Pierwsza Kawa O Poranku | Autor: Diego Galdino

Wyjazd do Włoch jest moim marzeniem już od dawna. Jakaś siła mnie tam ciągnie, chciałabym poznać ten kraj, jego mieszkańców, podziwiać zabytki, ale też zwykłe miejsca, które dla przybysza z Polski mogą się okazać bardzo niezwykłe. Chcę zakosztować również kuchni włoskiej i oczywiście kawy, bo w końcu Włosi słyną z tego, że potrafią ją przygotowywać w wyśmienity sposób. Dlatego, gdy zobaczyłam uroczą okładkę książki Diego Galdino "Pierwsza kawa o poranku", wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Czy faktycznie ta romantyczna historia pachnie najlepszym włoskim espresso, jak zapewnia nas napis widniejący na okładce?

Sąsiedzi i przyjaciele tłumnie zjawili się na pogrzebie pani Marii, osoby bardzo szanowanej i lubianej. Jest wśród nich też Massimo, właściciel pobliskiego baru. Mężczyzna przywołuje wspomnienia związane z panią Marią, żałuje, że już jej nie ma.

Massimo przejął bar po ojcu i chociaż pierwotnie miał inne plany, to jednak doskonale spełniał się w swojej pracy. Parzył wyśmienitą kawę, tworzył nowe receptury i był bardzo przywiązany do swojego baru. Od lat nie brał dnia wolnego, codziennie o tej samej porze zjawiał się w pracy, by obsługiwać zazwyczaj tych samych gości. Każdego dnia odwiedza go sporo ciekawych ludzi. Autor książki stara się ich scharakteryzować na podstawie kawy, którą piją i tak espresso to "włoska kawa par excellence, uzyskiwana przez palenie i zmielenie ziaren odmiany arabica, obowiązkowo podawana w mocno ogrzanej filiżance, by uwydatnić jej intensywność, aromat i powstałą na wierzchu piankę (grubości kilku milimetrów, o czerwono-orzechowym kolorze). Espresso jest dla ludzi, którzy o nic nie muszą prosić i zawsze wiedzą, czego chcą od życia. Symbolizuje siłę, pragnienie wyruszenia na spotkanie nadchodzącego dnia odważnie i z otwartą przyłbicą. Kto pije espresso słodzone, zdradza ukryte pragnienie czułości, ale prawdziwi twardziele piją gorzkie i jednym haustem, ukrywając oparzenie pod grymasem godnym Clinta Eastwooda". Po charakterystykę pozostałych kawoszy odsyłam do książki.

Wróćmy jednak do Massima i jego baru. Pewnego dnia zjawia się tam młoda, piękna dziewczyna o zielonych oczach. Barista zauważył ją już wcześniej, jak siedziała przy fontannie, a teraz, gdy niespodziewanie zjawiła się w jego barze, ma wrażenie jakby przyciągnął ją wzrokiem. Coś w niej go elektryzuje, jest nią oczarowany. Okazało się, że jest Francuzką i nie mówi zbyt dobrze po włosku. Dziewczyna zamawia herbatę z różą, o której Massimo nigdy wcześniej nie słyszał i której niestety nie jest w stanie jej podać. Pozostali klienci, stali bywalcy baru, kpią z niej i jej bardzo dziwnego zamówienia. Ona niewiele z tego rozumiejąc, ale czując, że to z niej się naśmiewają, urażona mierzy Massima wściekłym wzrokiem i opuszcza lokal, wysypując uprzednio na blat zawartość cukiernicy...

Jak łatwo zgadnąć jest to opowieść o miłości, która idealnie wpasowuje się w wakacyjny klimat, zabiera nas do słonecznego Rzymu. Autor tej książki jest też właścicielem baru, dzieli się z nami swoją miłością do kawy, próbuje nas nią zarazić i trzeba przyznać, że trudno jest mu się oprzeć. Czytając "Pierwszą kawę o poranku" wielokrotnie marzyłam o tym, by usiąść na Zatybrzu i wypić aromatyczną kawę przygotowaną przez Massima. Tylko czy byłoby to cappuccino, nocciola, caffè freddo czy może caffè alla nutella? Trudny wybór.

Jest to dosyć lekka opowieść, ale oczywiście niepozbawiona tajemnic i odrobiny pikanterii. Czyta się ją szybko i łatwo. Bardzo spodobał mi się pomysł, by każdego z bohaterów scharakteryzować rodzajem kawy, którą lubi. Lektura była przyjemna, ale niestety nie zakochałam się w tej opowieści, nie biło mi szybciej serce w trakcie jej czytania, nie przywiązałam się zbytnio do jej bohaterów. W moim odczuciu czegoś tej książce brakuje, teoretycznie treść powinna być naelektryzowana od włosko-francuskiej miłości, a ja niestety tego nie czułam. Autor świetnie opisuje ludzi, atmosferę, miejsce akcji, a jednak nie porywa, a szkoda, bo od Włocha właśnie tego głównie oczekiwałam. Może zbyt wiele wymagam? Poza tym niektóre zachowania bohaterów książki wydawały mi się nierzeczywiste, dziwne...

Mimo to uważam tę lekturę oczywiście za udaną, a Was zachęcam do wyrobienia sobie własnej opinii na jej temat. Warto wybrać się w podróż urokliwymi rzymskimi uliczkami i poczuć zapach prawdziwej, włoskiej kawy.