Wodospad | Autor: Lauren Kate

Do przeczytania pierwszej części tej książki zostałam poniekąd przymuszona przez kuzynkę, która kupiła mi ją na urodziny. Nie powiem, żeby powaliła mnie jakoś specjalnie na kolana, ale dało się ją przeczytać, dlatego postanowiłam zaryzykować i sięgnąć po drugą część tego cyklu. Co z tego wyszło?

„Nigdy, przenigdy nie płacz" – to najważniejsza lekcja, którą Eureka Boudreaux otrzymała przed laty od swojej matki. Ta jednak już nie żyje, a jej córka zapłakała. Świat został zalany przez jej łzy. Znajdujący się na Atlantydzie Atlas zaczyna się wznosić wraz z nią. Tylko Eureka jest w stanie go powstrzymać. Jednak nie umie walczyć. Musi się tego dopiero nauczyć. Potrzebuje pomocy Solona, tajemniczego zaginionego Tragarza Ziarna, który posiada wiedzę niezbędną do pokonania Atlasa. W poszukiwaniach pomagają dziewczynie Cat, rodzina i Ander. Okazuje się, że pokonanie władcy Atlantydy wcale nie będzie takie proste i Eurekę czeka sporo wyrzeczeń. Najmniejszy błąd, chwila słabości mogą sprawić, że Atlas wykorzysta serce dziewczyny do ożywienia wznoszącego się królestwa. Nie muszę chyba mówić, że wtedy ludzi nie czeka nic dobrego. Czy Eurece uda się ocalić świat? Tego czytelnicy dowiedzą się w trakcie lektury Wodospadu autorstwa Lauren Kate.

Już podczas czytania Łzy wydawało mi się, że jestem już nieco za stara na takiego typu książki, jednak nawet wciągnęłam się w przygody Eureki. Polubiłam ją. W tej części zaś miałam ochotę chwycić ją za ramiona i mocno nią potrząsnąć, pytając co zrobiła ze starą Eureką. Wydawało mi się, że czytam o zupełnie innej dziewczynie. Ta, która wzbudzała moją sympatię, została w poprzedniej części, zapomniała z niej wyjść, by pojawić się w Wodospadzie. Traktuje swoją rodzinę jak kulę u nogi, rzadko miewa wolę walki, jest raczej bierna i użala się nad sobą. Nie lubię czegoś takiego. Co jeszcze niezbyt mi się podobało? To, że pozostali bohaterowie pozostawali w tle. Nie byli już tak ważni jak kiedyś. Relacje między bohaterami były, przynajmniej w moim odczuciu, pozbawione emocji.

Trudno było mi przebrnąć przez początek książki. Miałam wrażenie, że książka jest pisana na siłę. Nieraz wzdychałam ciężko nad lekturą i nie potrafiłam wczuć się w dalszą część przygód Eureki. Z czasem akcja nieco nabrała tempa, ale niestety nie utrzymała poziomu, który miała we Łzie, a szkoda.

Czy było coś, co spodobało mi się w tej książce? Tak. Ogromny plus dla autorki za mit o Atlantydzie, krainie, która według podań została zatopiona bardzo dawno temu i czeka na moment, gdy znów będzie jej dane wypłynąć na powierzchnię. To było ciekawe. Urzekły mnie także niezwykle plastyczne opisy, które przenosiły mnie w miejsca, o których czytałam.

Po odłożeniu książki na półkę doszłam do wniosku, że jednak byłam na nią za stara. Przez większość czasu się nudziłam i mogłam przewidzieć to, co za chwilę się stanie. Myślę, że to dobra pozycja dla nastolatek lubiących powieści z miłością w tle. Odradzam sięganie po nią osobom, które skończyły 18 lat już jakiś czas temu. Takim czytelnikom będzie się wydawało, że fabuła jest infantylna i tracą tylko czas. Nie radzę też czytać Wodospadu bez wcześniejszego zapoznania się z Łzą. Nie ma sensu sięgania po drugą część bez zapoznania się z pierwszą, gdyż to, co się dzieje, będzie niezrozumiałe.