Niewidoczne Dla Oczu | Autor: Sophie Lutz

Człowiek umiejętnie odgradza się od tego co niewygodne i nieznane. Niezręczność sytuacji, stres czy, po prostu, niewiedza, pozornie usprawiedliwiają jego dystans. A przecież, wcześniej czy później, życie zweryfikuje naszą postawę oraz otwartość na drugiego człowieka. Niepełnosprawność i upośledzenie stanowi dla większości społeczeństwa barierę, która skutecznie udaremnia jego kontakt z chorą osobą. Brak doświadczenia w tych specyficznych relacjach wywołuje szereg znaków zapytania. Nie mamy pojęcia, jak zachowywać się przy osobach niepełnosprawnych, by niepotrzebnie urazić, by nie zrobić jakiejkolwiek krzywdy. A przecież chory, upośledzony człowiek nie różni się znacznie od nas samych, w pełni zdrowych ludzi. Wręcz przeciwnie. Ogromna wrażliwość i delikatność osób niepełnosprawnych nierzadko sprawia, że widzą oni głębiej. Dostrzegają rzeczy, na pierwszy rzut oka, zupełnie niewidoczne dla zdrowego człowieka, które dopiero po dłuższej analizie, nabierają dla nas odpowiednich kształtów.

„Niewidoczne dla oczu. Przejmujące świadectwo o miłości ukrytej" autorstwa Sophie Lutz to jedna z tych książek, po lekturze której, niełatwo cokolwiek napisać. Słowa, w obliczu najczystszego piękna, stają się zbędne i wyblakłe, nie mają odpowiedniej mocy, by wyrazić istotność danej pozycji i poruszanego w niej tematu. Sophie Lutz jest mamą czwórki dzieci, w tym głęboko upośledzonej Philippine. Dziewczynka nie widzi, nie mówi, bardzo słabo słyszy. Ludzi, takich jak ona, często określa się okrutnym mianem – warzywa. Philippine to jednak w dalszym ciągu prawdziwe dziecko, największy dar boski, powstały w akcie narodzin. Dziewczynka mogła bowiem w ogóle nie przyjść na świat ziemski. Jedna odważna decyzja matki, która pomimo groźby śmierci dziecka, urodzonego ze znacznym upośledzeniem mózgu, nie godzi się na aborcję, pragnąc tym samym dać swojej chorej córeczce szansę przeżycia.

„Niewidoczne dla oczu. Przejmujące świadectwo o miłości ukrytej" to zlepek myśli i doświadczeń kobiety niezwykłej, która, pisząc swoją powieść, w żadnym wypadku nie pragnie słów uznania i laurów zwycięstwa. Wręcz przeciwnie. Sophie, własnym świadectwem odwagi, ogromnej siły, ale nierzadko i chwilom zwątpienia, pragnie dać wszystkim rodzinom, naznaczonym piętnem niepełnosprawności, prawdziwe i szczere wsparcie, którego niełatwo czasem szukać w społeczeństwie. Jej słowa nie są przepełnione zbędnym patosem. Poprzez proste i krótkie zdania, płynące prosto z serca kochającej matki, kobieta opisuje swoją niełatwą codzienność.

Sophie nie ukrywa przed czytelnikiem swojej ludzkiej słabości, ułomności, a czasem i zwykłego poczucia życiowej niesprawiedliwości. Chwalebne słowa, traktujące o niezwykłej sile i odwadze kobiety, wychodzące nierzadko ust postronnych osób, są dla niej jedynie potwierdzeniem ludzkiej niewiedzy. Sophie nieraz bowiem krzyczy z bólu i bezsilności, walczy codziennie z przygniatającym poczuciem winy i brakiem nowych sił do starcia z nieuleczalną chorobą. Ale jedno krótkie spojrzenie w stronę swojej ukochanej córki, która pod skorupą ułomności, skrywa najczystsze serce, daje jej nową porcję niezachwianej wiary. Kobieta upatruje bowiem w niepełnosprawności swojej córki, największy cud, boski plan, który skrywa w sobie drugie dno. Philippine niewątpliwie wydobywa z ludzi to, co w nich najpiękniejsze. Życie dziewczynki, uzależnione w pełni od czynów matki, zmusza kobietę do bezinteresownej opieki i ciągłej troski. Choroba dziecka zmusza do największych aktów miłości.

„Niewidoczne dla oczu. Przejmujące świadectwo o miłości ukrytej" to historia zwykłej – niezwykłej matki, która na rozstaju dwóch sprzecznych z sobą dróg: z jednej strony, wolnej od trosk i problemów, wolnej od uczucia bólu, a z drugiej, drogi największej wiary i miłości, usianej nierzadko cierpieniem i strachem, wybiera to, co dla serca kochającej matki najbardziej słuszne. Wybiera życie swojej córki.