Łzy Tajemnica Płaczącej Madonny Z Syrakuz | Autor: Annalisa Lorenzi

Antonina Gusto traciła wzrok. Lekarze twierdzili, ze jest to następstwem zaburzenia układu nerwowego. Podejrzewali autointoksykację, czyli nieleczone wewnętrzne zatrucie organizmu. Antoninie dodatkowo zdarzały się ataki konwulsji, momenty utarty mowy i przytomności. W dniu 29 sierpnia 1953 roku, w nocy dotknęły ją ogromnie silne konwulsje, które ustąpiły dopiero o ósmej rano. Jej mąż musiał iść do pracy. Niestety po jego wyjściu bardzo silne dolegliwości wróciły, tak, że kobieta praktycznie nie widziała. Zaczęła się modlić. Nagle w ciemności ujrzała bardzo jaskrawe światło bijące od gipsowego obrazka Maryi wiszącego nad jej łóżkiem. Dopiero za moment zauważyła dwie łzy spływające po policzkach postaci, a potem kolejne i kolejne. Cud był podwójny, Antonina czuła się dobrze, a Matka Boska płakała. Autorka uważa, że istnieje widoczna więź pomiędzy Matką Boską a nami co nieuchronnie objawia się w cierpieniu. To właśnie ono stanowi przestrzeń naszego życia, w której się rozliczamy ze sobą, bliźnimi, a przede wszystkim z Bogiem.

Kościół w przypadkach cudu oczekuje na wyniki badań komisji, jak i przesłuchań świadków. W kilka miesięcy po wydarzeniu, podczas obrad Episkopatu w Palermo zostało ogłoszone, że „prawdziwości łez Madonny w Syrakuzach nie można poddać w wątpliwość". Wydano również ogłoszenie, że Konferencja Biskupów Sycylijskich zatwierdza i uznaje kult płaczącej Madonny i pragnie aby jak najszybciej wzniesiono Sanktuarium ku jej czci.

Autorka w swoim opracowaniu przytacza wypowiedzi świadków tego niebywałego zdarzenia, ich ogrom wzruszenia i emocji jakie mu towarzyszyły. Między 29 sierpnia a 1 września epizod łzawienia wystąpił 58 razy. Od momentu jednak kiedy chemicy pobrali płyn do analizy, przestały się powtarzać. Autorka uważa, że ludzie otrzymali znak, że współczująca bliskość Matki Boskiej została potwierdzona i że żadna matka nie płacze bezustannie z powodu swoich dzieci. Łzy to wyjątek podkreślający niepowtarzalność miłości. Autorka przytacza również ocenę badań w całości, łącznie z częścią naukową. Wynika z nich, że „bez wątpienia wygląd, zasadowość i struktura każą uznać, że skład badanego płynu jest analogiczny do ludzkich łez". Od tego momentu ogromne tłumy chciały obejrzeć cudowną figurkę. Odpowiednie władze zdecydowały się przenieś obraz, choćby tymczasowo do miejsca, gdzie byłoby więcej przestrzeni i gdzie można by było pokierować tłumem.

Annalisa Lorenzi udostępnia mnóstwo informacji na temat następujących po cudzie wydarzeń. Opracowanie jest bardzo szczegółowe, przytoczone są formalne pisma i decyzje. Dodane są również modlitwy do Matki Bożej Płaczącej. Bardzo ciekawy jest rozdział poświęcony rysowi historycznemu łzawień maryjnych. Jednym z pierwszych zapisanych takich zjawisk jest wydarzenie w 1489 roku w Pennabilli gdzie na olejnym malowidle ściennym, nagle pojawiły się łzy w miejscu, gdzie znajdowało się prawe oko. Po tym łzawieniu następują kolejne w Asyżu 1494, Trevilgio 1522 i Dongo 1533. We wszystkich tych miastach wzniesiono słynne sanktuaria. Autorka przytacza również słowa krytyki : że gips jest porowaty, nasiąka wodą, która potem wycieka, że w pokoju panowała wilgoć, płaskorzeźba jest pusta w środku i wypełniono ją wodą, która powoli się wylewa. Nie odkryto również żadnych dziurek, którymi miałaby wylewać się woda.

Uważam, że autorka umiejętnie przedstawia czytelnikowi fakty, nie ingerując w nie osobiście i nie komentując ich. Pozwala na czytelnikowi na osobisty pogląd i nie czuje się on w żaden sposób manipulowany. To że cuda istnieją, naukowcy są już zgodni od wielu lat. Czy my w nie wierzymy to zależy tylko od nas samych . Zdecydowanie polecam!