Wataha W Podróży Himalaje Na Czterech Łapach | Autor: Agata WłodarczykPrzemek Bucharowski

Jest lato. Właściciele czworonogów nieraz zastanawiają się, co zrobić ze swoim pupilem. Oddać do hotelu, poprosić o opiekę kogoś znajomego, wynająć pomoc czy może zostawić gdzieś biedne zwierzę na pastwę losu. Agata Włodarczyk i Przemysław Bucharowski takiego problemu nie mieli. Wiedzieli, że w podróż udają się wyłącznie ze swoim psem. Inna opcja nie wchodziła w rachubę. Nie było to zresztą byle jakie zwierzę. Diuna przypomina z wyglądu bardziej wilka niż psa i nie każdy odważy się, żeby zaopiekować się takim zwierzęciem. Dokąd tym razem wybrała się ta dość nietypowa Wataha?

O wyjeździe do Indii Agata i Przemek myśleli od dawna. Sprzedali swój dobytek, by spełnić marzenia. Po drodze natrafili na jeden mały problem. O ile mieszkańcy tego państwa kochają zwierzęta gospodarcze, o tyle psy nie są tam zbyt mile widziane. Miejsca, do którego można wejść z psem, należy szukać ze świeczką w ręce. Nikt właściwie nie wie, dlaczego tak się dzieje. Po prostu tak jest i trzeba to zaakceptować. Wataha w podróży. Himalaje na czterech łapach przybliżają czytelnikom kulturę hinduską, o której my, Europejczycy, wciąż wiemy raczej niewiele. W Indiach wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie. Władze mają prawo zmienić swoją decyzję z dnia na dzień. Mieszkańcy Indii są do tego przyzwyczajeni. Turyści, którzy próbują przemierzyć kraj z psem na smyczy, już niekoniecznie. Agata i Przemek przekonali się o tym na własnej skórze.

Podziwiam autorów książki za odwagę. Ja nie odważyłabym się wyruszyć w taką podróż jak oni. I to jeszcze mając psa pod bokiem. Jestem zdecydowanie zbyt wygodna i nie potrafiłabym zasnąć w namiocie rozbitym w górach. Nie wyobrażam sobie też gotowania obiadu na palenisku. Pewnie gdyby sytuacja mnie do tego zmusiła, zrobiłabym to bez marudzenia, ale jestem miękotworem i w Himalaje się raczej nie wybieram.
Przyznam, że trochę bałam się tego, że cała opowieść będzie kręciła się wokół psa. Fakt, Diuna pojawiała się często, ale nie była pępkiem świata. Autorzy pokazali mi nieznany świat. Oprowadzili mnie po nim, tłumacząc cierpliwie wszystkie niejasności i nie pozwalając na to, żebym nudziła się podczas wyprawy z nimi.

Ogromny plus należy się za znajdujące się w książce zdjęcia. Jest ich bardzo dużo i są one wykonane w dobrej jakości. Nie znajdziecie tu zamazanego obrazu. Pod prawie każdym z nich jest podpis. Jeśli go nie ma - nie ma powodów do paniki, w tekście bez problemu odnajdzie się odwołanie do niego.
Boję się dużych psów, ale Diuna podbiła moje serce. Uśmiechałam się, patrząc na nią. To bardzo odważne i wytrzymałe zwierzę. Przeszła swoje, lecz nie poddawała się. Jeśli autorzy książki odnajdą mój tekst i go przeczytają, mam nadzieję, że podrapią ode mnie Diunę za uchem i zaserwują jej jakiś smakołyk. Kto jak kto, ale ona na to zasłużyła.

Nigdy wcześniej nie spotkałam się z taką książką podróżniczą. Żaden znany mi podróżnik nie wyruszył w świat ze zwierzęciem. To była dla mnie nowość, którą jestem oczarowana. Ta lektura umożliwiła mi zupełnie inne spojrzenie na Indie. Po raz pierwszy mogłam przekonać się o tym, z jakimi problemami muszą borykać się właściciele czworonogów, by móc przemierzyć z nimi świat.

Komu może spodobać się ta książka? Pasjonatom podróży, to nawet bardziej niż pewne. Myślę, że po tę książkę może sięgnąć każdy, bez względu na wiek i zainteresowania. To nie tylko opowieść o podróży, lecz także historia o niezwykłej miłości. W czasach gdy tyle słyszy się o okrucieństwach wobec zwierząt, miło poczytać o takim oddaniu właścicieli.