Życie | Autor: Jacek Antoni Jackvill

Przezabawne, ironiczne, bezczelne i obsceniczne spojrzenie na współczesny świat. Dla osób z dużym poczuciem humoru i jeszcze większym dystansem do otaczającej je rzeczywistości.

Jacek Antoni Jackvill, główny bohater powieści będący jednocześnie jej autorem, to człowiek o niezwykle bogatym życiorysie. W ciągu swego długiego (trwającego 86 lat) życia bywa on studentem prawa, księdzem, policjantem, prawnikiem, poetą i powieściopisarzem, a nawet noblistą i papieżem. Oprócz pełnienia owych funkcji prowadzi także intensywne życie seksualne z wieloma partnerkami. Swoje doznania - zarówno ze sfery zawodowej, jak i prywatnej - opisuje w autobiografii "Ekscentryczne życie aroganckiego, bezczelnego i obscenicznego megalomana", która jest jednocześnie recenzowaną przeze mnie powieścią.

Pisarz ukrywający się pod pseudonimem Jacek Antoni Jackvill to debiutant, dość późny debiutant, który wydaje "Życie" w wieku 65 lat. Jednak jego doświadczenie życiowe jest w tym wypadku jedynie plusem, ponieważ dzięki niemu potrafi z dużym dystansem i przymrużeniem oka spojrzeć na sprawy od lat budzące kontrowersje.

Jedną z takich kwestii jest rola Kościoła w życiu społeczeństwa. Jackvill, który poznawał życie Kościoła od wewnątrz, pełniąc najniższą oraz najwyższą kościelną funkcję, wyraża się o tej instytucji bardzo krytycznie. Obnaża obłudę duchownych, którzy za odpowiednią opłatą są gotowi nawet zamienić pogrzeb w imprezę rozrywkową (takiej oprawy swej ostatniej drogi zażyczył sobie Jackvill, jego życzenie zostało spełnione za 10 tysięcy dolarów), bezwzględnie żądają wysokich opłat za udzielanie sakramentów nawet od osób działających na rzecz Kościoła oraz ludzi ubogich, potępiają ludzi którzy by zaznać w życiu szczęścia muszą poddać się zabiegowi in vitro lub związać z osobą o tej samej płci, sami zaś korzystają z usług prostytutek, wchodzą w dłuższe lub krótsze związki, a nawet posiadają z tych związków dzieci.

Drugą grupą piętnowaną przez Jackvilla są przedstawiciele prawa - policjanci, prokuratorzy, adwokaci, sędziowie, komornicy. Pisarz zarzuca im stronniczość, łapówkarstwo, zasądzanie wyroków które mogą zniszczyć życie porządnych ludzi (prawnicy Marta i Artur, przyjaciele Jackvilla, popełnili samobójstwo po tym, gdy sąd nakazał im zapłatę gigantycznego odszkodowania klientowi którego reprezentowali, ponieważ spóźnili się ze złożeniem stosownych wyjaśnień w jego sprawie, przez co - zdaniem sądu - przegrał proces).

Oprócz tematyki kolejnym wielkim plusem tej powieści jest język oraz forma. W swym tekście Jackvill wspaniale bawi się słowami, tworzy własne neologizmy, nietypowe zdrobnienia ("ustestunia", "śliniunia", "języczunio" itp.), ale także nie stroni od wulgaryzmów ani najróżniejszych słów określających narządy płciowe oraz stosunek seksualny. Choć osobiście nie znoszę używania słów powszechnie uważanych za obraźliwe (zwłaszcza w utworach literackich), w "Życiu" Jackvilla jakoś mnie one nie rażą. Wręcz przeciwnie, mam wrażenie że wielu opisywanych przez autora sytuacji po prostu nie da się spuentować polszczyzną literacką.

Interesująca jest także forma książki. Spora część książki toczy się w licznych i rozbudowanych przypisach (w 207-stronicowej książce jest ich 285), inne fragmenty ujęte są w formę poetycką. Powieść jest także mocno intertekstualna - wiele jest w niej nawiązań do literatury latynoamerykańskiej, muzyki popularnej,. akt prawnych czy też Katechizmu Kościoła Katolickiego.

Jedyną wadą tej książki (choć pewnie Jackvill uzna to za zaletę) jest to, iż swoją treścią może ona obrazić zbyt wiele osób o wielce konserwatywnych poglądach, które - oburzone - nie docenią artyzmu autora, lecz szykanować będą powieść chociażby z zemsty za obrazę Kościoła. Niemniej "Żtcie" Jackvilla na pewno nie przeminie niezauważone, ponieważ zarówno swą treścią jak i formą skłania do wielu dyskusji, chociażby nad moralnością tych, którzy moralność osądzają, czy też o nowoczesnej prozie niekonwencjonalnej. Osobiście życzę autorowi by wywołał zamęt w krytykowanych przez siebie sferach, miłośników książek zaś zachęcam do spojrzenia na świat w nieschematyczny, jackvillowski sposób.