Willa Triste | Autor: Patrick Modiano

Młody mężczyzna wspomina swoje spotkanie w pobliżu granicy francusko-szwajcarskiej z Yvonne. Byli wtedy kochankami. Choć dzieliło ich pochodzenie Victor nie wahał się ani chwili, aby przedstawić swą ukochaną wujowi, jedynemu członkowi jego rodziny. Chłopak był naprawdę zakochany i pragnął wierzyć, że jego wybranka zostanie zaakceptowana... Po 12 latach narrator powraca do "tego" uzdrowiska a jednocześnie powracają nostalgiczne wspomnienia jego relacji z Yvonne i z ludźmi, którzy byli wokół nich...

Ta książka przenosi nas do uzdrowiska na brzegu jeziora. Pisarz pięknie oddaje powierzchowny i przelotny letni klimat bezczynności i tajemniczości postaci. Nawet jak nic nie dzieje to nie ma tu nudy. Opis miasta jest niezwykły. Niby nie wiele się tu dzieje. Spacery, przejażdżki łodzią, obiady, przyjęcia. Niekończący się odpoczynek w pokoju hotelowym. Ciche miejsce, zapomniane przez wszystkich. A jednak tytułowa Villa Triste ukrywa nazwiska gości i ich przeszłość. Każdy z nich przed czymś ucieka. Nie patrzą jednak w przyszłość, jakby wiszą w czasie obecnym ze swym bagażem przeszłości. To ludzie udręczeni, spanikowani, a jednak chwilami doskonale szczęśliwi.

Główny bohater przedstawia się jako Victor, jednak istnieje kilka wskazówek, które wyjaśniają nam co nieco na temat jest przeszłości. Inna postać, René, przyciąga młodych ludzi i otwarcie przyznaje się do swoich skłonności seksualnych, nie waha się publicznie prowokować. Krótko mówiąc młodzi ludzie poszukujący swej tożsamości. Określiłabym ich mianem dziwnych a i relacje ich łączące wydają się nieco osobliwe. Nie utożsamiłam się z żadną z nich, co więcej nie mogłam nawet ich wszystkich zapamiętać.

Język pisarza jest usiany małymi szyderstwami. Dzięki temu rysuje kontury człowieka poszukującego nawiązań do swej pamięci. Do swych korzeni i... bezruchu. Otaczają go ludzie śmieszni i sztuczni. To dramatyczna opowieść napisana tak, że po zakończeniu jej czytania zdałam sobie sprawę, że znam już tych ludzi, ale tak naprawdę wciąż tak mało o nich wiem. Wszyscy znikają jakby w cieniu. Ponadto autor wspomina tu zarówno o czasie biegnącym powoli jak i przedstawia szybkość jego upływania. Wydarzenia tu opisane z perspektywy upływu lat wydają się trochę nudne i bezcelowe. Nawet jeśli wyglądają wspaniale w wyobraźni pisarza.

Powieść można nazwać lamentem nad młodzieńczą miłością, skazaną na niepowodzenie, ale tak intensywną, że wiesz, że już nigdy nie poczujesz tego samego ponownie. Z utworu emanuje staromodny i nostalgiczny urok. Prozę Modiano powinno czytać się między wierszami. Wtedy zauważymy fragmenty dotyczące ludzkich problemów, niepokojących zachowań i kłamstw. Książka nie jest łatwa w odczycie, jednak warto poznać jej kunszt i przekonać się jak pisarz zarejestrował każdy moment i gest.