Dawać I Wybaczać. O Sztuce Zaczynania Od Nowa | Autor: Alois KothgasserClemens Sedmak

Kto z Was, drodzy Czytelnicy, nie chciałby dawać i wybaczać? Ot tak, bezinteresownie. Jest to zarówno piękna jak i ceniona umiejętność. Dlaczego więc nie sięgnąć po kompendium, które nakieruje nas i pokaże właściwą drogę do odnalezienia kontaktu z drugim człowiekiem? Bowiem aby dostać coś, trzeba wpierw podarować, a wybaczyć będziemy potrafili tylko wówczas, gdy nam zostało wybaczone. Niewątpliwie maksyma ta ma swój chrześcijański rodowód, toteż książka, o której piszę zakorzeniona jest w myśli teologicznej. ,,Dawać i wybaczać. O sztuce zaczynania od nowa" autorów: A. Kothgasser'a oraz C. Sedmak'a jest podróżą w jednym kierunku- Kościoła. Nie dziwi mnie to jednak, ponieważ pierwszy ze wspomnianych twórców jest arcybiskupem Salzburga, doktorem teologii i wieloletnim rektorem Wyższej Szkoły Salezjańskiej Benediktbeuern, drugi zaś- austriackim teologiem, przewodniczącym Salzburskiej Inicjatywy Etyki, ale również profesorem filozofii King's College University w Londynie. Z samego więc wykształcenia autorów wynika, że tematyka religijna jest dla nich matrycą do dalszych rozważań i źródłem ich zainteresowań filozoficznych. Toteż na każdej stronie tej książki bez trudu odnajdziemy cytaty z Biblii czy mądrości doktryny. Słowa w kolejnych rozdziałach pragną wskrzesić Czytelnika i pokazać, że takich zdolności jak wybaczanie czy zaczynanie od nowa można się nauczyć. Wzrastanie- to główny punkt odniesienia dla twórców tej książki. Może być ono rozumiane na wiele sposobów: dążenie do ideału, życie na wzór Boga, kroczenie drogą wyznaczoną przez- wypełniających swą misję na Ziemi- wysłanników Pana. Aby ułatwić zagubionemu człowiekowi te starania, wymienione są najpopularniejsze cechy i atawistyczne odruchy człowieka, które pozwolą na to duchowe uniesienie lub też sprowadzą go na margines humanitaryzmu. O to przecież właśnie chodzi- człowieczeństwo, dobroć, miłość i chęć niesienia słów ukojenia zrozpaczonym. Sięgając po tę pozycję tego właśnie chciałam- przeczytać o zwątpieniu, trudzie, ale także o końcowym zwycięstwie człowieka, co prawda niedoskonałego, ale starającego się żyć w społeczeństwie jako całości. Nie mam na myśli górnolotnego społeczeństwa w rozumieniu chrześcijańskim, ale relacje sąsiedzkie, koleżeńskie czy te najbliższe- rodzinne. Innymi słowy- liczyłam na obiektywną kompilację ducha i materii, księdza z osobą świecką. Występują oczywiście nawiązania do dzieł wielkich uczonych, m.in. do Schopenhauera, który przecież stał w opozycji do idei chrześcijańskich, ale to stanowi tylko dodatek- kilka kwiatów na ogromnej łące. Łąka dorodna, bo umiejąca wybaczać; mądra, bo litościwa i zrzeszająca, bo pełna miłości; jednak lekko nudna- bo w każdym zakątku taka sama. W tym przypadku łąka jest uosobieniem mojego stosunku do tej książki. Napisana jest przystępnym językiem, można ją przeczytać nie spędzając przy tym wielu wieczorów, zawierająca odnośniki do, na pozór, obiektywnych filozofów. Jednak mam wrażenie, że poprzez swoja pracę nad tą książką, autorzy pragnęli spełnić swego rodzaju misję dziejową- mianowicie- masowo zewangelizować społeczeństwo. W poszczególnych rozdziałach można się niekiedy pogubić- zbyt wiele zdań na ten sam temat i ta irytująca indoktrynacja ukazująca, że życia bez Boga nie ma albo jest ono puste. Niemniej jednak polecam tę pozycję katolikom jak krzak gorejącym i wszystkim, którzy chcą nasycić się słowami Boga. Natomiast wierzących, aczkolwiek bardziej stonowanych w swoich chrześcijańskich zapędach, mogę tylko ostrzec przed przesyceniem tymi mądrościami, które mogą- tak jak w moim przypadku- spowodować reakcję odwrotną do zamierzonej.