Kamienne Twarze, Marmurowe Serca | Autor: Rafał Dębski

Rafał Dębski – z wykształcenia i wykonywanego zawodu psycholog, pracuje w gimnazjum. Oprócz pisania jego wielką pasją jest historia. Debiutował w 1998 roku w „Nowej Fantastyce" opowiadaniem „Siódmy liść". Współpracował z „Feniksem"i „Magią czy mieczem". Obecnie jest redaktorem naczelnym pisma „Science Fiction Fantasy i Horror". Autor powieści - „Kiedy Bóg zasypia", „Łzy Nemesis", „Pasterz upiorów" i wiele innych.

Powieść historyczna na rynku wydawniczym od dawna ma mocną pozycję. Posiada ona grono wielbicieli, które mimo nawału innego typu powieści , stale się rozrasta. Już od wieków wydawało by się, że to jedna z ulubionych form literackich Polaków, począwszy od Kraszewskiego a kończąc na Bunschu. Panie z kolei uwielbiały tego typu romanse, pisane między innymi przez autorki Narcyzę Żmichowską czy też Helenę Mniszkówną, których ilości wielbicielek pozazdrościłby niejeden współczesny pisarz.

Dębski znany jest z łączenia gatunków. Tutaj oferuje czytelnikowi powieść sensacyjno- historyczną z elementami fantasy, z rozbudowanym wątkiem romantycznym. Główny bohater Dębskiego, Polak, Jerzy Wołłkowicz po brawurowej ucieczce z zsyłki przebywa w Paryżu. Nie zaznaje tu jednak spokoju, zewsząd otaczają go tajemnicze zamachy, francuska policja, jak i znany detektyw Vidocq. Zmęczony żołnierz nie ma możliwości aby chwilę odpocząć, pośrednio jest zmuszony aby wraz z drużyną szukać„skarbu", którego znalezienie i ujawnienie może narobić niezłego zamieszania zwłaszcza na terenie rosyjskiego imperium.

Główny bohater wplątany jest też w ogromnie interesujący mezalians,(świetnie zresztą ukazany), jego ukochana jest córką rosyjskiego gubernatora. Jak wiadomo może to tylko dostarczyć dodatkowych kłopotów i problemów zarówno głównemu bohaterowi jak i jego wybrance. Najważniejszy jest tu jednak wątek szpiegowsko- polityczny, połączony z takimi postaciami polskiej emigracji w Paryżu jak Mickiewicz i Słowacki. Prowadzony on jest ogromnie ciekawie, choć i pozostawia czytelnikami momentami z pewnymi pytaniami na które odpowiedzieć trzeba sobie samemu Trzeba też również przyznać, że autor stworzył wielką, interesującą i ogromnie barwną galerię postaci. Zarówno te paryskie jak i rosyjskie są pełne indywidualnych cech i trudne do podrobienia. Niektóre powodują uśmiech na twarzy, inni ujawniają czytelnikowi jego mordercze zapędy, o których z pewnością wcześniej nie miał pojęcia. Mnie osobiście ogromnie ta powieść się spodobała i cieszę się że po nią sięgnęłam. Pomimo początkowych trudności jakie miałam aby przyzwyczaić się do stylu jakim jest napisana ( dawno temu czytałam ostatnio tego typu narrację) całość mocno mnie zauroczyła. Z każdej strony bije tajemniczy klimat podobny do awanturniczych książek płaszcza i szpady, mnóstwo jest sekretów jak i pewnych niedomówień. Ogrom czarnych charakterów jak i pospolitych bandziorów dopełniają momentami mrocznej całości. Natomiast czy faktycznie opisani znani polscy emigranci brali udział w teoriach spiskowych trudno stwierdzić, lecz na pewno ogromnie łatwo można to sobie wyobrazić ponieważ możliwości ku temu mieli sporo a wiadomo, apewnych „władz" notorycznie nie cierpieli bo i lubić za bardzo nie mieli za co. I dlatego wszystko mogłoby wydawać się prawdopodobnym.

Czy Dębski stworzył powieść drapieżną jak czytamy w opisie – polemizowała bym, Na pewno jest to ogromnie rzetelnie napisana książka i tutaj w ogóle nie ma o czym dyskutować. Fantastycznie nakreślone tło historyczne, ogromna dbałość o szczegóły powoduje, że czytelnik z łatwością znajduje się w obcym dla siebie świecie. Polecam!