Wersja dla osób niedowidzącychWersja dla osób niedowidzących

Okładka wydania

Sztuka Roztropności. Podręczna Wyrocznia

Kup Taniej - Promocja

Additional Info


Oceń Publikację:

Książki

Fabuła: 100% - 1 votes
Akcja: 100% - 1 votes
Wątki: 100% - 3 votes
Postacie: 100% - 1 votes
Styl: 100% - 1 votes
Klimat: 100% - 1 votes
Okładka: 100% - 2 votes
Polecam: 100% - 3 votes

Polecam:


Podziel się!

Sztuka Roztropności. Podręczna Wyrocznia | Autor: Baltasar GraciánJeremy Robbins

Wybierz opinię:

Scarlett

Baltasar Gracian urodził się w czasach, gdy Hiszpania była w miejscu przełomowym, a raczej kryzysowym. Uwikłana w liczne wolny, w tym w wyniszczającą wojnę trzydziestoletnią, nękana powstaniami na swoich terytoriach, zmagała się z problemami w następstwie tronu. W takich negatywnych nastrojach młody chłopak wstąpił do nowicjatu u jezuitów w Tarragonie. Chyba każdy wie, że szkoły jezuickie odznaczały się bardzo wysokim poziomem. Gracian aktywnie uczestniczył w życiu intelektualnym Aragonii, pełnił funkcję spowiednika wicekróla Aragonii, więc można uznać, że był obyty w różnych kręgach władzy. Miał okazję zapoznania się ze specyfiką sprawowania władzy. Mimo swojego wykształcenia, to jednak otocznie, w którym przebywał miało na niego znaczący wpływ i można powiedzieć, że zeświecczał. Chodziły głosy, że jego dzieła są amoralne, jednak o ich amoralności opowiem za chwilę.

 

Publikacja ta zawiera ogólne reguły postępowania dla osób o wysokiej pozycji społecznej. Co wielce mnie zadziwiło to fakt, że mimo iż od ich wydania minęło 300 lat, to jednak można je uznać za wciąż aktualne i nadal kontrowersyjne. Cechują się one rozwagą, ale też koniunkturalnością. Jezuita wychodzi z założenia, że każdą sytuację można obrócić na własną korzyść, jeśli postępuje się z rozwagą, spokojem i logiką. Takie przymioty są cechami mądrych i sprawiedliwych władców, którzy nie muszą się bać utraty tronu.

 

Język tekstu jest dość skomplikowany, choć w tym tłumaczeniu nie zostało to złagodzone. Co ciekawe, wszelkie trudności nie wynikają z czasu, w którym powstały, tylko z przekonania samego Graciana. Po pierwsze uważał on, że im trudniejszy język tym większa przyjemność z rozszyfrowaniu go i dochodzenia do wiedzy. Po drugie w ówczesnym świecie nie uważano, że warto tworzyć dla prostych mas i woleli nie pisać dla ignorantów. Starał się, by jego tekst nie był pospolity, ani ordynarny. Pisarz próbuje stosować reguły epigramatyki, choć w większości przypadków nie udaje mu się przedstawić ani zabawnej puenty, ani nieoczekiwanej myśli. Za to jest krótki i zwięzły, przedstawia myśl lakonicznie, ale raczej wyczerpująco. Często używa elips i przeskoków myślowych, tak że wiele musiałam sobie samodzielnie dopowiadać.

 

Aforyzmy sprawiają wrażenie mocno rozczłonkowanych i choć traktują na podobne tematy, to jednak brak im jakiegoś spoiwa. Kolejną trudnością tego dzieła jest fakt licznych aluzji literackich, do postaci historycznych czy Biblii. W tym wydaniu rzeczone odniesienia zostają wyjaśnione i skrupulatnie zaznaczone, jednak gdyby wydawca nie był tak miły to osoba niezaznajomiona z np. „Żywotami sławnych mężów" straciłaby wiele z tej wyjątkowej lektury. Jako że kiedyś nie stosowano przypisów to zdecydowanie była lektura dla elit intelektualnych.

 

Jeremy Robbins twierdzi, że Gracian często stosuje kalambury oraz nawiązania do hiszpańskich powiedzeń, których oczywiście w przekładzie nie widać.

 

Głównym tematem sentencji jest rozdźwięk między pozorami a prawdą. Autor uważa, że świat polega na oszustwie, wszyscy kłamią i tworzą fałszywe prawdy. Głównym celem człowieka mądrego i rozsądnego jest pozbycie się złudzeń i życie w prawdziwej rzeczywistości, nie zaś uganianie się za marami. Gracian jest cynikiem, więc rozumie, że choć mądra osoba wie, że nie powinna skupiać się na pozorach, lecz widzieć więcej, to jednak reszta świata wierzy w kłamliwy obraz rzeczywistości. Dlatego też uważa, że mądry człowiek powinien nauczyć się lawirować pośród kłamstw i zgrabnie manipulować osobami, które wierzą w pozór życia. Pisarz nie waha się też stwierdzić, że gdy tylko możemy to powinniśmy zrzucać winę na innych.

 

Jezuita rozumie, że poruszanie się w meandrach polityki, jak i normalnych kontaktów międzyludzkich to trudne zadanie. Nie dość, że trzeba zdobyć sympatię ludzi głupich i pospolitych to jednak dzielimy przestrzeń także z osobami bystrymi, których sympatię warto sobie zaskarbić. Życie polega na nieustającej grze. Ciągle występujemy na scenie i bez przerwy podlegamy ocenie. Gracian opisuje społeczeństwo, które opiera się na wzajemnych przysługach, tworząc splot wzajemności prawie feudalnych.

 

Komentarze

Security code
Refresh

Aby Skomentować Kliknij Tutaj

Współpracujemy z:

BIBLIOTECZKA

Karta Do Kultury

? Jeżeli zalogujesz się na swoje konto, będziesz mógł bezpłatnie:
*obserwować pozycje wydawnicze, promocje oraz oferty specjalne
*dodawać je do ulubionych
*polecać innym czytelnikom
*odradzać produkty, po które więcej nie sięgniesz
*listować pozycje, które posiadasz
*oznaczać pozycje przeczytane/obejrzane
Jeżeli nie masz konta, zarejestruj się, zapraszamy do rejestracji!
  • Zobacz Mini Tutorial