrafiłam wyobrazić sobie, co ja zrobiłabym na miejscu Roxany, dlatego też nie próbowałam w żaden sposób jej oceniać, choć gdybym miała wybrać słowo najlepiej ją opisujące byłby to z pewnością przymiotnik „odważna".

„Sami możemy stworzyć sobie raj, nawet w piekle".

Drugi rozdział został poświęcony życiu na terenie więzienia. To ciąg dalszy presji, kłamstw, okrucieństwa, ale także walki, którą podjęła autorka. Jej starania i próby przetrwania zrobiły na mnie olbrzymie wrażenie. Najbardziej jednak podobał mi się fakt, że po wielu cierpieniach i perypetiach, Roxana postąpiła zgodnie z własnym sumieniem. Mimo że wiedziała, czym może jej to grozić, nie zawahała się postawić oprawcom. Dla mnie to naprawdę niesamowite.

„Przebyłam drogę od strachu przed śmiercią do gotowości na śmierć dla idei. W drogę tę wysłali mnie moi oprawcy".

Wydaje się, że kobiety nie mogło spotkać już nic gorszego od więzienia. A proces? Walka o wyrównanie szans? Próba udowodnienia niewinności i uwolnienia się spod stawianych jej zarzutów? Po tym wszystkim, co musiała przejść, czekało ją jeszcze wiele trudności i niesprawiedliwości. Choć może nie powinno to dziwić w tak skomplikowanym i odmiennym świecie, jaki stanowi Irak?

Za sprawą relacji panny Saberi miałam okazję kolejny raz przekonać się, jak ciężkie jest życie kobiet w tamtych rejonach- w miejscach rządzących się zupełnie innymi prawami. Mimo że trochę już na ten temat czytałam, temat ten nie przestaje mnie szokować. Nie rozumiem, jak można tak żyć i godzić się na takie traktowanie. Czy tamte kobiety nie mają wyboru czy zwyczajnie akceptują ten stan rzeczy?

„Między światami" idealnie wpisało się w moje gusta. Autorka pisze ciekawie, bezkompromisowo i otwarcie. Nie boi się opowiadać o krzywdach, które ją spotkały, obnażając przy tym błędy systemu. A pisze naprawdę przyjemnie, posługując się lekkim i zrozumiałym językiem. Podoba mi się, że w tej historii przemyciła trochę informacji na temat życia kobiet w Iranie, co według mnie jest dużą zaletą tej powieści. Bardzo polecam.