Pani Poe | Autor: Lynn Cullen

Lynn Cullen jest autorką kilku powieści historycznych. Jej książki nagradzane są prestiżowymi nagrodami. Jedną z jej najnowszych powieści, która ukazała się w Polsce, jest „Pani Poe". Książkę wydał Dom wydawniczy PWN w 2014 roku.

Edgar Allan Poe staje się sławny dzięki swojemu „Krukowi". Wszyscy mówią tylko o nim. Także Frances Osgood o tym marzy. Jej życie ostatnio nie jest usłane różami – nie napisała nic nowego, a jej bajki dla dzieci już dawno zostały zapomniane. Na dodatek mąż rzucił ją dla bogatej kochanki i musiała wyprowadzić się z domu. Mieszkając z dziećmi u przyjaciółki, bez grosza przy duchy i pomysłów na wiersze, postanawia rozerwać się podczas wieczoru literackiego. Atrakcją wieczoru ma być właśnie sławny pisarz, pan Poe. Wszyscy chcą zamienić z nim chociaż słowo. Jednak Frances wydaje się on nieprzyjemny i zamknięty w sobie. Wiele osób myśli podobnie, jednak nikt nie ośmiela się zaprzeczać jego talentowi. Po jakimś czasie Frances spotyka przypadkowo pana Poe na ulicy. Potem okazuje się, że chce on się z nią spotkać. Oficjalnie zaprasza ją do swojego domu. Jego żona jest bardzo chora i potrzebuje towarzystwa – to młoda kobieta o słabym zdrowiu i nieco porywczym charakterze. Frances zgadza się na tę wizytę. Jej przyjaciele chcą koniecznie znać pikantne szczegóły życia najpopularniejszego małżeństwa w Nowym Jorku, jednak kobieta nie ma nic o nich do powiedzenia. Pan Poe oczarowuje ją jednak swoim zachowaniem. Frances szuka pomysłu, jak spotkać się z popularnym pisarzem. Okazja nadchodzi dość szybko – zostaje poproszona o napisanie artykułu na temat małżeństwa. Mimo tego, że nie podoba jej się ten pomysł, decyduje się przyjąć propozycję ze względów finansowych i prywatnych.

Główną bohaterką i narratorką jest Frances Osgood – postać autentyczna. Kobieta jest pisarką, choć niezbyt znaną szerszej publiczności. Wiele faktów z jej życia zostało przytoczone w tej właśnie powieści. Także romans z Poe jest autentyczny.

Frances jest kobietą stanowczą i zdecydowaną, ambitną i odważną. Wie czego chce, ale stara się kierować rozsądkiem. Opowieść przez nią snuta jest dobrze wykreowana, skupia się jedynie na niej. Kobieta rzadko odbiega od wątków związanych z nią samą. Wszystko opisuje z własnej perspektywy, nie czując potrzeby relacjonowania sytuacji innych. Przypomina to nieco pamiętnik, choć nie ma takiej formy.

Opisy przeżyć wewnętrznych pisarki pojawiają się często, choć nie zawsze są rozwinięte. Czasem brakowało mi dosadnego określenia jakiejś sytuacji – np. nie bardzo wiedziałam, czemu rozgrzeszając męża przed innymi, w duchu nie przeklinała go do żywego. Jedynym plusem tego typu zachowania jest fakt, że czytelnikowi łatwiej uwierzyć w miłość do Poe – nie jest ona zauroczeniem od pierwszego wejrzenia, nie spada na kobietę jak grom z jasnego nieba. Przychodzi powoli, zastępując fascynację pożądaniem i uwielbieniem.

Język powieści jest uwspółcześniony. Nie zauważyłam słów, które sprawiałby mi trudność w zrozumieniu treści. Wielkim plusem są przypisy, których jest naprawdę dużo w tej książce. Większość dotyczy osób, ale nie tylko. Jedynym zaskoczeniem był dla mnie fakt, że nie pojawił się przypis do Hansa Christiana Andersena, a pojawił się do Karola Dickensa. Obaj są moim zdaniem powszechnie znani, choć może jednak nie wszystkim.

Tak jak powiedziałam, powieść skupia się na życiu Frances. Znajdziemy tu nie tylko romans z wielkim pisarzem, Edgarem Allanem Poe. Autorka porusza też inne tematy – problemy finansowe, konwenanse, literaturę, życie społeczne oraz sprawy rodzinne. Na dodatek jest jeszcze zazdrosna i schorowana żona, zdrada, namiętność i miłość w różnych odsłonach. Wszystko to przybliża nam czasy, w jakich rozgrywa się opowieść. Nadaje to niesamowity klimat powieści. Rozpoczęcie jej przekładem „Kruka" było strzałem w dziesiątkę. Postać Poe i wiersz, który jest na ustach wszystkich oraz opisy ulic sprawiają, że przed oczami staje czytelnikowi brudny i mroczny świat, w którym ponurość jest modna, a radosne wiersze dla dzieci nie sprzedają się zbyt dobrze.

Moim zdaniem książka jest wciągająca. To interesująca powieść historyczna, oparta na faktach. Ciekawie opowiedziana, zawierająca odpowiednią dawkę wszystkich najważniejszych składników – miłości, zazdrości, chęci sławy, namiętności. Do tego jeszcze znany pisarz, który w książce zyskuje całkiem nową, romantyczną twarz.

Polecam tym, którzy chcieliby poznać historię miłosną Edgara Allana Poe, opowiedzianą przez kobietę, którą kochał. Spodoba się nie tylko fanom romansów i powieści historycznych. To książka o literaturze i zazdrości, o sławie i ubóstwie. Zachwycicie się życiem literackim z połowy dziewiętnastego wieku. Pozycja ta przeniesie was do innego świata – warto odbyć tę podróż.

Edgar Allan Poe to pisarz, którego każdy miłośnik literatury zna choćby ze słyszenia. Jego postać i twórczość od lat fascynuje mrokiem i tajemniczością. LynnCullen zafascynowała do tego stopnia, że postanowiła opowiedzieć nam o Poem z perspektywy jego kochanki, Frances Osgood.

Akcja rozpoczyna się zimą 1845 roku w Nowym Jorku, kiedy to „Kruk" Poego jest na ustach wszystkich. Sam Poe gości na salonach i mimo swego nieprzystępnego sposobu bycia intryguje wszystkich wokół. To właśnie podczas jednego z takich spotkań krzyżują się drogi jego i początkującej poetki Frances. Kobieta, opuszczona przez męża mieszka z dziećmi u przyjaciół. Kiedy brak środków do życia staje się coraz bardziej dokuczliwy, postanawia zbliżyć się do Poego, mając nadzieję, że pomoże jej to w życiu zawodowym. Szybko jednak niewinny flirt między nimi przeradza się w coś dużo poważniejszego. Oboje wiedzą, że jest to miłość zakazana, ale nie potrafią się trzymać od siebie z daleka. Sytuacja zdaje się jeszcze bardziej niezręczna, kiedy żona Edgara zaczyna zabiegać o przyjaźń Frances. Czy naprawdę jest taką kruchą i bezbronną istotką, czy może ma swój ukryty cel w tym, żeby trzymać Frances blisko siebie? Jak przystało na opowieść o Edgarze Allanie Poe, mroku i tajemnicy tu nie zabraknie.

Jest to tak złożona lektura, wywołująca tyle emocji, że nawet nie wiem jak zacząć. Na całą historię patrzymy oczami Frances, porzuconej żony, matki martwiącej się o przyszłość dzieci, zakochanej kobiety i kochanki nie potrafiącej spojrzeć w oczy żonie Edgara. Autorka naprawdę pokazała tu swój ogromny talent. W bardzo żywy sposób pokazała zarówno Nowy Jork tamtych czasów, jak i jego mieszkańców. Przedstawia nam całą śmietankę towarzyską bywającą na salonach, ale pokazuje też, że nie wszystkim wtedy żyło się dostatnio, zabierając nas do ówczesnych slumsów. Bezbłędnie też wchodzi w umysły głównych bohaterów, Frances, Edgar i jego żona Virginia są bohaterami z krwi i kości i mamy możliwość poznania ich naprawdę dogłębnie. Nawet bohaterowie drugoplanowi są tutaj przedstawieni z najdrobniejszymi szczegółami i z niesamowitą dokładnością. To wszystko sprawia, że czytelnik ma wrażenie, jakby przeniósł się w czasie i siedząc na jednym ze spotkań intelektualistów obserwował bieg wydarzeń.

Powieść wciąga od samego początku, a im dalej, tym wzbudza większe emocje. Ciężko jest się od niej oderwać, bo ciekawość tego, co będzie dalej nie pozwala odłożyć książki na dłuższy czas. Tym sposobem 500 stron mija nam tak szybko, że nawet tego nie zauważamy. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści, autorka musiała włożyć w jej napisanie naprawdę wiele pracy, bo, bądź co bądź, jest to w dużej mierze powieść biograficzna, a mnogość postaci historycznych tamtego okresu sprawia, że cała historia staje się jeszcze bardziej wiarygodna. Autorka doskonale wczuła się w sytuację każdego bohatera. Musiała stać się Frances miotającą się między miłością i pożądaniem, a wyrzutami sumienia wobec śmiertelnie chorej żony swojego kochanka. Edgarem rozdartym między troską o chorą żonę a intensywnym uczuciem, którym darzył Frances. Virginią, dziecinną i nieco zagubioną w tym wielkim świecie bogaczy i konwenansów.

Nie sposób nie przeżywać tej historii razem z bohaterami, wciąga nas od pierwszych stron i otacza niesamowitym klimatem, a to sprawia, że niecierpliwie pochłaniamy kolejne strony, żeby dowiedzieć się jak to się skończy.