Przygody Hucka Finna | Autor: Mark Twain

Któż nie słyszał o dwóch żądnych przygód chłopcach – Hucku Finnie i Tomku Sawyerze? Słyszeli pewnie wszyscy, ale z pewnością nie wszyscy czytali powieści Marka Twaina. "Przygody Hucka" to kontynuacja "Przygód Tomka Sawyera", których również ja nie miałam okazji jeszcze dokładnie poznać.

Na szczęście na początku tej książki autor zdradza nam, co się wydarzyło pod koniec poprzedniej, a mianowicie to, że chłopcy znaleźli w jaskini ukryty przez rabusiów skarb, dzięki czemu stali się bogaci. Huck i Tomek dostali po sześć tysięcy dolarów w złocie. Sędzia Thatcher zaopiekował się tą niezłą sumą, odpowiednio zainwestował, by chłopcy mogli korzystać z zysku. Wdowa Douglas postanowiła zająć się Huckiem i wychowywać go na porządnego chłopaka, co wcale nie było takie łatwe... Finn dostał nowe odzienie, nie musiał się martwić o jedzenie, ale niestety nie wszystko mu się podobało. Jego opiekunka zabrała się poważnie za jego edukację i zabroniła palić... Gdy Huckowi udało się w końcu trochę przystosować do wymagań wdowy i zadomowić w nowym miejscu, niespodziewanie pojawił się ojciec chłopca, alkoholik. Zwabiły go oczywiście pieniądze, które były w posiadaniu syna... Mężczyzna postanowił zawalczyć z wdową o prawo opieki nad Huckiem, ale że sprawa przeciągała się w nieskończoność, tatko wziął sprawy w swoje ręce, porwał syna i przetrzymywał w zamknięciu. Mimo tego, że mężczyzna mocno pilnował Hucka, temu po pewnym czasie udało się uciec, upozorować własną śmierć i zniknąć z okolicy... Po drodze spotkał zbiegłego niewolnika, z którym wyruszył w niesamowitą podróż.

Huck jest półsierotą i włóczęgą, jest bardzo bystrym chłopcem i uwielbia przygody. Kłamie jak z nut i potrafi wyjść cało z nawet najgorszej opresji. Jest nieokrzesany, bierze udział w niejednym przekręcie. Kradnie i oszukuje, ale miewa też miękkie serce i potrafi dopomóc dobrym ludziom, zarówno czarnym jak i białym. Jego przygody są bardzo ciekawe, niekiedy ryzykowne, innym razem zabawne. Trudno nie lubić tego chłopca, mimo jego niezbyt łatwego charakteru. To on jest narratorem i głównym bohaterem tej opowieści.

Jest to ciekawa książka, w której dzieje się całkiem sporo i z pewnością nie ma czasu na nudę. Całość napisana jest w świetnym stylu, z dużą lekkością i polotem. Doskonale oddaje też klimat ówczesnego południa Ameryki.

Niestety sama mam wrażenie, że już chyba wyrosłam z tego typu opowieści, bo chociaż mi się podobały, to nie czytałam ich z zapartym tchem, nie pochłonęły mnie bez reszty. Myślę, że w przypadku młodych czytelników, szczególnie chłopców, będzie inaczej. Powinni być oni tą lekturą w pełni usatysfakcjonowani. Nawet leniuszki, które nie do końca lubią ślęczeć nad książkami, mam nadzieję, że dadzą się skusić na tę powieść, chociażby w wersji audio, w której to ja miałam okazję ją poznać. Muszę przyznać, że Leszek Filipowicz wczuł się doskonale w rolę naszego głównego bohatera i wspaniale oddał wszelkie emocje Hucka i innych postaci. Słuchało się go wyśmienicie.

Bardzo żałuję, że zabrałam się za tę opowieść tam późno, bo czuję, że będąc dzieciakiem byłabym nią znacznie bardziej oczarowana. Niby lepiej późno niż wcale, szczególnie jeśli chodzi o klasykę literatury, do której śmiało możemy tę książkę zaliczyć, jednak myślę, że na niektóre tytuły jest pewien najlepszy okres w życiu i gdy się go przegapi, to już nic nie da się zrobić. Niby czyta się dobrze, ale nie ma już tej magii, entuzjazmu, ani wypieków na twarzy. Dlatego jeśli macie w domu pociechy w odpowiednim wieku, to podsuńcie im ten tytuł. Niech wiedzą, że na Harrym Potterze świat się nie kończy...

"Nie mam już nic więcej do pisania, z czego okropnie rad jestem, bo gdybym był wiedział, jaka to praca napisać książkę, to nie byłbym wcale zaczynał. Drugi raz też pewno nie zacznę".

Kolejne spotkanie z bohaterami "Przygód Tomka Sawyera". I kolejna dawka zabawnych perypetii i dobrego humoru.

Jak sam tytuł wskazuje, tym razem głównym bohaterem powieści Marka Twaina jest Huck Finn, najlepszy przyjaciel Tomka Sawyera. Chłopiec mieszka obecnie u wdowy Douglas, która podjęła się misji "usywilizowania" go. Huck musi więc chodzić do do szkoły, nosić kompletne i czyste ubranie, jeść i spać o rozsądnych porach itp. Choć początkowo buntuje się, z czasem takie życie powoli zaczyna się mu podobać. I wówczas w jego życiu następuje kolejny zwrot - do miasteczka wraca jego dawno niewidziany tatuś, który dowiedziawszy się o skarbie odnalezionym przez Hucka, porywa swego syna i więzi go w opuszczonej chacie, próbując jednocześnie odzyskać swoje prawa rodzicielskie i przejąć pieniądze chłopca. Sprytnemu Finnowi udaje się jednak uciec z niewoli i wraz ze spotkanym przypadkowo zbiegłym Murzynem Jimem udaje się w pełną przygód podróż wodami Missisipi.

Choć należą do tej samej serii, "Huck Finn" ma nieco inny klimat niż "Tomek Sawyer". Przede wszystkim jest to książka poważniejsza - oprócz zabaw i rozmaitych przygód głównego bohatera pojawiają się tu także większe problemy, jak choćby patologia w rodzinie (ojciec Hucka jest alkoholikiem bez litości znęcającym się nad swoim synem) czy też zmiany w mentalności społeczeństwa amerykańskiego po zniesieniu niewolnictwa. Szczególnie to drugie zagadnienie jest tu niezwykle istotne, bo wiąże się z nim cały szereg rozterek moralnych tytułowego bohatera, jak też i innych postaci. Pokutuje w nich bowiem jeszcze przekonanie, że pomaganie Murzynom w ucieczce jest przestępstwem, z drugiej strony widzą jednak, że wyzwoleni niewolnicy nie stanowią dla nich żadnego zagrożenia, nie mają zamiaru występować przeciwko białym (czym to kiedyś straszyły stronnictwa antyabolicjonistyczne), a wręcz przeciwnie - jeżeli nie muszą pracować pod przymusem, pracują z chęcią.

Po za tym o ile książka o Tomku była powieścią bardziej obyczajową, o tyle w przypadku "Przygód Hucka Finna" mamy do czynienia z czystą powieścią przygodową lub wręcz z powieścią drogi. Jest tu także większa liczba postaci i wątków, a samo pisarstwo Twaina sprawia w niej wrażenie bardziej dojrzałego i doświadczonego.

Niestety, pomimo podejmowania trudniejszych tematów i większej liczby wątków "Przygody Hucka Finna" są nudniejsze od "Przygód Tomka Sawyera". Książka o Hucku liczy sobie prawie 90 stron więcej niż ta o Tomku, lecz tą dodatkową treść stanowią przede wszystkim niezbyt interesujące, obszerne opisy przyrody. Znajduje się w ich ponad to mnóstwo wyrazów dziś już nieużywanych, przez co niezrozumiałych dla współczesnego czytelnika.

Denerwuje mnie tutaj także postać Tomka. O ile w powieści mu poświęconej był on przesympatycznym, rezolutnym chłopcem, o tyle w "Hucku...", będąc trochę w cieniu swojego kolegi, w porównaniu z nim sprawia on wrażenie rozpieszczonego egoisty, dla którego liczy się bardziej własna dobra zabawa niż pomoc potrzebującym, której się podejmuje. Być może dlatego że więcej w życiu przeżył, Huck wydaje się przy Tomku chłopcem poważniejszym i mocniej stąpającym po ziemi. I choć inne postacie z książki uważają go za większego od Sawyera rozrabiakę ja jestem innego zdania - Tomek łobuzuje dla samej draki, Huck po to by przeżyć.

Mimo tych różnic książka Marka Twaina to wciąż pochwała przyjaźni, uczciwości, lojalności wobec bliskich i honoru. Złoczyńcy giną lub kończą wytarzani w smole i pieprzu, pozytywni bohaterowie otrzymują niespodziewane prezenty od losu i wychodzą cało ze wszystkich perypetii. Nieco to wyidealizowane, ale przyjemne w czytaniu.

Polecam tę książkę wszystkim, którzy pokochali bohaterów "Tomka Sawyera", ale też tym, którzy tamtej książki nie czytali (żeby zrozumieć treść "Hucka..." nie trzeba znać "Tomka...", niemniej warto przeczytać obie), jeśli tylko mają chęć na trochę staroświecką, lecz przezabawną wyprawę do świata, w którym króluje dziecięca wyobraźnia i ciekawość świata.