Woła Mnie Ciemność Tom 1 | Autor: Agata Suchocka

Kiedy dostałam tę książkę, zainteresowało mnie wszystko: i okładka, i opis treści stworzony przez wydawcę. Zaczęłam czytać i... przepadłam. Ta książka po prostu wciągnęła mnie bez reszty. Oto na samym początku poznajemy młodego Armagnaca. Jest potomkiem dawnych kolonizatorów, właścicieli amerykańskich plantacji, którzy w wyniku wojny secesyjnej stracili majątek. Armagnac wraca do Europy, gdzie osiada u swojej zubożałej ciotki w dziewiętnastowiecznym Londynie. Od tej pory jego życie raczej nie wygląda optymistycznie. Od czasu do czasu chłopak grywa na pianinie, żeby zarobić trochę grosza na coś do jedzenia i wysokoprocentowe napitki. Czas najczęściej spędza w knajpie, gdzie spotyka go pewien tajemniczy młodzieniec, który... proponuje mu pracę muzyka pod protektoratem bogatego szlachcica. W zamian za kilka koncertów w duecie z uzdolnionym skrzypkiem Armagnac otrzymuje wygodne mieszkanie, bogactwo, zaczyna bywać na salonach i prowadzić dość, powiedzmy rozrywkowy tryb życia... Ale wszystko to ma swoją cenę. Znacznie wyższą niż zagranie kilku koncertów... Jednocześnie chłopak zaczyna czytać pamiętnik swojej babki. W tym momencie fakty zaczynają składać się w pewną całość, w którą aż trudno uwierzyć... Bo przecież, nie... to niemożliwe, to musi być tylko jakiś dziwny zbieg okoliczności... Ale czy na pewno?

Nie mogę (i nie chcę!) zdradzać więcej. Powiem tylko tyle: treść książki kilka razy w trakcie czytania mnie zaskoczyła! Wciągająca historia, pełna zwrotów akcji i to kompletnie nieoczekiwanych... Tutaj ogromne brawa należą się autorce. Naprawdę! Stworzyła historię fantastyczną, tak wciągającą, że trudno odłożyć książkę podczas czytania. Nie przeszkadzają tutaj ani opisy, dość odważne, przyznajmy, scen łóżkowych, które w przypadku tej książki są jak najbardziej uzasadnione, nie przeszkadza sam trzon historii, który, bądźmy szczerzy, nigdy mnie nie przekonywał. A jednak przeczytałam do końca niemal jednym tchem. Okazało się, że to książka z tych, których po prostu nie można odłożyć na półkę. Ta książka nie daje spokoju. Czytając ja, czuje się pewien przymus, by po prostu doczytać do ostatniej strony. I choć tak, jak napisałam wyżej, książka nie do końca jest z gatunku tych, które czytam namiętnie, poważnie zastanawiam się nad sięgnięciem po kolejną część. Nie tylko po to, by poznać dalsze losy bohaterów, ale dla samej przyjemności czytania.

W swojej powieści Agata Suchocka stworzyła klimat niepowtarzalny. Atmosferę, którą trudno jest opisać. Według mnie już choćby z tego powodu warto sięgnąć po powieść. Nawet, jeśli w pewnym momencie okaże się, że treść jednak nie do końca nam odpowiada. Ale polecam, bo ta książka może zburzyć pewne wyobrażenia. Mnie zburzyła. Do tej pory po prostu unikałam tego typu literatury, tego tematu w literaturze, no może z jednym małym wyjątkiem (kto zgadnie, o jaki temat chodzi i jaki to wyjątek? ;). I nagle okazało się, że choć do samego tematu się raczej nie przekonałam, nauczyłam się, że książka może być dobra pomimo nawiązania tu do pewnej przez niektórych lubianej, innych nie tematyki...

Polecam wszystkim. Nie tylko fanom literatury fantastycznej i klimatów grozy i tajemniczości, ale każdemu, kto po prostu lubi dobrą literaturę. Nie mogę powiedzieć, że to książka idealna na letnie popołudnie w ogrodzie. Ale to na pewno książka, która pozwoli zapomnieć o codziennych problemach. „Woła mnie ciemność" Agaty Suchockiej to niewątpliwie jedna z tych lektur, po które po prostu trzeba sięgnąć!