Tajemnica Życia Wiecznego | Autor: Livio Fanzaga

Kiedyś przeczytałam książkę „Przemiana piekła", która przedstawiła mi nieco wizję wiecznego potępienia. Wbrew pozorom została napisana tak, aby nie przerazić czytelnika, ale aby przedstawić mu realia życia w czeluściach szatana. Wbrew pozorom trochę przeraziła mnie ta wizja. Dla równowagi postanowiłam zamówić sobie coś o nagrodzie dla tych, którzy żyją w przyjaźni z Panem Bogiem. Długo szukałam odpowiedniej dla siebie pozycji. W końcu trafiłam na książkę niezbyt znanego włoskiego teologa, ojca Livio Franzagi „Raj. Tajemnica życia wiecznego". Wiedziałam, że jak ona nie odpowie na nurtujące mnie pytania, to chyba długo nie znajdę pozycji, która tego dokona.

Już sama okładka przykuła moją uwagę. Przedstawia Jezusa Chrystusa wstępującego na niebiosa w asyście zastępów aniołów. Od razu nasunęło mi się pytanie – czy i nasze wejście do Bram Nieba będzie odbywało się w blasku podobnej chwały? Czym prędzej otworzyłam książkę, aby znaleźć odpowiedź między innymi na to pytanie.

Książka składa się z czterech części, z czego każdej poświęcona jest mniej więcej ćwierć całości. W pierwszej, zatytułowanym „Zapisane w ludzkim genomie" pokazane jest to, że Niebo jest dostępne dla każdego z nas. Bo każdy z nas stworzony jest przez Najwyższego do świętości oraz nieśmiertelności. Druga, która nosi nazwę „Boży dar", przedstawia biblijną wizję Raju, zaczynając od Adama i Ewy, którzy mieli łaskę obcowania w ziemskim Raju. Niestety, przez swoje nieposłuszeństwo ta łaska została zatracona na wieki. Nie oznacza to jednak, że Raj jest dla nas, śmiertelników, nieosiągalny. To co straciliśmy przez nieposłuszeństwo pierwszych rodziców, zyskaliśmy dzięki męczeńskiej śmierci Syna Bożego. Pamiętajmy, że przed jego przyjściem na świat wszyscy zmarli szli w bezkres otchłani. Po zbawczej śmierci na krzyżu drzwi do Raju zostały otwarte, z tym wyjątkiem, że szczęście w wiecznym obcowaniu z Bogiem możemy uzyskać dopiero po śmierci. Trzecia część poświęcona jest „Wieczności" i opisuje nasze przyszłe życie wieczne w blasku chwały i obcowaniu z samym Bogiem. Autor zapewnia w niej, że po śmierci będziemy przeżywać ten sam stan, co Adam i Ewa przed wygnaniem z Edenu. Będziemy szczęśliwi z możliwości obcowania twarzą w twarz z Bogiem. Ostatnia część „Zdobycie Raju" poświęcona jest praktycznym wskazówkom, które radzą czytelnikowi co robić, aby uzyskać życie wieczne. Bardzo podobał mi się ostatni rozdział, w którym Matka Boska, Maryja, ukazana jest jako nasza orędowniczka w Niebie.

Trochę zaskoczyła mnie kompozycja książki, w której każdy rozdział rozpoczynał się od prawej strony. Co prawda pomaga to w czytaniu, jednak niekiedy robiła się za duża przerwa w druku. Jak dla mnie jest to mało ekologiczne. A jeżeli już takie rozmieszczenie tekstu było konieczne, to puste strony można było uzupełnić np. jakimiś ilustracjami Nieba. Właściwie jest to jedyna rzecz, do której mogę mieć zastrzeżenia. Język pozycji jest prosty i zrozumiały, w wielu miejscach są odniesienia do słów Pisma Świętego oraz Katechizmu Kościoła Katolickiego. Pozytywnie zaskoczyły mnie też frazy zawarte na początku każdej z części książki. Zmuszają one czytelnika nad jeszcze głębszym zastanowieniem się nad czytanym testem.

Pozycję nazwałabym swoistym podręcznikiem, mającym na celu skierowanie ludzkich dusz ku Niebu. Wbrew pozorom nie kontrastuje z teologią chrześcijańską, a doskonale i w prosty sposób ją uzupełnia. Przy okazji, o ile wizja piekła mnie przeraziła, o tyle wizja szczęścia niebiańskiego podniosła mnie niejako na duchu. Zachęcam do jej przeczytania, bo naprawdę warto dowiedzieć się co robić, aby osiągnąć życie wieczne w Raju.