Królewski Skrytobójca | Autor: Robin Hobb

Pani Hobb w doskonały sposób opanowała zdolność opowiadania historii i potrafiła nie tylko połączyć tę niebywałą cechę z prozaicznym piórem, ale także połączyć cudowny świat rodem z disneyowskich baśni oraz krwawe starcia godne melanżu dzieł Martina i Tolkiena. Jednak mimo wszystko w twórczości Robin Hobb przejrzyście da się dojrzeć kobiecą rękę, subtelność i nutkę fantazji. Hobb wyróżnia to, że choć czasem porywa ją opisowość wydarzeń, bohaterów czy lokacji – robi to w sprawny, wciągający sposób, którego ostatnio zaczyna mi brakować w tego typu dziełach. I choć cała trylogia skrytobójcy za ścisły klasyk nie uchodzi, za taki powinna być traktowana, zaś wielu młodych autorów tegoż nurtu, powinno niemniej znać ów tytuł, a może nawet czerpać zeń inspiracje.

Królewski skrytobójca to druga część losów młodego Bastarda Rycerskiego, który wykonawszy ciężkie zadanie, ranny, powraca do Królestwa Sześciu Księstw. Acz jego powrót z Górskiego Królestwa nie wróży mu odpoczynku i regeneracji sił, w państwie wciąż intryga goni intrygę, nitki waśni wiszą nad głowami możnych, a ciche pakty układają się w przeróżnych zakamarkach kraju. Przychodzi czas w którym nic nie będzie takie samo, nawet honor. Jednak na horyzoncie pojawia się nowe zagrożenie, a stare wciąż nie zostało wyplenione. A do tego wszystkiego, autorka doprawiła jeszcze cały sagan burzliwymi emocjami i uczuciami, targającymi bohaterami (w szczególności samym Bastardem, który nieszczęśliwie zakochany, musi dokonać niejednego, trudnego wyboru). Jednakowoż, w obliczu wojny, wszystko nabiera innych barw, bardziej krwistych.

Powieść Robin Hobb oferuje czytelnikowi wiele, posiada ogrom cech pozytywnych i rozwijających, masa szczerze moralnych sentencji, skutków i przyczyn ważnych wyborów, a przede wszystkim czegoś, czego w niektórych przypadkach nie powinno się robić – oceniać, krytykować, obarczać winą. Podoba mi się sposób w jakim pisarka łączy – a raczej przeskakuje – style. Choćby raz pierwszoosobowy narrator wyraża się w prosty, niezobowiązujący i wcale pojętny dla młodego czytelnika sposób, by nagle przeistoczyć się w wyrafinowanego oratora słowa pisanego, przemawiającego z animuszem i iście dostojną ogładą. Owa proza zaskakuje pod wieloma względami, jednak dziwi mnie fakt, iż wiele z postaci jest... może nie tyle sztampowych czy schematycznych, ale zdolnych do ścisłego posegregowania – odcienie bieli i czerni są w tym przypadku, znacznie widoczne.

Znakomitym pomysłem autorki okazało się samo nazewnictwo, które pozornie z góry miało nadać wszelakim miejscom czy też postaciom z góry określone cechy. Ale nie samo nazewnictwo jest tą wspaniałością, lecz całokształt danych bohaterów, którzy odzwierciedlają się rozmaitym wachlarzem „specjałów", za które można je pokochać bądź znienawidzić. Dość wyraźnie czytelnik może także zaobserwować przemianę głównego bohatera, która zachodzi poprzez dokonywanie i poznawanie swego przeznaczenia. Obawiam się tylko, iż Bastard może okazać się bohaterem stricte romantycznym, a byłoby mi go wielce szkoda, bo naprawdę polubiłem tego gościa. Ale czy odda życie za to w co wierzy i kocha? Tego, dowiemy się dopiero po przeczytaniu zwieńczenia trylogii – Wyprawę skrytobójcy.

Na koniec, chciałbym tylko zaakcentować fakt, że nowe wydania całej trylogii są bodaj najlepszymi. Cała ta otoczka, misterne dodatki, doskonałe okładki, miła oku czcionka i dogodny format tekstu. Wydawnictwo Mag widocznie nie próżnuje i lubi rozpieszczać swych czytelników. I za to warto im podziękować.