Adolf Hitler. Mój Przyjaciel Z Młodości | Autor: August Kubizek

„Moje opowieści mogą przyczynić się do wzbogacenia obrazu Adolfa Hitlera, jaki stworzyli współcześni, bez względu na reprezentowany przez nich punkt widzenia. Najważniejszym ich założeniem jest to, iż (...)chcę tylko powiedzieć: tak było."

„Adolf Hitler. Mój przyjaciel z młodości" to książka więcej niż biograficzna, gdyż naznaczona wyraźnym subiektywizmem osoby pełniącej rolę jej narratora – jest nim bowiem człowiek przez lata blisko związany z największym tyranem XX wieku, niejaki August Kubizek. Poznali się w operze w Linzu i prawdopodobnie podziw dla muzyki Wagnera był początkiem ich przyjaźni.

Głównym nurtem tejże książki nie są oczywiście dokonania polityczne Hitlera, lecz wątki biograficzne mało znane dotąd szerszemu gronu odbiorców. Kubizek skupił się bowiem na tych latach jego znajomości z Hitlerem, które były i są rzadko podejmowane w badaniach historycznych. Jest to okres od 1904-1908 roku, kiedy to rozkwitła ich przyjaźń, najpierw w Linzu, a potem w Wiedniu. Z relacji Kubizeka dowiadujemy się wielu, nazwijmy to, ciekawostek z życia Hitlera, rzecz jasna mało istotnych w kontekście jego odhumanizowanego umysłu. Możemy więc podziwiać szkice rysunkowe Hitlera, na przykład wielkiej sali koncertowej w Linzu, wyrażające jego zapęd do malarstwa i architektury. Hitler jawi się jako jednostka wybitnie uduchowiona, typowa artystyczna dusza, rozsmakowana w muzyce Wagnera i sztuce. Opowieść Kubizeka oprawiona jest w wiele czarnobiałych zdjęć, między innymi z lat szkolnych, a także fotografii osobistych – rodziców Hitlera, jego przyrodniej siostry, a nawet świadectwa jego chrztu i urodzenia. Jest również zdjęcie jego młodzieńczej miłości imieniem Stefanie. Kubizek zauważa, że Hitler wzbudzał żywe zainteresowanie kobiet, choć w zachowaniu pozostawał powściągliwy i chłodny.

To co mnie irytowało podczas lektury, to ustawiczne podkreślanie przez autora tego, że nie chce on pełnić roli oskarżyciela, lecz najbardziej, na ile to możliwe, obiektywnego obserwatora. To, że Kubizek był przyjacielem Hitlera, może wyjaśniać jego na wskroś uczciwe podejście do oceny osoby Hitlera, lecz w kontekście zweryfikowanych przecież przez historię faktów, bezpośrednio rzecz ujmując – zbrodni, jakimi zbrukany jest życiorys Hitlera, publikacje takie jak ta, starające się „zrozumieć i tłumaczyć" wydają mi się wielce nie na miejscu. Nie widzę bowiem powodu, aby wydarzeniami z dzieciństwa czy młodości, choćby nie wiem jak traumatycznymi, usprawiedliwiać czyny człowieka, który – dla dobra świata – lepiej, by się nigdy nie narodził. Oburzenie wzbudził u mnie również opis z tyłu okładki, tak bardzo poprawny politycznie, że aż mdły, a zachęcający do lektury książki, z tego oto powodu, że może ona zaciekawić czytelników chcących poszerzyć wiedzę o mniej znanych kartach życia głównego bohatera drugiej wojny światowej. Moim zdaniem, właściwszym rzeczownikiem, zamiast bohatera, byłby zbrodniarz.

Reasumując, dla badaczy, historyków i biografów Hitlera, książką ta, będąca zbiorem wspomnień jego najbliższego i jedynego zarazem przyjaciela, może stanowić nie lada wartość. W tych początkowych latach dorosłości bowiem, o których ona traktuje, u Hitlera zarysowywały się cechy, jakie w pełni uwidoczniły się kiedy był on już wodzem III Rzeszy. Wnikliwy badacz może więc doszukiwać się genezy jego światopoglądu w wydarzeniach z lat wczesnej młodości. Natomiast pozostała część czytelników, nazwijmy to mniej zaangażowana w poszukiwania historycznych niuansów, może odnieść wrażenie, że czyta biografię średnio interesującej persony, introwertyka, zamkniętego w sobie i nieco nadwrażliwego młodzieńca, marzącego o karierze artysty.