Dżongło. Niech Będzie, Jak Chce Woda | Autor: Adam Chałupski

Kiedy mieszkałam w akademiku, poznałam bardzo sympatyczną Chinkę. Nie znałam jej oryginalnego imienia, mówiliśmy na nią Emilka. Był u nas zwyczaj, że obcokrajowcom nadaje się polskie imiona, żeby było je łatwo wymówić. Pewnego dnia Emilka zapytała mnie i moją koleżankę, co wiemy o Chinach. Wymieniłyśmy krótkie spojrzenia. Trochę wstyd było się przyznać, że wiemy niewiele. W końcu wytłumaczyłyśmy jej to, na co ona opowiedziała nam o swojej ojczyźnie. Piłyśmy przy tym prawdziwą chińską herbatę z kwiatów. Tych wspomnień nikt mi nie odbierze. Ze względu na nie zdecydowałam się na lekturę książki Adama W. Chałupskiego.

To relacja z kilkuletniej podróży po Azji architekta, który porzucił pracę i postanowił udać się do Tybetu. Zrealizowanie marzenia okazuje się jednak trudniejsze niż można było się tego spodziewać. Wybuchają tam bowiem zamieszki, co uniemożliwia podróżowanie. Mężczyzna jednak nie zniechęca się i przemierza Azję na rowerze. Tubylcy okazują mu wiele życzliwości, przyjmowali go serdecznie i dzielili się z nim tym, co mieli. To było bardzo szlachetne z ich strony, w końcu to nie byli bogaci ludzie. W pewnym momencie architekt zauważa obecność tytułowego Dżongła. Jesteście ciekawi co to takiego? Otóż Dżongło to taki twór, o którym musicie sami przeczytać w tej książce, bo ja wam tego nie zdradzę. To trzeba przeżyć na własnej skórze.

Podziwiam tego byłego architekta za odwagę. Ja nie wyruszyłabym w nieznane na rowerze. Jestem jednak w miarę wygodnickim stworzeniem i nie wyobrażam sobie targania ze sobą swojego środka transportu po górach. Jeszcze dodatkowo musiałabym się martwić o nocleg. Nie jestem na tyle odważna, by wyruszyć w taką podróż. Miło jest poczytać czyjeś wrażenia z takiej wyprawy, ale mnie jest dobrze w domu.

Muszę przyznać, że przez pierwszą połowę książki nie mogłam wczuć się w jej klimat. Niewiele się działo i momentami nudziłam się. Na szczęście w drugiej połowie akcja ruszyła, sporo się działo i nawet nie zorientowałam się, kiedy dotarłam do ostatniej strony. Relacja z tej wyprawy jest, przynajmniej w moim odczuciu, dość trudna w odbiorze, co nie znaczy, że jest zła. To kopalnia wiedzy na temat azjatyckiej kultury widzianej oczami obcokrajowca. Chałupski wspomina chociażby o tym, że w Japonii jest choroba zwana karoshi. Dotyka ona pracoholików i kończy się przeważnie śmiercią pracownika, który nie ma czasu na odpoczynek. Dla Japończyków posiadanie w rodzinie kogoś, kto w taki sposób zakończył swoje życie, jest powodem do dumy. U nas byłoby tylko powodem do żartów typu: "ZUS się ucieszy, bo nie dożył emerytury".

Całość książki uzupełniają zdjęcia. Niestety, nie wszystkie były dobrej jakości. Niektóre były trochę zamazane, co nieco może burzyć wrażenie estetyczne. Niemniej jednak są one niezwykłą kroniką z podróży. Aż chciałoby się tam pojechać.

Myślę, że po tę książkę spokojnie mogą sięgnąć wszyscy pasjonaci podróży oraz wielbiciele azjatyckich klimatów. Takim czytelnikom ta historia na pewno przypadnie do gustu. Radzę jednak przygotować się na dość trudną wyprawę w nieznane, która dopiero po pewnym czasie ruszy z kopyta. Jesteście gotowi na taką podróż? Bierzcie zatem książki w dłoń i dajcie się porwać Adamowi W. Chałupskiemu. Mam nadzieję, że ta wycieczka wam się spodoba i na długo pozostanie w waszej pamięci.