Carte Blanche | Autor: Jacek Lusiński

Uświadomił sobie, że już niebawem bez jakiegoś zwierzęcego instynktu nie da rady przetrwać w tym świecie. Jeśli depresja umiała chodzić, to właśnie zaczął słyszeć jej kroki.

Kacper to nauczyciel historii, należący do coraz mniejszej grupy profesorów z prawdziwego powołania. Nauczanie daje mu prawdziwą satysfakcję, a próby dotarcia do żywiołowych uczniów to prawdziwa lekcja cierpliwości. Stosowane przez niego metody są niekonwencjonalne i wyróżniają go spośród przedstawicieli grona pedagogicznego, co przekłada się na podziw i szacunek podopiecznych. Możemy sobie tylko wyobrazić, jak wielką tragedią była dla niego wiadomość, że cierpi na nieuleczalną, genetyczną chorobę, która pewnego dnia uczyni go niewidomym.

Kacprowi nie jest łatwo pogodzić się z tą sytuacją, zwłaszcza, że praca w szkole to jego największy sukces. Mężczyzna nigdy nie założył rodziny, nie spłodził dzieci. W wieku 44 lat wciąż mieszka z mamą, okrzyknięty już dawno starym kawalerem. Odpoczywa patrząc w niebo i podziwiając gwiazdy przez swój ukochany teleskop.

Zazwyczaj, kiedy spotyka nas coś złego, zastanawiamy się, dlaczego to dotknęło właśnie nas. Przecież posiadaliśmy plany, wyobrażenia o przyszłości. Jednym słowem, nie tak miało być. Nasz bohater również nie chce zrozumieć i zaakceptować nadchodzących zmian, ale nie odebrało mu to energii do działania. Zaczął szukać sposobu, żeby wytrwać w szkole do końca roku i doprowadzić uczniów do matury. I muszę przyznać, że plan, który zrealizował, niejednego może zaskoczyć.

Lusiński oferuje nam barwną opowieść o nauczycielu, znacząco odbiegającym od naszych wyobrażeń. To historia niepoddającego się optymisty. Wszystkie sztuczki Kacpra pozwoliły mu prawie całkowicie zamaskować objawy choroby i był w tym na tyle przekonujący, że nikt niczego nie zauważył. To, co go spotkało nie było ani sprawiedliwe, ani proste, jednak on nauczył się z tym żyć. Odnalazł w tym sens i dał sobie szansę na nowy początek.

Po książkę sięgnęłam przede wszystkim, dlatego, że fabułę oparto na prawdziwej historii. Nauczyciel szczerze mnie zaintrygował. Spodobała mi się jego siła, odwaga i determinacja. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co sama zrobiłabym w takiej sytuacji. Kiedy każdego dnia choroba odbierałaby mi tak cenną rzecz, jaką jest wzrok. Prawdopodobnie załamałbym ręce. On jednak nie poddał się, mimo że przeciwności losu zaczęły się kumulować, a problemy nawarstwiać. Żył dla siebie i po swojemu, w zgodzie z samym sobą.

Mimo że książka opowiada o poważnym problemie, czytelnik nie czuje się przytłoczony tematem. Lusiński pozwala sobie na pewną dozę luzu i poczucia humoru przy prowadzeniu narracji, dzięki czemu zagłębiamy się w tę historię szybko i płynnie. Potoczny język i przekleństwa nie rażą i nie przeszkadzają, wręcz przeciwnie, dodają Kacprowi realizmu. Nauczyciel to jedna z tych postaci, których po prostu nie da się nie lubić. Naprawdę. Oczywiście, kilka razy zdarzyło mi się pomyśleć, że jest nieco nierozgarnięty, czy odrobinę mazgajowaty. Trochę mnie raził ten sposób bycia maminsynka i starokawalerstwo, ale nie mi oceniać czyjeś pomysły na życie. Tym bardziej, że autor niezbyt wyraźnie odniósł się do przeszłości bohatera i czynników, które wpłynęły na tu i teraz.

Jedyny, przychodzący mi do głowy zarzut to długość książki. 200 stron to dla mnie zdecydowanie za mało, chętnie przeczytałabym jeszcze kilka anegdotek z życia pomysłowego Kacpra.