Nie Pozwól Mi Odejść | Autor: Catherine Ryan Hyde

Catherine Ryan- Hyde to amerykańska pisarka, znana przede wszystkim z powieści „Podaj dalej", której ekranizacja do tej pory cieszy się ogromnym powodzeniem. Autorka wpadła na pomysł napisania jej po swoich osobistych doświadczeniach, kiedy to zapalił jej się samochód i obcy ludzie ogromnie jej pomogli, po czym po prostu odjechali zanim miała możliwość podziękować. Powieść ta została przetłumaczona na ponad dwadzieścia języków, w ponad trzydziestu krajach i cały czas budzi ogromne zainteresowanie.

Bohaterem „Nie pozwól mi odejść" jest Billy Shine, były tancerz, cierpiący na agorafobię, która już od dziesięciu lat nie pozwala mu opuścić swojego mieszkania. Tak właściwie nikt z sąsiadów go nie zna, lecz on z obserwacji wie o nich bardzo dużo, zna ich rytm dnia, rytuały czy też ciemne strony. Jest już przyzwyczajony do pewnego toczącego się naokoło schematu i czuje się lekko wytrącony z równowagi, gdy mała dziewięcioletnia Grace, córka narkomanki, zaczyna przesiadywać na zewnętrznych schodach. Budzi to u niego takie zainteresowanie i niepokój, że wychodzi ze swojego mieszkania, dowiedzieć się, co się dzieje. Okazuje się, że dziewczynka wymyśliła plan, że jak tak będzie robić, to zwróci na siebie uwagę innych, sama już sobie w domu z choroba matki nie radziła. Od tego momentu jesteśmy świadkami nie tylko powstającej pięknej przyjaźni, lecz także, prawie pospolitego ruszenia mieszkańców kamienicy.

Muszę przyznać, że autorka porusza w swojej powieści, dużo społecznych problemów dotykając ich bez tabu, bez jakiś barier czy oporów. Niczego nie owija w piękne opakowania ani nie nadaje kolorów miejscom, czy sytuacjom które są szare. Miasto sprzyja samotności, a obojętność często jest tutaj codziennością. Walka z własnymi ograniczeniami jest chyba jedną z najtrudniejszych. Mała Grecy okazuje się świetnym psychologiem, wymyśliła bardzo dobry plan, tylko czy znajdą się ci, którzy go zrealizują, co gorsze czy osoba, która powinna być najbardziej zainteresowana, będzie współpracować? Właściwie wszyscy bohaterowie to osoby zamknięte w sobie, żyjące w mikroświatach. Jedynie Gracy cechuje się ogromną otwartością, serdecznym spojrzeniem na świat i najważniejsze- dużą wiarą w ludzi.

Narracja ukazana jest z dwóch stron – dziewczynki i Bille'ego. Świetnie oba światy się powoli zazębiają by wkrótce stać się jednym, wspólnym, i wtedy walka z trudami codzienności wydaje się łatwiejsza

Trzeba przyznać, że autorka umiejętnie gra na emocjach czytelnika. Już wybór na głównego bohatera dziecka był świetnym posunięciem. Bardziej przecież zwracamy uwagę na krzywdę i bardziej nas ona dotyka , gdy poszkodowanym, czy potrzebującym pomocy jest mały człowiek. Być może łatwiej wtedy służyć pomocą, czy też wskazać drogę niż dorosłemu od którego wymaga się jednak jakiejś dojrzałości i umiejętności wyciągania wniosków. Dziecko szuka nauczyciela, który wskaże drogę, szkoda, że często go nie znajduje. Grace nie umie poradzić sobie z sytuacją we własnym domu lecz szuka ratunku, wsparcia. Sama staje się nauczycielem dla swoich sąsiadów. To dzięki niej zaczynają oni widzieć inne światy a nie tylko te swoje, za zamkniętymi drzwiami.

Lektura tej powieści na początku wydawała się lekka i szybka. Z każdą jednak następna stroną fabuła stawała się poważniejsza i zmuszała zarówno do przemyśleń jak i małej dedukcji. Książka ta na pewno jest pewnym drogowskazem dla nas, stale się spieszących i zamkniętych we własnych światach. Może już czas uchylić swoje drzwi balkonowe...