Przemiany Rzeczy Publicznej: Od Aten Do Całej Ludzkości | Autor: Pierre Manent

Muszę przyznać, że Przemiana rzeczy publicznej. Od Aten do całej ludzkości autorstwa Pierre'a Manenta to najtrudniejsza książka, z jaką przyszło mi się w tym roku zmierzyć. O ile Resortowe dzieci. Służby odkładałam na bok, by uporządkować w swojej głowie natłok informacji związanych z przeszłością polityczną opisywanych tam osób, o tyle omawianą teraz publikację odkładałam, bo myślałam, że nie uda mi się przejść przez wypełnioną po brzegi polityką książkę. Kilka razy dochodziłam do wniosku, że nie dam rady dojść do końca, ale jednak udało mi się to zrobić. Nieskromnie powiem, że jestem z siebie dumna, lecz podejrzewam, że nie wrócę ponownie do tej lektury.
Autor mówi, że chce udowodnić w swojej publikacji tezę dotyczącą tego, co nadało charakter Zachodowi. Według niego pierwszym źródłem zachodniego rozwoju jest powstanie polis. Zanim do tego doszło, ludzie żyli według ładu rodzinnego, obecnego nadal w niektórych krajach. Wraz z utworzeniem polis, rodzi się polityka. Od tego czasu ludzkością rządziły cztery potężne formy polityczne: wspomniane już przeze mnie polis, cesarstwo, Kościół i naród. Kiedy dana reforma wyczerpywała już swoje możliwości, dochodziło do powstania nowej, która była następstwem poprzedniej. Wyczerpana w walkach zewnętrznych i wewnętrznych polis, dała początek cesarstwu. Kiedy ono upadło, na jego ruinach władzę przejął Kościół, zdolny utrzymać jedność ludzi. W końcu nastał czas narodu, który jako forma, według autora, wyczerpał się po wojnach w XX wieku, w związku z czym szukamy aktualnie nowej formy politycznej. Przemiana rzeczy publicznej. Od Aten do całej ludzkości to bardzo obszerne studium próbujące odtworzyć pełną historię Zachodu, próbując przy tym znaleźć odpowiedź na pytanie jak rządzić?
Czytając tę książkę, byłam bardzo przygnębiona. Mam świadomość tego, że żyjemy w świecie, gdzie czyny i słowa nie idą ze sobą w parze, a politycy więcej mówią niż robią, ale gdy przeczytałam, że niezwiązane z polityką osoby żyją w świecie wypełnionym zasadami i stąpają po cienkim szkle, by przez przypadek nie zrobić czegoś złego, poczułam, że ktoś wyssał ze mnie całą energię życiową. Nie dość, że próbowałam zmierzyć się z bardzo trudną w odbiorze książką, to jeszcze miałam ochotę siąść i płakać nad marnym losem ludzkości. Gdybym żyła w afrykańskim buszu, pewnie byłoby mi łatwiej. Nie miałabym aż tyle do czynienia z politykami, którzy chcieliby coś zrobić, a tego nie robią.
Język, jakim posługuje się autor, był dla mnie bardzo trudny w odbiorze. Miałam wrażenie, że jestem na nudnym wykładzie, z którego za wiele nie wyniosę, ale muszę na nim być, bo od tego zależy moja ocena. Spodziewałam się nieco lżejszej lektury, więc gdy tylko odłożyłam Przemianę rzeczy publicznej. Od Aten do całej ludzkości na półkę, poczułam ulgę, że ta książka jest już za mną.
Myślę, że ludzie interesujący się polityką, których nie odstraszy dość oschły ton narracji, mogą sięgnąć po tę książkę. Uważam, że jestem jeszcze trochę za młoda, by ją zrozumieć, dlatego ludziom tuż po studiach lub w ich trakcie, zdecydowanie odradzam tę lekturę. Trzeba mieć za sobą pewne doświadczenia, by ją zrozumieć. Może za kilka lat docenię fakt, że udało mi się dotrwać do końca książki i wyciągnę z niej więcej wniosków.