Dom Złudzeń. Iga | Autor: Iwona J. Walczak

Moje dotychczasowe doświadczenie z książkami wydawnictwa Replika było satysfakcjonujące. Uśpione marzenia przypadły mi do gustu, a Wrzosowiska bardzo pozytywnie zaskoczyły. Dlatego do czytania pierwszej części sagi Dom złudzeń podeszłam z pozytywnymi myślami.

Główną bohaterkę można polubić, ale większą część czytelniczek może ona mocno irytować. Kobieta żyje w luksusie, wybiera najdroższe marki, dalekie podróże, aby dostatecznie się zrelaksować (według niej) konieczny jest pobyt w SPA. Choćby i na krańcu świata. Krótko pisząc – kompletnie nie liczy się z pieniądzem. Sama nie pracuje, jest właścicielką majątku rodzinnego i liczy na męża, który prowadzi rolniczy biznes. Do życia podchodzi niezwykle lekko, prawie nie zważa na innych.

Historia z Domu złudzeń. Iga zaczyna się na Minorce. Jest klimatycznie – idealnie dla marzycieli. Akcja szybko przenosi się do Wielkopolski. I tu także jest klimatycznie. Choć bohaterka niekoniecznie tak uważa. Unosząc się nad Jeziorem Jerzyńskim i łąkami mgła zwiastowała, że dzień będzie słoneczny i ciepły. Przebyłam kilka tysięcy kilometrów samolotem, a potem kilkaset pociągiem, ale nie cieszyło mnie, że wracam. Nie lubiłam ani okolicy, ani tego, co niesie wiejskie życie. Nuda, po prostu nuda. Na dworcu w Pobiedziskach czekał na mnie firmowy kierowca (...). Wracałam do domu w Złotniczkach, wypatrując zmian. Nowych kwiatów, większych liści na drzewach, bujniejszej zieleni na polach i łąkach, jakiegoś postępu. Było tak samo jak przed wyjazdem. [s. 19] Na kobietę szybko spada koszmarna wiadomość. Nad firmą stoi widmo bankructwa. A mąż od niej odchodzi.

Powieść Dom złudzeń. Iga to klasyczna powieść obyczajowa. Pisana w pierwszej osobie. Tym samym przypomina pewnego rodzaju zwierzenia, pamiętnik. Jej akcję stanowią lata (w pewnym stopniu) współczesne oraz retrospektywny powrót do lat młodzieńczych głównej bohaterki. Powrót do lat, które ukształtowały jej charakter i wspomnienie osób, które miały na nią największy wpływ. Dzięki takiemu zabiegowi powieść czyta się szybko i z pewną dozą zaciekawienia. Gdyby nie powrót do przeszłości, Dom złudzeń byłby kolejnym tytułem niczego nie wnoszącym do mojego czytelniczego życia. Ale mimo tego świat w powieści mną nie zawładnął. Chociaż jest to lekka obyczajówka, czytało mi się ją bardzo ciężko - małymi fragmentami i dość długo. Ale być może po prosu nie trafiłam w odpowiedni moment? W końcu dobra książka to składowa wielu punktów: odpowiedni gatunek, czas, miejsce i osoba. A dopiero dalej jest miejsce dla stylu i techniki.

Dzięki Iwonie J. Walczak obserwujemy drastyczne zmiany w życiu kobiety, ale także te drobne zmiany – w jej charakterze. Chłoniemy opisy okolicy, interesują nas losy pomniejszych bohaterów. Irytuje postępowanie i natura Igi. Z zapatrzonej w pieniądze egoistki przeistacza się w kobietę, która zmuszona jest rozwiązać mnóstwo problemów, ale jednocześnie uczy się odpowiedzialności za kogoś. Z czasem – poznając jej trudne młodzieńcze lata – jesteśmy w stanie ją rozgrzeszyć i zrozumieć. Jednak ponad wszystko autorka daje czytelnikowi pewną dobrą lekcję.

Dom złudzeń. Iga to powieść niezwykle życiowa. Momentami przegadana, daje jednak odpowiednią dawkę rozrywki i chwilę zadumy. Najbardziej poleciłabym ją osobom nie wymagającym od książki miana arcydzieła. Jeśli chcecie się odprężyć, macie ochotę na coś lekkiego, typowo kobiecego – książka na pewno przypadnie Wam do gustu.