Kompleks Boga | Autor: Piotr Rozmus

Są książki, po których trudno spać spokojnie. Kompleks boga Piotra Rozmusa jest bez wątpienia jedną z nich. Za jej lekturę zabrałam się, gdy byłam sama (nie licząc chomika, który biegał w przeraźliwie skrzypiącym kółku) w domu, a na dworze szalała burza. Wybrałam sobie idealny moment na czytanie. Dzięki temu już od kilku dni nie potrafię spać spokojnie. Jesteście ciekawi co tak na mnie podziałało?

Ewa, Wojtek, Krystian i Natalia – czworo ludzi, którzy nie mają pojęcia o swoim istnieniu. Wydaje się, że nic ich nie łączy. Okazuje się, że mają ze sobą więcej wspólnego, niż mogliby przypuszczać. Każde z nich ma na swoim sumieniu grzech. Przypomina im o tym tajemnicza wiadomość, którą odnajdują niedługo przed porwaniem. Kiedy budzą się w klatkach i widzą pomieszczenie, w którym z sufitu zwisa hak, wiedzą, że nie czeka ich nic dobrego. Na żal za popełnione grzechy może być już za późno. Pozostaje pytanie, jak wydostać się z tego piekła? Jesteście ciekawi, kim okaże się człowiek, który postanowił pobawić się w Pana Boga? Chcecie wiedzieć, czy bohaterowie przeżyją? Rozejrzyjcie się zatem za Kompleksem boga. Ode mnie odpowiedzi na te pytania na pewno nie dostaniecie.

Wiecie co w tej książce przerażało mnie najbardziej? To, że faktycznie po świecie może chodzić taki wariat, który postanowi pobawić się w Pana Boga i ukarać grzeszników. Porywaczem nie był kosmita, ork czy inny upiór. Był nim człowiek, mężczyzna, na którego niewielu zwróciłoby na ulicy uwagę. Ta świadomość działała na moją psychikę. Myśl, że coś takiego może się naprawdę stać, przyprawia mnie o ciarki.

Czworo nieszczęśników wpadło w ręce psychopaty. Fakt, może i nie prowadzili życia godnego pochwały, mieli sporo za uszami, ale nikt nie miał prawa w taki sposób ich ukarać. Od samego początku nie lubiłam Krystiana. Macho z przerośniętym ego działają na mnie jak płachta na byka, jednak w głowie mi się nie mieści to, w jaki sposób potraktował go psychopata. Nie wiem, jak bardzo nierówno pod sufitem trzeba mieć, żeby zrobić coś takiego. Z całej tej czwórki najbardziej żal było mi Natalii. Została ukarana za grzech, którego nie popełniła. „Pan bóg" się pomylił, ale myślicie, że wyciągnął z tego wnioski? A skąd. Dalej dążył do spełnienia swojej chorej misji.

Piotr Rozmus stworzył przerażająco dobrą opowieść. Opisy ociekały krwią, ale nie budziły jakiegoś wielkiego obrzydzenia. Za to powodowały, że czułam na ramionach gęsią skórkę. Nie jest łatwo mnie wystraszyć, więc skoro temu autorowi się to udało, to ta książka ma w sobie TO COŚ. Może i bohaterowie nie są oryginalni, ale nie zapomnę o nich. Nie po tym, co wraz z nimi przeszłam. Jestem pozytywnie zaskoczona zakończeniem. Nie czytałam wcześniejszej powieści Piotra Rozmusa, ale muszę to zmienić. Jestem ciekawa, czy jest równie dobra jak Kompleks boga.

Odradzam sięganie po tę książkę osobom o słabych nerwach. Jest dość krwawo i brutalnie, więc jeśli nie lubicie czegoś takiego – radzę poszukać innej lektury. Tę polecam czytelnikom lubiącym dobry thriller z odrobiną psychologii w tle. Gwarantuję, że nie będziecie się przy tej książce nudzić. Możecie nawet zaszaleć i przeczytać ją, tak jak ja, w trakcie burzy. Jestem tylko ciekawa, czy będziecie mogli po niej spokojnie spać.