Szept Cyprysów | Autor: Ivette Manessis Corporon

W dzisiejszych czasach światem rządzi materializm. Pogoń za pieniądzem, jaką każdego dnia toczymy między sobą, sprawia, że na dalszy plan odsuwamy coś znacznie cenniejszego...
Chcąc się usprawiedliwić, brak czasu dla najbliższym argumentujemy chęcią zapewnienia im dobrobytu, niestety wyłącznie tego namacalnego.

Ilu z nas bowiem zastanawia się, czy dobrobyt emocjonalny, objawiający się z ciepłych słowach, czułych gestach, poczuciu bliskości przez otaczających nas ludzi jest dużo bardziej pożądany, aniżeli świąteczne prezenty i kartki urodzinowe, wysyłane bardziej z poczucia obowiązku niż szczerych chęci...?
Na wszystko to uwagę czytelnika zwraca Yvette Manessis Corporon w swej najnowszej powieści pt. „Szept cyprysów". Zdobywczyni nagrody Emmy, autorka licznych programów telewizyjnych i producentka tym razem przenosi nas na niewielką grecką wyspę Erikusę, dzięki której główna bohaterka – Daphne, odkrywa siebie na nowo.

Po tragicznej śmierci męża, a zaraz potem rodziców, kobieta próbuje samodzielnie założyć i poprowadzić wymarzoną restaurację. Niestety – sterta rachunków i opieka nad ukochaną córką Evie przerasta samotną matkę.
Los jednak daje jej drugą miłość.
Stephen to szanowany bankier, w dodatku niegrzeszący urodą mężczyzna, który w oka mgnieniu staje się jej narzeczonym. Po długich namowach i prośbach zapada decyzja o tym, że ślub obędzie się właśnie na Erikusie, gdzie mieszka osoba bodaj najważniejsza w życiu – ukochana babcia Evangelia.

Splot wydarzeń, jakie towarzyszą głównej bohaterce już od samego dotarcia na wyspę nie sprzyja jej szczęściu i poczuciu pewności, co do podjętych jeszcze kilka miesięcy temu decyzji. Towarzyszące babci Evangelii przeświadczenie o tym, że Stephen nie jest odpowiednim kandydatem dla jej wnuczki sprawia, że w gruzach lega pewność co do szczęścia, na które miała nadzieje; bezpieczeństwa, jakie (pozornie) daje jej narzeczony.
Co więcej, na wyspie Daphne poznaje Janniego – młodego intelektualistę, którego przybycie na Erikus i opieka nad schorowaną staruszką stanowi formę odkupienia swoich win.

Jaką rolę w życiu restauratorki odegra ów młodzieniec? Czy będzie im dane wieść wspólne i spokojne życie w Grecji czy Nowym Jorku? A może znów stanie się coś, co odbierze Daphne całe jej szczęście?
I jaką rolę w całym tym scenariuszu odegrają tytułowe cyprysy...?

Książka niewątpliwie urzeka swoim kunsztem skrytym w prostocie, ciepłem i nastrojowością, jakie towarzyszą czytelnikowi na każdej stronie, gdzie przeszłość przeplata się z teraźniejszością, a przyszłość okazuje się tak bardzo krucha...
Dzięki losom Daphne opisanym przez Yvette Manessis Corporon w jej książce uświadomiłam sobie, jak niewiele mamy czasu, a jak wiele jeszcze do zrobienia, jak bardzo więc winniśmy doceniać to, co na pozostało, by zestarzeć się z poczuciem spełnienia i brakiem pretensji do samych siebie.

Bo odkładając pewne rzeczy na potem nagle może się okazać, że jest już za późno...

„Jest wiele sposobów, by pokazać komuś, jaki jest dla nas ważny. (...) Uważasz, że dając dziecku imię na cześć starej kobiety czynisz jej honor. Tylko, na co jej to, skoro dzień w dzień i noc w noc siedzi tutaj sama, modląc się, żeby kiedyś zobaczyć to dziecko.(...) Czasem ukradkiem zaglądam do niej w nocy, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku, i widzę, jak siedzi samotna i mówi do tych fotografii, jak szeptem opowiada twoje ulubione historie i modli się, żebyś jakimś cudem je usłyszała."
Fragment powieści

Czytając więc tę książkę, zastanów się, co ty możesz zrobić dla Niej...