Mały Książę Ze Strychu | Autor: Janusz Włodarczyk

W tym roku Mały Książę przeżywa swoją drugą młodość. Niedawno do kin weszła ekranizacja powieści Antoine'a de Saint-Exupery'ego, a na naszym rynku wydawniczym pojawiła się kontynuacja przygód tego niezwykłego bohatera. Kim jest Mały Książę chyba nie muszę mówić. Zna go zapewne każdy z nas. Jeśli ktoś nie wie, kto to jest, odsyłam go do pewnej szkolnej lektury.

Narrator Małego Księcia Janusza Włodarczyka stracił babcię. Na strychu znajduje kufer z rzeczami po niej. Kiedy go otwiera, zauważa pewne zapiski. Okazuje się, że to fragmenty oryginalnego Małego Księcia, które nie znalazły się w znanej nam ze szkoły podstawowej lekturze. Nie są to byle jakie zapiski, lecz kontynuacja przygód tego bohatera. Nie będę opisywała, co się w nich znajdowało, musicie się przekonać o tym sami. Mogę zdradzić tylko tyle, że czytelnicy dowiedzą się z nich, dlaczego Mały Książę zostawił Różę.

Na początku bardzo sceptycznie podchodziłam do tej niewielkich rozmiarów książeczki. Nie rozumiałam, jak można pisać kontynuację czegoś, co jest już skończone i spróbować w ten sposób się wybić. Byłam psychicznie nastawiona na wielkie rozczarowanie. Jeśli Janusz Włodarczyk przeczyta ten tekst, chcę go w tym miejscu za to przeprosić. Niesłusznie go w ten sposób osądziłam. Widać, że autor bez reszty oddał się swojej pracy. Tę publikację uzupełniają jego rysunki, które nadają jej niezwykły klimat. To taki powrót do dzieciństwa. Aż obudziły się we mnie wspomnienia związane z moim pierwszym spotkaniem z oryginalnym Małym Księciem. Chodziłam wtedy do szkoły podstawowej. Pamiętam, jak siedziałam w swoim pokoju na środku dywanu z książką na kolanach i jak zachwycałam się tym, co czytam. Do tej pory, pomimo upływu wielu lat, pamiętam niektóre cytaty. Najbliższy mojemu sercu jest ten:

„Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie sobie się przyglądać, lecz aby patrzeć razem w tym samym kierunku."

Z nowego Małego Księcia zapamiętam na pewno słowa, które pojawiły się na okładce:

„– Czego szukasz na tej naszej Ziemi?
– Ludzi – odpowiedział bez zastanowienia.
– Ludzi? – jeszcze raz zapytałem zdziwiony. – Ta planeta ma cztery miliardy mieszkańców. To jest tak wielka liczba, że nie potrafię jej sobie wyobrazić. To o wiele więcej niż gwiazd, kiedy się patrzy na niebo bez teleskopu. Ludzi nie trzeba szukać, oni są wszędzie. Dokądkolwiek pójdziesz na tej planecie, zawsze w końcu ich spotkasz. W najbardziej niedostępnych miejscach, wśród lodów i na gorącej pustyni. Nie trzeba ich szukać.
– Nie zrozumiałeś mnie dobrze – rzekł Mały Książę. – Ja nie szukam mieszkańców. Ja... ja szukam ludzi."

Janusz Włodarczyk stworzył bardzo przemyślaną i mądrą opowieść. Nie skopiował stylu autora Małego Księcia. Każdy wielbiciel tej książki po przeczytaniu książki polskiego pisarza, zauważy pewne różnice. Cieszę się, że Janusz Włodarczyk nie „zepsuł" mojej ukochanej lektury z dzieciństwa. Trochę się tego obawiałam. Takie eksperymenty nie zawsze dobrze się kończą. Jestem pełna podziwu dla pracy naszego autora. Nie będę nikogo zmuszała do lektury. Wiem, że wielu czytelnikom nie spodoba się pomysł takiej kontynuacji, bo Mały Książę jest tylko jeden i nie mam do nich pretensji. Sami zadecydujcie o tym, jaką wersję opowieści o tym niezwykłym chłopczyku chcecie mieć na zawsze w swojej pamięci.