Myślne Miraże | Autor: Eliza Segiet

"Myślne miraże" to drugi – po "Romansie z sobą" (2013) – zbiór wierszy krakowskiej poetki Elizy Segiet. W swoim debiutanckim tomiku Autorka ukazała się jako współczesna kobieta, dobrze wykształcona, inteligentna i wrażliwa. Taką też postać kreuje podmiot liryczny Jej nowego tomiku poezji. W każdym utworze czuje się erudycję, samodzielność myślenia i oceny, a także niezwykłą wrażliwość na otaczający świat. Co składa się na ów świat przedstawiony w wierszach Autorki? Cisza, milczenie, monolog lub dialog (romans) z sobą, słowo, język i znaczenie, muzyka w szerokim rozumieniu, nie tylko instrumentalna, kształty, barwy i obrazy, zapachy, wspomnienia i jeszcze ON – jeden tajemniczy, kiedyś bardzo bliski fizycznie, dzisiaj tylko w myślach.

Jest jeszcze kilka innych osób ważnych w tym osobliwym, wykreowanym poetycko świecie. Ale występują jedynie jako adresaci dedykowanych im wierszy. Jeżeli więc przyjmiemy, że podmiotem lirycznym wierszy Elizy Segiet jest kobieta, mądra i wykształcona, wrażliwa na otaczający świat, to adresatem jest właśnie ów świat ciszy, dźwięków, obrazów i zapachów, świat, w którym nie ma lub bardzo mało jest innych ludzi. Po takim świecie przechadza się bohaterka wierszy, chłonąca go każdym zmysłem i umieszczająca w swoim wysublimowanym świecie myśli-wyobraźni, ale jest to osoba samotna. Pogodzona – dodajmy – ze swą samotnością głęboką refleksją o otaczających Ją dźwiękach, kolorach i zapachach. Jest nie tylko zachwycona postrzeganym przez siebie światem, ale niezwykle umiejętnie i przekonująco potrafi tym światem zachwycać czytelnika swoich wierszy:

"Piękny jest świat
rozmalowany muzyką słowa.
Jak
przelatujący motyl,
który przez chwilę
upaja kolorytem swego ciała,
zatrzymując
oddech spragnionych piękna.
Jego zmysłowy taniec
to wolność wyobraźni"

("Muzyka słowa", s. 8)

Wiersze Elizy Segiet rzeczywiście pobudzają wyobraźnię, są jak piękne miniaturowe reprodukcje obrazów i fragmenty subtelnej muzyki. Wspomniałem już, że nie tylko instrumentalnej. W wierszach tych gra i śpiewa przyroda, kwiaty, obłoki, drzewa i kamienie dookoła. Wśród szerokiej palety dźwięków natury szczególne miejsce zajmuje cisza. Jej poświęconych jest kilka pięknych wierszy, na przykład "Ogrody milczenia":

"W ogrodach milczenia
słowa dźwięczą ciszą.
Te wytęsknione, upragnione
nie szepczą nawet z oddali.
Dobrze, że krzycz a w niej.
Może je kiedyś słyszała,
może je kiedyś wyśniła?"

("Ogrody milczenia", s. 9)

Podobnie jak w tomiku debiutanckim, również w omawianym ważne miejsce zajmuje miłość. To w jej kontekście pojawia się na krótko, niczym jeden z "myślnych miraży" ów tajemniczy ON. Jest wciąż postacią ważną, ale bez nadziei na spotkanie w realnym świecie, pozostaje więc jedynie tworem nieskrępowanej wyobraźni:

"Namalowała go myślami,
czuła nawet dotyk.
Jedwabiste dłonie
kreślące na jej ustach
kształt miłości."

(Kształt miłości", s. 23)

Wiersze z tomiku "Myślne miraże" są jak drogocenne kamienie szlachetne, które oglądane z uwagą, wciąż ukazują swoje ukryte piękno: barw, odcieni, kształtów, a nawet zapachów. Nie jest to jednak luźny zbiór przypadkowo zebranych minerałów. Są one dobrane z wielką starannością i tworzą pewien ciąg zmysłowo-myślowy, który jest z kolei wielobrawnym i wielodźwięcznym, a także wielozapachowym i odczuwalnym na wiele dotyków światem wykreowanym w wyobraźni i refleksji Poetki:

"Jak powiedzieć milcząc
Ciałem.
Jak usłyszeć nie słysząc?
Sercem.
Jak poczuć brak?
Pragnieniem.

Ja,
chcę tchnieniem
odczuwać świat."

("Świat", s. 38)

Trudna, ale fascynująca to umiejętność, tak właśnie odczuwać świat: tchnieniem i "myślnymi mirażami". Ale osobiście zachęcam do nauki tej rzadkiej umiejętności, doceniając w pełni korzyści płynące z tego dla niebanalnego wzbogacania osobowości. Uważam też, że tomik wierszy Elizy Segiet może być świetnym do takiej nauki przewodnikiem. Książka jest bogato ilustrowana pięknymi grafikami Piotra Karczewskiego – syna Autorki.