Nastka, Śmiej Się! | Autor: Marian Pankowski

Audiobooki zasadniczo unikam. Nie żebym przypadkiem miał do nich jakieś zażalenia, wręcz przeciwnie większość z nich cenię za to, że dają książce „drugie życie" i sprawiają, iż typowo papierowa narracja zamienia się w barwną gawędę. Jeśli chodzi o mnie, po prostu wolę „trudniejszą drogę", od czasu do czasu poczuć specyficzny zapach papieru oraz pooglądać okładkę itp. Nie przeczę jednak, że nigdy nie sięgałem po audiobook jako substytut klasycznej książki. Tak było choćby z pierwszym tomem opowiadań o wiedźminie, jednak co do książki Nastka, śmiej się! w tej formie...

To wcale ciekawy zbiór tekstów Mariana Pankowskiego, które choć napisane w różnych okresach i nie z myślą o zebraniu ich w jedną książkę, tworzą spójną całość. Nastka, śmiej się! została wydana jako pośmiertny hołd, autorowi, który przez długie lata trzymał się lingwistycznych świeżości i nigdy nie wypadał z formy. W jego tekstach da się odczuć wprawę pisarskiego rzemiosła, giętkość języka i dryg do gawędy, przez co opowieści o zróżnicowanej tematyce wręcz chłonie się niczym przednią, ogniskową opowieść, lekką i inteligentną zarazem, a czasem nawet zawiłą czy skomplikowaną, jednak wcale wszystkie napełniają pewną zadumą nad tematami równie ważkimi, co codziennymi nie codziennymi. I choć całość zebrana w zbiorze to niekoniecznie moja bajka, to słuchało się całkiem przyzwoicie, a w niektórych momentach zupełnie przydatnie - jeśli tyczy się momentów przemyślania zagadnień. Podchodząc jendakowoż do całokształtu obiektywnie, muszę stwierdzić, że choć zdarzały się pewne momenty w których niespecjalnie mi się coś przypodobało, zdecydowana większość utworu była nie tyle zdatna do przesłuchania, co zaprawdę wciągająca.

Tekstów Mariana Pankowskiego jakoś wcześniej nie zdarzyło mi się poznać, nie ma też w tym nic dziwnego, wszak dramat i poezja (prozy) to rodzaje literackie, w których tworzone teksty wcale często niezbyt przypadają mi do gustu, a ich mieszanka z innymi, czasem przyprawia mnie o niezupełnie przychylne odczucia. Tu, teksty nieujęte wcześniej w żadnej książce nawet mnie urzekły, i musze przyznać, że jeśli nadarzy się taka okazja, to z ciekawością przyjrzę się pozostałym dziełom Pankowskiego.

Co się tyczy audiobooka, mam pozytywne odczucia, choć za wielkie arcydzieło, ani trafione ożywienie tekstów autora. Ot, pan Pankowski dzięki geniuszowi swoich świeżych zdolności operowania językiem napisał kilka, wcale udanych utworów i tylko dzięki temu, audiobook wart jest przesłuchania i prześwietlenia pod kątem dogłębnej analizy. Ja na tą kolej rzeczy, uważam, że Nastka, śmiej się! była miłym słuchowiskiem i prawie niczym poza tym, dlatego nie zamierzam wgłębiać się i opracowywać tekstów autora (zarówno w formie audio i klasycznej). Jeżeli znajdą się chętni, proszę bardzo. A nawet polecam, bo język i styl autora to istna kopalnia literackiej formy, kunsztu i zręczności.