Ziarna Czasu | Autor: Artur K. Dormann

Choćbyśmy nie wiadomo jak tego chcieli, nie możemy zatrzymać czasu. To co się stało już nie wróci. Piękny wiersz mówiący o tym, że nic dwa razy się nie stanie napisała Wisława Szymborska. Artur K. Dormann w swojej powieści Ziarna czasu porusza tematy religii, życia i śmierci oraz przeznaczenia. Choć nastawiłam się na lekturę powieści fantastycznej, dostałam książkę, w której pojawia się także sporo filozofii. Nieco ryzykowne połączenie. Jak mi się podobało? O tym za chwilę.

W książce pojawia się pięcioro bohaterów. Każdy z nich otarł się o śmierć, lecz zatrzymanie czasu ocaliło im życie. Emilia nie została przygnieciona przez metalową konstrukcję, Deidre udało się umknąć przed rozpędzonym wanem, Ken przeżył wybuch cysterny, Haruki nie podzielił losu trzydziestu innych osób, które przygniótł w centrum biznesowym helikopter prasowy. Rajit zaś uniknął śmierci w centrum handlowym. Ci ludzie diametralnie różnią się od siebie. W co innego wierzą, pochodzą z różnych miejsc. Łączy ich jednak moment, w którym jakimś cudem zatrzymał się czas, a oni dostali szansę na drugie życie. Ci ludzie śnią także takie same sny. Z niewiadomych powodów są przywoływani na pustynię. Odpowiedzi na męczące ich pytanie może udzielić tylko jedna osoba, mieszkający w Afryce prorok. Tylko on jest w stanie powiedzieć im, dlaczego żyją, skoro powinni już być po drugiej stronie.

Nie lubię filozoficznych wynurzeń. Miałam filozofię przez rok na studiach i to było chyba najgorsze, co mnie mogło w tamtych czasach spotkać. Z tych zajęć nie wyniosłam nic, a ile krwi mi napsuły... Kiedy tylko zorientowałam się, że w Ziarnach czasu pojawiają się filozoficzne wynurzenia, byłam pewna, że czeka mnie bardzo trudna lektura. Nie pomyliłam się. Liczyłam na w miarę lekką i przyjemną powieść fantastyczną, którą będę mogła czytać w autobusie w drodze do pracy, a przyszło mi się zmierzyć z wymagającą ode mnie maksymalnego skupienia lekturą. Przyłapywałam się czasem na tym, że właściwie nie do końca wiem, o czym czytam, co zdarza mi się raczej rzadko. Przeszkadzał mi panujący w książce chaos. Nie zawsze byłam pewna, czyje losy właśnie teraz śledzę. Zdaję sobie sprawę z tego, że przy wielowątkowej opowieści, w której opowiada się losy każdego z bohaterów, trudno jest wszystko opanować, ale gubiłam się w akcji. Nie lubię czegoś takiego. To zniechęca mnie do lektury. Nie przepadam także za zbytnim roztrząsaniem się nad życiem wewnętrznym bohaterów ani za dygresjami, które niestety się tu pojawiły.

Do skończenia Ziaren czasu podchodziłam kilkakrotnie. Zupełnie nie trafiły w mój gust czytelniczy. Nie chcę odmówić autorowi talentu, bo bez wątpienia go ma, ale nie miałam zbytnio czasu do głębszego analizowania przygód bohaterów. Wolę, gdy wszystko jest w miarę jasne. Nie mam nic przeciwko tajemnicom, lecz szukanie drugiego dna w zachowaniu postaci mnie nie bawi. Ta historia ma dość duży potencjał, który w moim odczuciu nie do końca został wykorzystany, co mnie rozczarowało. Czuję się zmęczona tą lekturą i raczej już do niej nie wrócę. Cieszę się, że udało mi się z nią uporać i odłożyć ją na półkę. Nie jestem też pewna, czy wszystko zrozumiałam tak, jak powinnam. Jeśli jednak komuś nie przeszkadzają wątki filozoficzne w takiej powieści, może spokojnie rozejrzeć się za Ziarnami czasu. Nie powinny go rozczarować.