Piaski Armagedonu | Autor: Vladimir Wolff

Mam wrażenie, że w dzisiejszych czasach zaledwie wiele się słyszy o zbrojnych konfliktach na Bliskim Wschodzie, które nie tak zresztą dawno, były istotne na skalę globalną, jednak odkąd amerykańskie wojska stopniowo wycofywały się z obszaru objętego szczególnym zagrożeniem wojny, cały szum wokół tych konfliktów nagle zbladł. I chociaż obecna atmosfera – z naciskiem na obręb Syrii – w tamtym rejonie wciąż nie jest za ciekawa, a można by nawet rzec, że to niepokojąca „cisza przed burzą" w związku z wieloma niewyjaśnionymi faktami; co wyśmienity autor political fiction znakomicie wykorzystał w trzecim tomie „Stalowej Kurtyny" pokazując jak niewiele trzeba, aby rozdrapać stare rany.

Mistrz political fiction tym razem serwuje nam wcale smakowity kąsek literacki, odgrywający się na Bliskim Wschodzie, gdzie wyraźnie wciąż panuje napięta atmosfera, konflikt zbrojny wisi na włosku, a starzy wrogowie tylko czekają na pretekst do walnej wojny o zarzekanie ukradzione włości. I autor nie byłby sobą, gdyby nagle w swym utworze nie wszczął rozruchów, w których najważniejsze punkty kultury i religii zostają zbezczeszczone, a niespodziewany przewrót radykalnie zmienia układ sił. Na to tylko czekali religijny fanatycy, którzy wezwali wszystkich wiernych na zapowiedzianą przed wiekami Apokalipsę – i notabene ostatnią bitwę między siłami „dobra" i „zła". Osaczony przez napełnionych jadowitym fanatyzmem muzułmanów, Izrael czeka jedna z największych, skrojonych na szeroką skalę wojna religijna, gdzie kanonada wypluwanego przez lufy ołowiu wznosiła się pod sklepieniem nieba, a dom wielu cywili zmienił się w istne piekło. Autor nie zapomniał wpleść do tego niecodziennego, okrutnego melanżu także polskiego akcentu – w osobie porucznika Andrzeja Wirskiego z oddziałem komandosów – który do całego konfliktu trafił zupełnie przypadkiem, gdy wykonywał pozornie prostą, acz przynoszącą niespodziewane zakończenie.

Akcje można w sumie określić czterema słowami – miażdżąca, niewiarygodna i przeraźliwie prawdziwa. Fabuła jak zwykle wartka jak rzeka, odstępująca od sztampy w stu procentach i, na domiar wszystkiego, oryginalnie osobliwa, bo przecież, takie scenariusze mogliśmy widzieć już przed publikacją... jak i po – co zdecydowanie jest bardziej przerażające niż literacka fikcja, którą raczy swych czytelników wybitny pisarz powieści polityczno-wojennych. Nie możemy też zapomnieć o niemałym wkładzie politycznym, uderzająco odzwierciedlającym dogłębnie zanalizowaną istotę samej polityki. A polityków – trzeba z aprobatą przyznać – wykreował imć pan Vladimir znakomitych, nietuzinkowych i prawdziwych, jak wielu z licznych postaci pojawiających się na łamach dzieła, i tu przy okazji, warto wspomnieć o chwalonym przy takiej plejadzie bohaterów – mniej lub bardziej znaczących – dramatis personæ, umieszczone przed prologiem. W dodatku ta cudna okładka ze stoickim Wirskim... miodnie klimatyczna.

Summa summarum, książki Vladimira Wolffa nie trzymają się w monotonnym rytmie ułożonym przez statystycznych pionierów wojennej literatury, trzymają się zaś w rytmicznej harmonii stworzonej przez samego pisarza, czyli wojnie, konfliktach, politycznych intrygach, i bohaterze nieopatrznie skazanym na los wagabundy-wybawiciela. Oto Wolff w pełnej krasie, mocnej, nielitościwej, rzetelnie rzeczywistej i rutynowo rzeczywistej, w której ze światowym rozmachem przedstawia alternatywną wizję naszego świata, gdzie wystarczy jedna nieroztropna decyzja, by roznieść w pierzynę naturalny porządek rzeczy; gdzie w imię religii ciągnące tłumy mordują i oddają życie, a rozwiązanie przychodzi z nieoczekiwanej strony.